Na ruim twintig verfilmingen van Les Trois Mousquetaires, de klassieker uit 1844, is het nu de beurt aan Paul W.S. Anderson om het te proberen. Het levert niet bepaald de beste adaptatie op, maar ook hij weet van het avontuurlijke verhaal van Alexandre Dumas nog een vermakelijke film te maken.
De Britse regisseur maakte eerder vooral sciencefictionfilms, volgepropt met actie en geweld. De meeste bekendheid kreeg hij door de Resident Evil-reeks. Keer op keer liet hij daarin echtgenote Milla Jovovich acrobatische capriolen uithalen - meestal in slowmotion - terwijl ze hordes zombies overhoop knalde. Anderson is geen man die bekend staat om zijn verfijnde filmtaal, maar dat zal de actieliefhebber een zorg zijn. Ook in The Three Musketeers, zijn eerste periodefilm, doet hij er alles aan om een hoog tempo vast te houden.
Dat de film niet direct vervalt in een potsierlijke aaneenschakeling van buitensporige actiescènes, is te danken aan het feit dat de regisseur nu eens niet de ernst laat overheersen. The Three Musketeers, hoe simpel de film ook uitpakt, krijgt een aanstekelijk ludieke loszinnigheid over zich heen. De Franse koning als een verwend joch met een modefetisj, een lekker schmierende Orlando Bloom en een krankzinnige finale met twee luchtschepen maken duidelijk dat deze verfilming niet serieus genomen moet worden.
De film opent met een roofscène in Venetië die zo uit een moderne heistfilm lijkt te komen. Nadat ze een zwaarbeveiligd gebouw zijn binnen gedrongen en de buit in handen hebben, worden Athos, Porthos en Aramis bedrogen door dubbelspion Milady de Winter, die in het geheim samenspant met de Britse Buckingham. Jaren later hebben de drie musketiers hun interesse in avontuur verloren, maar de jonge boerenzoon dArtagnan weet ze weer op de been te krijgen als Milady en Buckingham het plan beramen om Frankrijk en Engeland tegen elkaar op te zetten.
Alsof de actiescènes - die geregeld knipogen naar Resident Evil - de klassieke setting nog niet modern genoeg maken, koos Anderson er ook nog voor om de film in 3D te draaien. Daarvoor gebruikte hij net als bij Resident Evil: Afterlife het camerasysteem dat James Cameron voor Avatar ontwikkelde. Heel bijzonder pakt dat overigens niet uit. Het enige dat wel echt goed werkt in 3D is een aantal korte sequenties waarin de camera over een landkaart met levende maquettes en tinnen soldaatjes zoeft.
Dat de uitwerking van de film eenvoudig en soms zelfs belachelijk is, hoeft niet te betekenen dat hij niet voor vertier kan zorgen. De bonte aankleding en de relativerende humor zorgen voor een frivoliteit die doet vergeten dat The Three Musketeers de diepgang van een theelepel heeft.
