Glen is een kunstenaar die bezig is met een project over homoseksuele relaties. Of het resultaat een succes zal zijn betwijfelt hij. Gays will only come because theyre hoping to see some cock, and theyll be disappointed. And straights wont come because its about gay sex. Hij zou het hier net zo goed over Weekend zelf kunnen hebben. Een film over een ontluikende liefde tussen twee mannen, maar (helaas) ook te veel een politiek statement over wat men hiervan moet denken.
Na al een flinke portie alcohol binnen te hebben gekregen op een feestje met vrienden, besluit Russell nog even een club in te duiken op zoek naar een onenightstand. Deze vindt hij in Glen. De film slaat hun nacht over en pakt de draad op als de mannen de volgende dag koffie drinken in bed. Glen pakt een taperecorder en begint Russel te ondervragen over de afgelopen nacht. Het is het begin van een weekend durende dialoog over seks, liefde, homoseksualiteit en alles wat hier bij hoort.
Vrij snel wordt duidelijk dat Glen over twee dagen zal emigreren. Dit maakt dat de film sterk doet denken aan Before Sunrise, waarin Ethan Hawke en Julie Delpy in de loop van één nacht al pratend verliefd werden. Waar Before Sunrise echter voorzichtig toewerkte naar het (waarschijnlijk) seksuele slot, start Weekend met seks om achteraf pas aan verliefdheid te gaan denken. Gecombineerd met het feit dat de mannen al heel snel weten elkaar na dit weekend nooit meer te zien geeft dit de film de ruimte hun interactie te gebruiken voor een groter statement over homoseksuele relaties in de huidige samenleving.
Dit blijkt wel uit de gesprekken tussen de mannen. Onder andere het homohuwelijk, onenightstands met getrouwde mannen, affectie tonen in het openbaar en heteroseksuele vrienden passeren de revue. Hierin zijn de mannen het maar zelden met elkaar eens. Glen gaat graag met iedereen de confrontatie aan, Russell is iets terughoudender en houdt zijn seksuele voorkeur liever voor zichzelf. In soms felle, soms emotionele en soms grappige discussies verkennen de mannen elkaars levensvisie. Weekend kiest hierin nauwelijks partij en dat komt de film ten goede. Het voorkomt dat de mannen tot te verwaarlozen marionetten in een politiek pamflet worden gemaakt.
Toch gaat Weekend uiteindelijk te veel over homoseksualiteit en te weinig over twee individuen en hun ontluikende liefde. De film wordt weliswaar volop geprezen omdat de geaardheid van de mannen ondergeschikt zou zijn aan de romance, maar waarom gaan alle recensies dan toch voornamelijk over visies op homoseksualiteit? De reden is dat Weekend meer politiek pamflet is dan de film zelf wil toegeven. Zelfs bij de verder mooie slotscène van de film vindt regisseur Haigh het nog noodzakelijk om de liefde tussen twee personen te overschaduwen door statements over openlijke homoseksualiteit in de maatschappij. Als de mannen zoenen en in de verte een kwetsende opmerking te horen is, draait Russell zich om en kijkt nog net niet heel boos in de camera. Een intiem moment, verpest door een veroordelende vinger.
Lees ook het interview met regisseur Andrew Haigh.
