Seks met een vriend(in). Wel de lusten, maar niet de lasten. Voor menigeen klinkt dat als muziek in de oren. Want een relatie die puur om de lijfelijke bevrediging draait en niet om de emotionele band of de romantiek, levert geen gecompliceerde situaties op. Toch? In de praktijk blijkt het scheiden van seks en emotie een hele klus, als we Natalie Portman en Ashton Kutcher mogen geloven in het onlangs verschenen No Strings Attached. Maar nu is er Friends with Benefits. Een romantische komedie die weliswaar uit hetzelfde vaatje tapt, maar de clichés van het genre probeert te verbuigen door het beestje bij zijn naam te noemen.
Eén van de romkomclichés waar hoofdpersonen Jamie en Dylan zich aan ergeren zijn de aanzwellende violen op het moment dat twee geliefden elkaar in de armen sluiten. Of dat er een pom-pom-pommuziekje klinkt als een man besluit op een vrouw af te stappen. De romantische film heeft het zwaar te verduren onder het cynische commentaar van het tweetal, maar dat is niet zonder reden. Hun exen hebben hen net de bons gegeven en daarmee hun laatste beetje geloof in de ware liefde ontnomen. Dylan is emotioneel niet beschikbaar en Jamie is emotioneel beschadigd. Een match made in heaven, zou je zeggen.
Toch vonkt het niet gelijk bij hun eerste ontmoeting. Dylan heeft een baan aangeboden gekregen op de redactie van een tijdschrift in New York. Omdat hij een onbekende is in de stad en geen enkele connecties heeft, loodst headhunter Jamie hem door de eerste weken van zijn nieuwe leven. De afkeer van kleffe Hollywoodfilms geeft de twee een verwantschap. En Dylan begrijpt maar niet dat een relatie niet zoals een potje tennis kan zijn. Gewoon puur fysiek.
En dan zijn we aanbeland op het punt dat in Hollywood meestal de creatieve armoede toeslaat en de filmmakers besluiten niet méér te doen dan te gehoorzamen aan de geringe verwachtingen van het publiek. Friends with Benefits doet daar deels aan mee, maar zet zich tegelijkertijd af tegen de wetten van het genre door een nuchtere, cynische kijk op romantiek te uiten. Het is een slim trucje dat moet verdoezelen dat de film eigenlijk een dertien-in-een-dozijnproductie is.
Dat het over de gehele linie best aardig werkt, is te danken aan twee pluspunten: Mila Kunis en Justin Timberlake. Ieder afzonderlijk lieten zij met respectievelijk Black Swan en The Social Network al zien dat een portie acteren aan hen wel besteed is. Nu de twee tegenover elkaar staan en op het witte doek tussen de lakens aan het vozen zijn, wordt eens te meer duidelijk waarom deze keuze zo goed uitpakt. Kunis en Timberlake zijn prima op elkaar ingespeeld en wekken zelfs de indruk dat er na regisseur Will Glucks woordje cut! verder wordt gerommeld in bed. Dat is een aardig compliment als je de filmtitel in beschouwing neemt.
