Waar is hij? Vertel op, anders eet ik je ziel op! Je zal het als acteur maar op je bord krijgen. Er lopen waarschijnlijk niet veel mensen rond in Hollywood die hun vingers aan het tweede deel van Ghost Rider zouden willen branden, of die zon zin überhaupt overtuigend uit hun mond kunnen krijgen. Nicolas Cage lukt het. Met zijn sterk aangedikte en gestoorde spel weet hij precies mee te gaan met de toon van deze belachelijke, maar ook wel amusante vervolgfilm.
De eerste Ghost Rider-film werd in 2007 door critici en fans met de grond gelijk gemaakt. Je moest er ook maar zin in hebben, een vlammend en moordend skelet op een motor als hoofdpersoon. De film sprong van de ene groteske situatie naar de andere en werd een twee uur durende uitputtingsslag. Het grootste bezwaar was nog dat regisseur Mark Steven Johnson, die met Daredevil al eerder een belabberde superheldenfilm had gemaakt, zijn materiaal zo serieus nam. Dat is met dit tweede deel verleden tijd. De regie is nu in handen van Mark Neveldine en Brian Taylor. De twee filmmakers zetten zich in 2006 op de kaart met Crank, een actiefilm die zo wild over de top ging dat het de kijker duizelde. Die stijlvorm blijkt de enige juiste aanpak voor het potsierlijke verhaal van Ghost Rider: The Spirit of Vengeance. Want als een film niet serieus te nemen valt, kun je hem maar beter zo geschift mogelijk maken.
Wie het eerste deel nog niet heeft gezien kan dat beter zo houden. Na de openingsscène (iets met een klooster en woeste autoachtervolgingen) wordt alles in een flitsende animatie kort en bondig samengevat. Hoe hoofdpersoon Johnny Blaze een deal sloot met de duivel om zijn vader te redden in ruil voor zijn ziel, en hoe hij nu als een bloeddorstig vuurgeraamte ongewild iedereen over de kling jaagt die op zijn pad komt. Natuurlijk baalt hij nog steeds als een stekker van zijn verdoemenisovereenkomst (zijn vader stierf uiteindelijk toch), maar in dit vervolg komen er meer problemen om de hoek kijken. De duivel heeft snode plannen met het lot van een nietsvermoedend zigeunerjongetje. Aan Blaze de taak om de knul te behoeden voor het vagevuur.
Het komt vaker voor dat een sequel grootser en luidruchtiger dan zijn voorganger is. Waar dat in vrijwel alle gevallen de film alleen maar slechter maakt, pakt dat hier juist positief uit. De ongegeneerd uitbundige aanpak van Neveldine en Taylor, in combinatie met een scenario waarin gortdroge humor niet wordt geschuwd, levert een film op die ondanks het vreselijk simpele en ongeloofwaardige verhaal blijft vermaken. Laten we daarvoor ook Cage bedanken. Een andere acteur die met zoveel zichtbaar plezier kan schmieren is er niet.
