Vier minuten. Zo lang duurt het voordat Taylor Lautner zijn shirt verliest in Abduction. Tienermeisjes zullen juichen, de meeste anderen zullen huilen. Mocht Lautner enig respect op acteergebied hopen te verdienen met deze film, dan is zijn missie na vier minuten al hopeloos mislukt. Nu kun je een film of acteur natuurlijk niet op één dergelijk moment volledig afrekenen en dat zal dan ook hier niet gebeuren, maar het is op zn minst curieus dat de makers het nodig vonden hem zo snel van zijn shirt te ontdoen. En helaas weten ze deze blunder niet goed te maken met een sterk plot, boeiende dialogen of knallende actiescènes. Als je Lautner dan toch halfnaakt wilt zien, zet dan lekker Twilight nog eens op, dan heb je nog een leukere avond dan met dit misbaksel.
Tiener Nathan komt er op een dag achter dat zijn foto op een website voor vermiste kinderen staat. Hij confronteert zijn moeder, die hem vertelt dat ze niet zijn biologische ouder is, waarna ze hem doorverwijst naar zijn adoptievader. Voordat deze Nathan echter te spreken krijgt, breken twee mannen in en vermoorden zijn ouders. Nathan weet samen met zijn overbuurmeisje Karen te ontsnappen om er al snel achter te komen dat veel gevaarlijke figuren het op hem voorzien hebben. Samen met Karen probeert hij te overleven en achter de waarheid te komen rond zijn werkelijke ouders.
Met Abduction lijken de makers een soort Bourne Identity te willen creëren, met een jongere versie van Jason Bourne in de persoon van Nathan. Net als Bourne kan Nathan niemand vertrouwen: zelfs de CIA zit achter hem aan, alsook een Oost-Europees kartel dat nergens voor terugdeinst. Waar de Bourne-films echter vol spanning, actie en mysterie zitten, wordt Abduction geen moment interessant. Deels is dit te wijten aan Lautner, die niet beschikt over voldoende acteertalent om zijn rol geloofwaardig te vertolken. Hij acteert houterig en zijn emotionele bereik lijkt zich te beperken tot boos en getergd. Dat de dialogen daarnaast van een beschamend laag niveau zijn, haalt zijn geloofwaardigheid, alsook dat van alle andere acteurs, des te meer onderuit. Om je een idee te geven: I will kill everyone you know ( ) In the end youll be responsible for killing every friend you have on Facebook. Zelfs uit de mond van de uitstekende Michael Nyqvist klinkt dit uiterst stupide. Grootheden als Sigourney Weaver en Alfred Molina spelen hun tweedimensionale personages dan ook met een plichtmatigheid die het laatste beetje overgebleven waardigheid uit de film zuigt.
Het enige redmiddel voor deze film zou een verzameling van explosieve actiescènes moeten zijn. Opnieuw stelt Abduction teleur: afgezien van een paar zouteloze achtervolgingen en wat korte vechtpartijen bevat de film evenveel enerverende actie als een gemiddelde Jane Austen-verfilming. De eerste drie kwartier mag de kijker genieten van de introductie van de personages en de problematische situatie waarin zij zich bevinden, om vervolgens getrakteerd te worden op één lange, uitgerekte achtervolging, gevuld met onlogische gebeurtenissen, telefoongesprekken en loze dreigementen. De vaak vreemde montage en irritante camerabewegingen weten het niveau verder te verlagen om tot een resultaat te komen dat niet alleen vervelend is om naar te kijken, maar ook een schrijnend gebrek aan inhoud vertoont. Regisseur John Singleton moet toch ook beseffen dat de kijker niet zit te wachten op het voortdurend herhalen van zoomshots op Lautners gezicht? Of is Abduction echt alleen een voetstuk voor Lautner om zijn goede fysieke gesteldheid en knappe kop tentoon te spreiden?
The Expendables liet afgelopen jaar zien dat een film geen diepgravend plot of Shakespeare-dialogen nodig heeft om entertainment van hoog niveau te bieden. Abduction laat zien dat de meeste films dit echter wel hard nodig hebben. Vooral als de hoofdpersoon emotieloos acteert en de actie van niveau kindervuurwerk is, zijn kwalitatief goede basiselementen van essentieel belang. De honderd minuten die je aan Abduction besteedt, zijn minuten die je nooit meer terug zult krijgen. Minuten die beter besteed waren aan vrijwel elke andere denkbare activiteit. En eigenlijk geldt hetzelfde voor het lezen van deze recensie, al heeft die activiteit je één belangrijk stukje kennis opgeleverd: Abduction is je tijd niet waard.
