Chronicle is een zogenaamde foundfootagefilm, een film waarin de schijn wordt opgehouden dat deze volledig is opgenomen door personages binnen de filmwereld. Hij maakt hiermee deel uit van een trend die de laatste jaren een groot aantal verschijningsvormen heeft gezien. In 1999 blies The Blair Witch Project het subgenre, dat slechts marginaal bestond (denk aan het controversiële Cannibal Holocaust uit 1980, waarin het stijlmiddel deels - en mogelijk voor het eerst - werd toegepast), nieuw leven in. Sindsdien heeft het zich sterk ontwikkeld met hoogtepunten als [REC], Cloverfield en The Troll Hunter. Talrijk zijn echter ook de voorbeelden van mislukte pogingen, waarbij te makkelijk gedacht is over de mogelijkheden van deze wijze van film maken. Zwakke cinematografie en minieme plots worden verbloemd onder een sluier van hippe, schokkerige cameravoering. Chronicle doet een dappere poging dit te vermijden, maar laat te veel steken vallen om de top te bereiken.
Drie scholieren, Andrew, Matt en Steve, ontdekken een bizarre ondergrondse constructie die ertoe leidt dat ze superkrachten ontwikkelen. Andrew registreert alles met zijn camera en legt vast hoe hun krachten steeds sterker worden, de mogelijkheden groter en hun onderlinge band hechter. Met de toenemende kracht toont zich echter ook de keerzijde van wat in eerste instantie de beste ontdekking van hun leven leek: machtswellust. De problemen die als gevolg hiervan ontstaan, stapelen zich in hoog tempo op en test de sterke band tussen het drietal tot het uiterste.
Chronicle opent zoals zoveel foundfootagefilms, met een scholier die het leuk vindt alles wat hij doet te filmen met een camera. De irritatie die dit opwekt bij de anderen wordt uitvoerig geëtaleerd gedurende de eerste twintig minuten van de film. Voortdurend hoor je omstanders klagen over de camera, soms met fysiek geweld ter benadrukking. Een prima wijze om personages en de omgeving waarbinnen het geheel zich afspeelt te tonen, zij het dat het op den duur geforceerd aanvoelt. Vervelender is nog het geklaag van Andrew, de cameraman. Hij laat geen kans onbenut om de kijker deelgenoot te maken van zijn frustraties, wat hem al snel tot een zeurderig personage maakt dat geen enkel plezier in zijn leven lijkt te hebben. Uiteindelijk blijkt Andrew echter veruit het meest interessante personage van de film te zijn, maar tijdens de eerste minuten van Chronicle wordt identificatie met hem sterk gehinderd.
Gelukkig barst het spektakel al snel los, wanneer de jongens hun superkrachten ontdekken. Vanaf dat moment wordt een opwaartse spiraal ingezet die toewerkt naar een explosief einde dat nog lang nagalmt. Dit alles gaat gepaard met een steeds vlottere montage die culmineert in één van de snelst gemonteerde stukken film ooit. Toch is alles prima te volgen en sluit de vorm goed aan op de inhoud, waardoor beide elementen elkaar versterken en ontstijgen. De gebruikte shots zijn daarbij regelmatig adembenemend en de makers tonen zich goed bewust te zijn van de mogelijkheden van de gekozen vorm. Chronicle bevindt zich op dit gebied dan ook op een hoger niveau dan het gros der foundfootagefilms.
Dit kan helaas niet gezegd worden van de karakterontwikkeling en plotstructuur. De vlotte montage gaat gepaard met een zeer snel plotverloop dat weinig ruimte laat voor de personages om zichzelf op een gepast tempo te ontwikkelen. Vooral Andrew lijkt hierdoor te lijden aan een vorm van bipolariteit: zijn emoties en gedrag veranderen schijnbaar van het ene op het andere moment, wat ten koste gaat van de geloofwaardigheid. Je kunt je afvragen of geloofwaardigheid een belangrijke waarde is voor een film waarin jongeren superkrachten krijgen, maar de vorm waarin het geheel gegoten is vraagt juist om een hoge mate van realisme. Daarnaast is er op deze wijze weinig ruimte voor nuance en lijdt de film aan voorspelbaarheid en oppervlakkigheid. De fijne acteerprestaties van de drie hoofdacteurs verzachten de pijn gelukkig deels.
De verwachtingen voor Chronicle waren vooraf hooggespannen. De trailers waren spectaculair en veelbelovend en velen gingen erin geloven dat de film het licht roestende foundfootagegenre van nieuwe glans kon voorzien. Helaas maakt Chronicle zijn potentie niet volledig waar en zit een evenaring van de toppers binnen het genre er net niet in. Dankzij een spectaculair einde, een uitstekend uitgangspunt en leuke acteurs valt er echter nog genoeg te genieten en is een bioscoopbezoekje zeker geen tijdsverspilling. Aan de stroom van foundfootagefilms lijkt voorlopig geen einde te komen, dus terwijl we wachten op een nieuw hoogtepunt binnen het genre is Chronicle een lekkere snack om de tijd mee door te komen.
