Het is een van de meest deprimerende banen die je je maar kunt voorstellen. Verpleegster op een ziekenhuisafdeling vol terminale patiënten. Toch doet Piroska het al twintig jaar lang sinds ze haar middelbareschooldiploma haalde. Het is een goede vondst van regisseur Agnes Kocsis om te illustreren hoe het leven van Piroska vandaag de dag is. Uitzichtloos, net als de situatie van de patiënten die ze dagelijks verzorgt.
Als op een dag echter een patiënt wordt binnengebracht met de naam Adrienn Pál verandert het leven van Piroska drastisch. Adrienn Pál is namelijk de naam van haar beste vriendin op de middelbare school, die ze na haar schooltijd uit het oog is verloren. Als Piroska erachter komt dat de vrouw in het ziekenhuis heel iemand anders is dan haar vriendin, besluit ze op onderzoek uit te gaan en de echte Adrienn Pál op te sporen. En zoals het een goede roadmovie betaamt, maakt ze op die reis ook zelf een verandering door.
Adrienn Pál heeft één groot probleem en dat is de speelduur. De film duurt 136 minuten, en dat is bijna belachelijk voor zon klein verhaal zonder al te grote pretenties. Met name het eerste deel van de film, waarin de uitzichtloze situatie van Piroska moet worden beschreven, overspeelt Kocsis haar hand. Echt goede filmmakers hebben dan aan een aantal scènes voldoende om haar leven kernachtig neer te zetten, maar Kocsis trekt er meer dan een half uur voor uit, waardoor menig kijker dan al is afgehaakt.
Dat is jammer, omdat de film na het begin van de zoektocht van Piroska veel leuker wordt om naar te kijken. We zien hoe de veel te dikke verpleegster, die haar verdriet verwerkt door een lekker gebakje te nuttigen, op zoek gaat naar personen uit haar verleden om meer te weten te komen over haar oude jeugdvriendin en daardoor ook heel anders naar zichzelf begint te kijken. Met name de interacties tussen Piroska en haar oude bekenden zijn erg goed geacteerd en geregisseerd, waardoor de film op die momenten haast een lichtelijk absurdistische toon weet te vinden die de aandacht weet af te leiden van de ellendige situatie waarin Piroska zich bevindt. Het is een toon die ook veel beter lijkt te passen bij dit specifieke verhaal dan de ellenlange, vervelende takes uit het begin van de film die al zo vroeg de toon zetten dat de film er in de resterende anderhalf uur nooit helemaal in slaagt deze vervelende nasmaak weg te spoelen.
