De liefde van een moeder voor haar zoon wordt wel gezien als de sterkste band die er bestaat. Maar wat gebeurt er als die zoon al van kinds af aan alles doet om zijn moeder het leven zuur te maken? Mag je als moeder dan je kind haten? En wanneer wordt eigenlijk duidelijk of een mens echt iets slechts in de zin heeft? Kan dat in iemands karakter zitten of heeft dat ook met opvoeding te maken? Het zijn slechts enkele fascinerende vragen die het uitdagende We Need to Talk About Kevin opwerpt.
De film is gebaseerd op een boek van Lionel Shriver en gaat over een jongen die op vijftienjarige leeftijd een verschrikkelijke misdaad begaat. Deze Kevin lijkt al vanaf zijn geboorte een immense hekel te hebben aan zijn moeder Eva, vanuit wier perspectief het verhaal wordt verteld. Eva doet alles om een goede moeder voor Kevin te zijn, maar al haar pogingen keren als een boemerang net zo hard weer terug.
We Need to Talk About Kevin is pas de derde film van de Britse regisseur Lynne Ramsay, die veel indruk maakte met haar eerste twee films Ratcatcher en Morvern Caller. Ramsay heeft een erg beeldende regiestijl, waarbij ze met suggestieve montage en fel kleurgebruik de kijker al snel bij de lurven heeft. De film begint met beelden van het Tomatina Festival in Spanje, waar Eva besmeurd wordt met bloedrode tomatensaus. Een voorbode voor wat komen gaat.
Al snel na de geboorte van Kevin wordt duidelijk dat Eva geen grip krijgt op haar kind. Als ze hem als baby gerust probeert te stellen, begint hij steeds harder te krijsen. En als zijn vader hem vervolgens optilt, is hij muisstil. Het zijn kleine, ogenschijnlijk futiele details die de moeizame band tussen moeder en zoon accentueren. Kevin luistert niet naar zijn moeder en drijft haar tot waanzin. Als Eva op een dag zo boos wordt dat ze zijn arm breekt, lijkt de jongen voor het eerst respect voor haar te hebben.
Kevin vertoont sociopathisch gedrag dat Eva al snel als gevaarlijk herkent. Voor de rest van zijn omgeving weet Kevin dat echter goed verborgen te houden, waardoor Eva het gevoel krijgt alleen op de wereld te staan. Het interessante is dat Kevin het eigen vlees en bloed van zijn moeder is, waardoor zij ook aan zichzelf begint te twijfelen. Een kind is het product van zijn ouders en wat zegt dat eigenlijk over een moeder? Het helpt daarbij niet dat Eva door stadsgenoten verantwoordelijk wordt gehouden voor de daden van Kevin. Zij is de moeder en zij had haar zoon ervan moeten weerhouden.
Lynne Ramsay stipt deze kwesties bijzonder subtiel aan, zonder het hardop duidelijk te maken. We Need to Talk About Kevin is dan ook een film die veel eigen inbreng van de kijker vergt. Dat de film niet te afstandelijk wordt, is voor een groot deel te danken aan de altijd briljante Tilda Swinton. De intensiteit die zij in de rol legt is adembenemend en past perfect bij de al even onontkoombare regiestijl van Lynne Ramsay. Het is de perfecte actrice voor zon emotioneel verwoestende rol. Een vrouw die haar leven voor zich ziet wegvallen en dan moet proberen verder te leven terwijl ze de acties van haar zoon probeert te begrijpen. Waarom, waarom, waarom?
