Na het immense succes van Harry Potter en de Twilight-reeks is het de droom van menig studiobaas om de rechten van een populaire kinderboekenreeks binnen te slepen. De jeugdliteratuur is in relatief korte tijd weer een belangrijke melkkoe voor de filmindustrie geworden. De nadruk ligt hierbij vaak op fantasy. Dat een succesvolle boekenreeks niet altijd een garantie is voor een succesvolle verfilming werd wel duidelijk bij missers als Eragon en The Golden Compass. The Hunger Games van Suzanne Collins was de volgende op de lijst om verfilmd te worden. Blijkbaar hadden de makers er zoveel vertrouwen in dat tijdens de opnames het vervolg Catching Fire al in productie werd genomen.
Het uitgangspunt van Collins trilogie is dan ook veelbelovend. Hoofdpersoon is de zestienjarige Katniss Everdeen die leeft in het fictieve Panem, de nieuwe naam van het totaal verwoeste Noord-Amerika in een nabije toekomst. Het rijk is onderverdeeld in districten, waarvan nummer dertien door een opstand compleet werd verwoest. Als straf moeten de overgebleven twaalf gebiedsdelen elk jaar een jongen en een meisje leveren die deel moeten nemen aan de Hongerspelen. In deze overlevingsstrijd zijn alle middelen geoorloofd en mag slechts één winnaar eenzaam op het erepodium verschijnen. Als haar kleine zusje wordt aangewezen om namens haar district uit te komen in de Spelen, biedt Katniss zich aan om haar plaats in te nemen. Ze moet het onder meer opnemen tegen bakkersjongen Peeta, die uit hetzelfde district afkomstig is.
De kandidaten worden gedropt in een bosrijke omgeving waar het volk van Panem ze op de voet volgt. De Hongerspelen zijn namelijk een media-event waar John de Mol zijn vingers bij zou aflikken. Dit is dan ook de krachtigste component van de boekentrilogie van Collins, al worden de mogelijkheden die dit biedt niet ten volste benut. Het begint al met het charmeoffensief voorafgaand aan de Spelen, waarmee de kandidaten het volk voor zich moeten zien te winnen. De underdog heeft zoals wel vaker een streepje voor. De producenten van de Spelen schromen niet om in te grijpen als de wedstrijd niet helemaal verloopt zoals ze gehoopt hadden. Zo trekken ze met gemak een blik roofdieren open of sturen ze een serie vuurballen op de deelnemers af.
Zowel de media als de politiek bemoeien zich flink tegen de uitschakelrace aan. Pleasantville-regisseur Gary Ross had op het venijn van de politiek en de media wel wat meer mogen doorpakken. Zo had hij het verhaal voor een bredere doelgroep geschikt kunnen maken. Het wringt vooral in de volwassen rollen, die niet helemaal goed uit de verf komen. President Coriolanus Snow (vast geen toevallige verwijzing naar de machtsbeluste Romeins staatsman) heeft psychopathische en sadistische trekjes, die in de vervolgen hopelijk wat meer de ruimte krijgen. Spelleider Seneca Crane komt tot twee keer toe met wel erg gemakkelijke oplossingen naarmate de wedstrijd ten einde loopt.
Deze lauwe invullingen worden echter grotendeels gecompenseerd door de rol van Stanley Tucci als gevierd televisiepresentator, die er alles aan doet om het volk te laten meesmullen van de wedstrijd. Door zijn belachelijke kostuum en kapsel kijken we met gemak heen. Ross heeft daarnaast het grote geluk dat hij getalenteerde jonge acteurs voor de hoofdrollen heeft weten te strikken. Jennifer Lawrence en Josh Hutcherson laten na hun gevarieerde vertolkingen in zowel mooie kleine dramas als commerciële producties zien dat ze ook een blockbuster als The Hunger Games kunnen opwaarderen. Vooral Lawrence schittert in de rol van doelbewuste heldin, die niet alleen maar haar op de tanden heeft, maar ook de twijfels en angsten van elke normale puber.
Collins plot is in wezen behoorlijk wreed, maar dit wordt uitermate voorzichtig ingekleurd. De volwassen rollen zijn nog het minst zwart-wit, maar gradaties in goed of slecht zijn er bij de jongeren nauwelijks. Een van Katniss geduchte tegenstanders draait met gemak zijn tegenstander de nek om, maar zelf komt onze heldin er met relatief schone handen vanaf. Ze hoeft weinig moeite te doen om haar concurrentie uit te schakelen, want de oplossingen komen haar dikwijls aanwaaien. Dit is illustratief voor de veilige aanpak van Collins, die zelf meeschreef aan het scenario. Elke denkbare afbreuk van de sympathie van de hoofdpersonen wordt uit de weg gegaan. The Hunger Games is spannend en origineel, maar bovenal risicomijdend. Hopelijk vormt het slechts de opmaat voor een steviger vervolg.
