In Cannes ontstond voorafgaand aan de wereldpremière van La Conquête. het nodige rumoer. Franse media keken al likkebaardend uit naar het portret van de nog zittende, steeds minder geliefde president. Een schandaaltje zat er wel in, maar uiteindelijk bleef de controverse uit. De makers zijn te voorzichtig geweest. Jammer, want een film over de rise to power van Nicolas Sarkozy had juist met actuele kritiek kunnen komen.
In de openingsscène staat Sarkozy op het punt de verkiezingen te winnen. Na een lange verkiezingsperiode wijzen de peilingen zijn richting op, maar dat is niet zonder slag of stoot gegaan. Eenzaam en vermoeid zit hij in zijn kamer, een trouwring rolt door zijn vingers. Vervolgens laat de film met flashbacks zien hoe hij zich in de vijf jaar ervoor omhoog vocht, maar zijn vrouw daarbij verloor.
Zwaar en stoffig politiek drama wordt het gelukkig niet. Het script biedt ruimte voor humor en ernst, afgewisseld in een gesmeerd tempo. De gedrevenheid van de aanstaande president is soms aanstekelijk brutaal, dan weer sluw en meedogenloos. Een geestig kat en muis-spelletje ontstaat tussen Sarko en zijn rivalen, maar toch werkt dat niet altijd even goed.
Regisseur Xavier Durringer (Irina Palm) had de lastige taak om te bepalen wat zijn publiek aan voorkennis heeft. Of hij dat heeft onderschat, mag ieder voor zich bepalen, maar kritiek op de manier waarop hij af en toe krampachtig informatie wil verstrekken, is in elk geval op zijn plaats. Politici lijken elkaar af en toe te moeten uitleggen hoe het Franse systeem in elkaar steekt of wat hun politieke overtuigingen zijn. De constructie van het scenario wordt zichtbaar en La Conquête gaat dan op een poppenkast lijken.
Daarbuiten is er juist opvallend veel aandacht besteed om voor een realistisch uiterlijk te zorgen. Denis Podalydès zet zijn rol van fanatieke president-in-spe tot in de perfectie neer, evenals tegenspeler Bernard le Coq, die bijna niet van de echte Jacques Chirac te onderscheiden is. Een kwestie van goede grime en vooral knap acteerwerk. Maar hoe sterk de acteurs ook zijn, ze kunnen niet verbloemen dat de makers zich te terughoudend hebben opgesteld.
De grootste teleurstelling bij deze suggestieve blik achter de schermen van de felle verkiezingsstrijd, is dat de scherpe randjes ontbreken. Het is vooral persoonlijk drama waar het om draait. La Conquête is niet het controversiële politieke statement waar de media in Cannes op hoopten, maar juist een vrij conventioneel drama over de keerzijde van fanatisme en begeerte. Overtuigend gebracht, maar zonder risicos.
