De komst van nieuwe media heeft de manier waarop mensen met elkaar communiceren ingrijpend veranderd. Het biedt ons tal van nieuwe mogelijkheden. Helaas geldt dat ook voor pedofielen. Zij gebruiken chatsites en -programma's om onder een valse naam met minderjarigen in contact te komen. David Schwimmers Trust laat zien hoe een internetpedofiel door middel van nieuwe media het vertrouwen van de veertien jaar oude Annie wint en haar tot slachtoffer maakt. En hoe haar vertrouwen en dat van haar ouders vervolgens onherstelbaar beschadigd lijkt te zijn.
De familie Cameron is een voorbeeld van een gelukkig Amerikaans gezin. Totdat Annie verliefd wordt op ene Charlie die ze via teenchat.com heeft leren kennen. Na enkele maanden van onschuldig communiceren via chat en telefoon besluit Annie in te gaan op Charlies verzoek om af te spreken in een weekend dat haar ouders niet thuis zijn. Annie is aanvankelijk geschokt wanneer Charlie tegen haar blijkt te hebben gelogen over zijn leeftijd en wie hij is, maar ze is helaas niet opgewassen tegen het tactische, maar smerige spel dat Charlie speelt en laat zich veel verder meevoeren dan ze eigenlijk wil. Iedereen gaat vervolgens op zijn eigen manier om met het tragische voorval. Moeder Lynn weet zich geen raad terwijl Annie blijft geloven in Charlies opmerkingen en beloftes en haar vader Will vastberaden een eigen zoektocht begint.
Dat de film enkele heftige maar zeer sterke dramatische scènes bevat, is waarschijnlijk te danken aan scenarist Robert Festinger die eerder verantwoordelijk was voor het scenario van In the Bedroom dat soortgelijke scènes bevat. Uiteraard ben je er met alleen goed geschreven scènes nog niet. Het meeste krediet dient dan ook te gaan naar de acteurs die werkelijk prachtige rollen neerzetten. De jonge Liana Liberato speelt onwaarschijnlijk sterk, helemaal als je bedenkt dat ze pas vijftien jaar oud is. Clive Owen en Catherine Keener als haar ouders maken het geheel compleet. Het is bovendien fijn om Owen eens in een serieuze vaderrol te zien. De bijrollen worden ook prima ingevuld met Viola Davis als psycholoog Gail, Jason Clarke als FBI-agent en Chris Henry Coffey als Charlie.
De soundtrack van Nathan Larson valt in positieve zin op, nergens is hij opvallend aanwezig maar toch voel je hem op de juiste momenten in de film. Opvallend punt van kritiek is de cinematografie. Andrzej Sekula, die eerder verantwoordelijk was voor het camerawerk van onder andere Pulp Fiction en American Psycho, laat dit maal geen sterke indruk achter. Veel scènes zijn plat en flets uitgelicht, soms bijna zoals we dat van televisie kennen. Anderzijds brengt hij de personages vaak opvallend recht van voren in beeld, zoals bij komedies gebruikelijk is. Beide elementen storen en doen in negatieve zin afbreuk aan het geheel.
We moeten de ex-Friends-acteur en regisseur David Schwimmer de matige cinematografie dan ook maar vergeven. Hij levert ondanks een heftig en lastig onderwerp namelijk een sterke, onderhoudende film af. Wat hij vooral goed doet is niet het belerende vingertje heffen. Hij houdt het bij subtiel bewust maken en waarschuwen. Zo kan het laatste shot van de film in ieder geval opgevat worden. Het is bewonderenswaardig dat een regisseur met zo weinig serieuze drama-ervaring - hij regisseerde vooral sitcomafleveringen en komedies - zo'n subtiele film kan maken over zo'n heftig onderwerp.
