Afgelopen jaar, op 11 oktober om precies te zijn, verscheen hier op FilmTotaal een nieuwsbericht met de kop Trailer Drive misleidend. Daarin viel te lezen dat een Amerikaanse vrouw van plan was de distributeur van Nicholas Winding Refns film voor het gerecht te slepen. Ze voelde zich bekocht, omdat de trailer volgens haar maar weinig overeenkomsten had met de uiteindelijke film. Slecht nieuws voor deze vrouw: The Grey heeft een minstens zo misleidende trailer. Deze survivalthriller doet namelijk wel wat meer dan enkel een toneel bieden aan een gevecht tussen Liam Neeson en een roedel hongerige wolven.
De door Neeson gespeelde Ottway is een zonderling. Sinds zijn vrouw hem heeft verlaten, struint hij mijmerend rond op een olieraffinaderij die midden in een wildernis van sneeuw en ijs ligt. Als schutter is het zijn taak om het personeel - dat voornamelijk bestaat uit ongure types, criminelen en ander vechtend tuig- te beschermen tegen nieuwsgierige wolven die hun kans op een maaltje vanaf de zijlijn afwachten. Dat Ottway de wanhoop nabij is, blijkt direct uit de melancholische openingssequentie. Door middel van een zwaarmoedige voice-over wordt de kijker deelgenoot gemaakt van zijn gedachtegoed.
Daarmee leggen de makers een belangrijk fundament voor de rest van deze film, want in The Grey krijgen de hoofdpersonages volop de gelegenheid om hun overlevingsdrang te laten gelden. De kansen lijken in ieder geval verkeken als het vliegtuig waarmee zij huiswaarts keren, neerstort in een onherbergzaam gebied. De sneeuwvlakte wordt niet alleen geteisterd door snijdende ijswinden, maar blijkt ook het jachtterrein van grijze wolven. Een overlevingsstrijd begint.
Regisseur Joe Carnahan (Narc, The A-Team) maakt het zichzelf met The Grey niet bepaald gemakkelijk. Op papier klinkt het concept van een groep mensen die onder barre omstandigheden een gevecht aangaan met de natuur, nogal plat en uitgemolken. Om in het subgenre van de survivalthriller goed beslagen ten ijs te komen, dien je daarom op zn minst een aantal interessante accenten aan te brengen. In The Grey openbaren die zich vroegtijdig. De sterfscène van een beknelde vliegtuigpassagier is daar een voorbeeld van; Neeson die een geruststellende monoloog afsteekt heeft een indringendere uitwerking dan wanneer hij een blik met clichématige oneliners zou opentrekken.
The Grey laveert tussen spannende survivalthriller en existentieel drama. Carnahan bedient zijn publiek met een rauwe film waarin het wolvengehuil, -gesnuif en -gegrom de polsslag angstvallig verhogen. Soms is daar nog minder voor nodig: een uitademing in de koude lucht, zonder dat je het beest ziet, is een manier om je publiek de bibbers te bezorgen. De wolven zelf ogen, ondanks hun onnatuurlijk grote afmetingen, realistisch en vormen in die hoedanigheid een serieuze bedreiging voor Ottway en zijn metgezellen.
Toch zijn er naast een handjevol korte gevechten ook genoeg momenten waarop de bezinning toeslaat en de mannen filosoferen over het geknok voor hun leven. Dat klinkt belachelijk, en misschien is dat het ook wel, maar in The Grey pakt dat niet als zodanig uit. Mede door de beklemmende beeldvoering - de camera observeert de hoofdpersonages vaak als een roofdier - behoudt de film ook zijn geloofwaardigheid wanneer er existentiële kwesties ter sprake komen. Op die momenten staat The Grey mijlenver af van het wolvenslachtverhikel dat de trailer ons beloofde.
