De man verdient het geld en de vrouw zorgt voor de kinderen. Hoewel het in werkelijkheid vaak niet zo werkt, kan die basisconventie wel op zijn kop worden gezet om een uitgangspunt voor een sterk drama te krijgen. Wat gebeurt er als de man opeens de moederrol moet overnemen? Verse weduwnaars die niet goed weten hoe ze zich tegenover hun kinderen moeten gedragen: Grace is Gone, In a Better World en Caos Calmo gingen Tous les Soleils in de afgelopen jaren al voor.
Overeenkomt tussen die films is dat de vader zijn wanhoop en verdriet niet wil laten doorschemeren richting zijn kind(eren). In plaats van rouwen neemt de echtgenoot van een gesneuvelde soldaat zijn kinderen mee naar Disneyland in Grace is Gone, en wacht een weduwnaar iedere dag rustig op een bankje tot zijn dochter uit school komt in Caos Calmo. In Tous les Soleils denkt Alessandro dat alles op rolletjes loopt, maar zijn dochter Irina en zijn inwonende broer Crampone weten wel beter.
Alessandros vrouw overleed toen hun dochter een paar maanden oud was. Irina weet niet beter dan dat ze in Frankrijk woont met haar vader en oom. De slonzige Crampone is Italië ontvlucht uit angst voor Berlusconi, hoewel dat ook een smoes kan zijn geweest om de stoïcijnse Alessandro te kunnen steunen in het huishouden. Hij kookt, wast en poetst als een moeder en lijkt bovendien tiener Irina beter te begrijpen dan zijn broer. Vader en dochter liggen geregeld met elkaar overhoop.
Na Il y a Longtemps Que Je TAime is dit de tweede film van Philippe Claudel, naast zijn prachtige filmdebuut vooral bekend als schrijver. Ook Tous les Soleils is een mooi klein drama waarin familieleden dichter tot elkaar willen komen, terwijl diepere emoties blijven sluimeren. Maar verder dan dat mag de vergelijking niet gaan, want Claudels nieuwste film is meer een feelgoodmovie dan een zwaarmoedig drama.
Een belangrijk verschil met eerdergenoemde films is dat het overlijden van de moeder in Tous les Soleils veel verder in het verleden ligt. Het gaat hier niet zozeer om de rouw, maar meer om het loslaten en weer verder gaan. Een drama met een lichte toon. Over het algemeen wordt het hier mooi subtiel en intiem gebracht, maar soms wordt er net te veel onnodig uitgelegd, of kabbelt het verhaal te veel door. Zijn regiedebuut evenaart hij bijlange na niet, maar Claudel weet op momenten wel degelijk nog steeds te ontroeren.
