Het lijkt wel alsof we deze zomer om de week worden doodgegooid met een nieuwe superheld. Na Thor, X-Men: First Class en Captain America is het vanaf deze week de beurt aan Green Lantern, die de nieuwe melkkoe van Warner Bros. moet worden. Het feit dat de film het astronomische budget van tweehonderd miljoen dollar nog bijlange na niet heeft terugverdiend zegt veel, zo niet alles, over de bedroevende kwaliteit van de film van Martin Campbell.
Green Lantern is een superheld uit de stal van DC Comics en geniet in Europa relatief weinig bekendheid, zeker in vergelijking met superhelden als Spider-Man, Superman en Batman. Maar omdat over zo ongeveer alle superhelden nu wel films gemaakt zijn, is Warner Bros. overgestapt op het B-garnituur.
Hal Jordan staat centraal in Green Lantern. Hij is een wat arrogante testpiloot die door de Green Lanterns, een broederschap van krijgers die de intergalactische orde bewaken, wordt uitgekozen omdat hun voortbestaan en dat van de aarde wordt bedreigd door supervijand Parallax. Jordan wordt door de Green Lanterns uitgekozen en krijgt een ring die hem veel macht geeft. Voor hij die potentie optimaal kan benutten, moet hij echter wel leren vertrouwen op zijn wilskracht.
Martin Campbell is een regisseur die ijzersterke films afwisselt met bedroevende producten. Zo maakte hij GoldenEye en Casino Royale, maar was hij ook verantwoordelijk voor het zeer matige Vertical Limit en Edge of Darkness. Green Lantern valt helaas in die laatste categorie. De film wil maar nooit episch worden, hoe spectaculair de special effects ook zijn en hoe bombastisch de dialogen ook klinken.
Maar liefst vier scenaristen staan op de aftiteling van de film en dat is zelden een goed teken. Green Lantern is zon dichtgetimmerde blockbuster zoals alleen Hollywood die kan maken. Dat levert zoals zo vaak een film op die elk risico uit de weg gaat en heel braaf het stramien van de superheldenfilm volgt. En dat is na tientallen vergelijkbare superheldenfilms gewoon erg saai.
Daar kan ook Ryan Reynolds in de hoofdrol weinig aan veranderen. De man doet zijn best, maar hij valt weg tussen de ontelbare visuele effecten waar Green Lantern op drijft. De acteur die zich in dat geweld nog het beste staande weet te houden is Peter Sarsgaard als wetenschapper Hector Hammond. Dit personage ontspoort op den duur volledig en Sarsgaard weet die gekte mooi op het scherm over te brengen.
Dit alles maakt van Green Lantern een film die waarschijnlijk alleen door de verstokte comiclezer optimaal beleefd kan worden. Die zullen ongetwijfeld wél alle inside jokes, de vreemd uitziende aliens en het voorspelbare plot op waarde kunnen schatten. Voor alle andere filmliefhebbers is het aan te raden uit te kijken naar een film die iets meer verrassing biedt dan het dure, maar nietszeggende Green Lantern.
