Joseph McGinty Nichol is naast producent van series als Supernatural, Chuck en Nikita ook regisseur. Hij doopte zichzelf tot de gelikte artiestennaam McG en die geliktheid komt ook nadrukkelijk terug in zijn films Charlies Angels en Terminator Salvation. Je moet er van houden en dat geldt zeker ook voor zijn meest recente regiewerk: This Means War. Hierin vermengt hij het romkomgenre met dat van de over de top actiefilm. Niet dat dat bijzonder origineel is gezien films als The Bounty Hunter en Killers. Gelukkig steekt This Means War op het komische vlak nog positief af bij deze films.
Na een vrij belachelijke openingsscène weet iedereen waar hij aan toe is: hoofdrolspelers FDR en Tuck (een Oscar voor alleen al deze namen lijkt me niet meer dan logisch) zijn beste vrienden en tevens twee topagenten van de CIA. Althans in het universum van McG. Omdat ze een soort combinatie van James Bond en Johnny English zijn, vermoorden ze per ongeluk de broer van een, hoe kan het ook anders, Duitse gemenerik: Heinrich. En dat vindt hij niet leuk. Privé verschillen de jongens nog al: Tuck is een gescheiden vader en FDR pakt alles wat vrouwelijk is en een hartslag heeft. Maar beiden zitten 's avonds alleen thuis. Totdat ze los van elkaar Lauren leren kennen. Wanneer ze hierachter komen besluiten ze de keuze aan haar te laten, maar niet zonder eerst een gentlemens agreement te sluiten en al hun spionageapparatuur uit de kast te trekken: moge de beste winnen.
Dat een film als deze het niet van zijn originaliteit moet hebben, is niet meer dan logisch. Daar moet je je als kijker dan ook vanaf de eerste minuut bij neerleggen. Filmisch biedt de film de gebruikelijke Hollywoodvorm van een snelle montage, gelikte shots en dito productiedesign. De gecaste acteurs passen allen prima in dit plaatje. Reese Witherspoon is uiteraard bekend van diverse romkoms en waar Chris Pine wat meer thuis is in het luchtigere actiegenre, kennen we Tom Hardy vooral van het wat serieuzere werk. Met zijn drieën weten ze voor acceptabel vermaak te zorgen.
Dit hebben ze vooral te danken aan de humor in het scenario van Timothy Dowling (Role Models) en Simon Kinberg (Sherlock Holmes). Deze heren hebben samen voldoende leuke scènes geschreven waarbij Chelsea Handler als Trish meermaals een hoofdrol heeft. Het actiegedeelte van de film is echter van een beduidend minder niveau. De scènes zijn vooral snel gemonteerd en flitsend gefilmd, maar zelden spannend of indrukwekkend. Ze geven je regelmatig het gevoel naar een B-film te zitten kijken. McG weet dit gelukkig voldoende te compenseren zodat de film voor de fans van het genre prima verteerbaar is.
