Acteur Josh Radnor heeft zich voor zijn regiedebuut laten inspireren door de klassiekers van Woody Allen, maar komt niet in de buurt van dat niveau. Zijn bedoelingen zijn goed, maar de tragikomedie Happythankyoumoreplease, over dertigers met levensvragen en relatieproblemen in New York, voelt op momenten te geconstrueerd aan om continu pakkend te blijven.
De regisseur speelt zelf het hoofdpersonage Sam, een schrijver die worstelt met zijn carrière en er intussen een losbandig bestaan op nahoudt. Het wordt er niet makkelijker op wanneer hij een jongetje in de metro zijn moeder ziet kwijtraken. Omdat Sam al te laat is voor een afspraak besluit hij de knul, die al meerdere pleeggezinnen heeft versleten, mee te nemen naar zijn werk. Voor hij het weet heeft hij er een nieuw huisgenootje bij. Intussen begint hij een threenightstand met een barvrouw, wat uiteraard problemen oplevert als duidelijk wordt dat hij een wildvreemd weesje in zijn huis laat wonen.
Leuk om een plot op gang te krijgen, maar op zon manier wordt het toch snel vervelend. Want waarom schakelt Sam de politie niet in? Misschien heeft het iets te maken met een verantwoordelijkheidsgevoel dat hij aan de buitenwereld wil tentoonstellen, maar het komt wel erg naïef over. Hetzelfde geldt voor de manier waarop hij vrouwen benadert. Het maakt het er niet makkelijker op om begrip voor dit hoofdpersonage op te brengen, hoe sympathiek Radnor hem ook probeert neer te zetten.
Nee, dan zijn de andere twee verhaallijnen een stuk beter. Een door een auto-immuunziekte gevelde vriendin van Sam die moe wordt van het optimistisch zijn, en een yup die kans ziet om een carrière in Los Angeles te beginnen, maar zijn vriendin niet kan overtuigen om met hem mee te gaan. Losjes met elkaar verweven laat Happythankyoumoreplease zo de levens van een aantal dertigers zien die op zoek zijn naar betekenis in hun leven.
Bijster vernieuwend is het niet, maar de uitwerking is op momenten warm en vertederend. Zo zal de fraai geschreven liefdesverklaring tegen het eind van de film niemand onberoerd laten. Maar daartegenover staan een aantal dialogen die geforceerd verfrissend willen zijn, en onwaarschijnlijke gebeurtenissen die het verhaal verder moeten stuwen.
Dat Happythankyoumoreplease de publieksprijs op het Sundance filmfestival won, hoeft echter niet te verbazen. Er wordt aardig gespeeld, de film zit vol met hippe popliedjes en heeft het hart op de goede plek. Bovenal is het een toegankelijke film, die vertelt dat je behalve kritisch te zijn ook moet kunnen genieten. En dat maakt dan toch nog wel wat goed.
