De hele dag is Mavis naar schoonheidssalons en kledingwinkels geweest om er zo goed mogelijk uit te zien. Straks ziet ze eindelijk na al die jaren haar oude jeugdvlam weer terug. Terwijl ze in het café wacht, bestelt ze alvast het merk bier dat ze vroeger als tieners altijd dronken. En dan komt hij binnen. Houthakkersjas, spijkerbroek, ongeschoren en te laat. O ja: hij is getrouwd en heeft net een kind gekregen. Maar Mavis blijft ervan overtuigd dat ze weer bij elkaar gaan komen.
De hoofdpersoon in Young Adult heeft, zoals we dat in de volksmond noemen, een flink bord voor haar kop. Het is wel duidelijk dat de zevenendertigjarige stadsvrouw in haar tienerjaren is blijven hangen. Dat is ook te zien aan haar carrière als schrijfster van zogenaamde Young Adult-boeken, liefdesromans voor pubers, waar ze stiekem ook persoonlijke ervaringen in verwerkt. Ze loopt flink met haar succes te koop, ook al wordt de reeks nauwelijks meer verkocht en heeft ze als ghost writer haar naam nooit op de kaft gehad. Het is geen vrouw die gemakkelijk sympathie oproept, deze Mavis. Gelukkig hebben we hier te maken met regisseur Jason Reitman, scenariste Diablo Cody en hoofdrolspeelster Charlize Theron. Zonder hen was Young Adult waarschijnlijk al snel de mist in gegaan.
De hoofdpersonages in de films van Reitman zijn nooit echt prettige mensen. Zelf hebben ze het idee dat hun leven prima op orde is, maar de kijker weet wel beter. Met name in Up in the Air ging er van die zelfverzekerdheid ook iets tragisch uit. Hetzelfde geldt in Reitmans nieuwste film. Het gaat zelfs nog wat verder, want in eerste instantie is Mavis het type vrouw waar je het liefst met een grote boog omheen zou lopen. En toch wordt ze gaandeweg menselijker en sympathieker. Dat is de kwaliteit van Reitman, die zich wederom bewijst als een uitstekend acteurs-regisseur en deze keer het beste bij Charlize Theron naar boven haalt.
En dan is er nog het scenario van Diablo Cody. De schrijfster weet zoals bij Juno, haar eerste samenwerking met Reitman, een fraaie balans tussen drama en humor te houden. Dat levert ook hier weer aanstekelijke scènes op, hoewel de film soms toch de scherpte mist die we eerder zagen. Ondanks Therons sterke optreden vervalt haar personage af en toe in de karikatuur uit het begin van de film. Een wat ongeloofwaardige uitvergroting van de broze vrouw die zich verschuilt achter dure kleding en een dikke laag arrogantie.
Young Adult is minder overtuigend dan Reitmans vorige films. Daarvoor is dit hoofdpersonage op momenten toch net iets te gekunsteld en irriterend. En het tonen van drama achter de façade van succes en zelfverzekerdheid begint hier ook wel als een gemakkelijke herhaling aan te voelen. Maar hoewel dit de minst sterke film is binnen het nog kleine oeuvre van de regisseur, stijgt hij nog altijd met gemak boven de gemiddelde Amerikaanse komedie uit. Daar is Reitman keer op keer in geslaagd.
