Jarenlang hadden Wim Wenders en Pina Bausch al het plan om een film over het beroemde Tanztheater Wuppertal te maken, maar zonder een idee hoe de dans goed in beeld te brengen. Met de recente vernieuwingen op het gebied van 3D zag Wenders eindelijk zijn kans schoon. Alle voorbereidingen waren al getroffen toen Bausch enkele dagen voor de eerste opnames echter plotseling overleed. In plaats van een documentaire over de choreografe en haar danstheater, is Pina nu een ode aan de kunstenares geworden. Voor liefhebbers van ballet een absolute must, maar zelfs leken zullen gefascineerd naar de fraai in beeld gebrachte choreografieën kunnen kijken.
Het is vooral te danken aan de regie van Wenders, die geen enkele scène op een andere laat lijken. Iedere dans, van fragmenten uit Le Sacre du Printemps tot het modernere Vollmond, heeft een andere locatie en een andere cameravoering. Pina blijft zo, ondanks het feit dat er vrijwel alleen maar wordt gedanst, verrassend afwisselend. Alles is fantastisch in beeld gebracht. Van een camera die midden in de actie beweegt, tot een vogelperspectief met grote scherptediepte, wat in 3D de illusie geeft dat de dansers als miniaturen in een maquette bewegen.
Bepaalde fragmenten krijgen iets vervreemdends door het gebruik van 3D. Dat kan positieve, wonderbaarlijke effecten hebben, maar ook afleiden. Opnames op een druk kruispunt onder een metrolijn krijgen door de 3D een onrealistisch, digitaal uiterlijk. Alsof de dansers in een computerwereld staan: te strak, te fel van kleur, het wordt er niet mooier op. Het is de enige keer dat de vindingrijke vormgeving minder fraai uitpakt, de rest van Pina zit vol met sprankelend camerawerk.
Op wat archiefmateriaal na komt de kunstenares zelf niet in beeld. Tussen de verschillende choreografieën door praten de dansers over hun lerares en grote voorbeeld. Veel over Bausch komen we niet te weten, maar eigenlijk is dat ook niet nodig. Pina zit nog steeds in de film, zegt Wenders zelf. Wie dat beseft ziet ook hoe ontroerend het einde is, waarin haar dansers op een berg de zonsondergang tegemoet gaan. De fraai gefotografeerde sequentie doet denken aan de slotscènes van 8½ van Fellini en Het Zevende Zegel van Bergman. Een beter afscheid had Bausch zich waarschijnlijk niet kunnen wensen.
