Sacha Baron Cohen weet als geen ander hoe hij buzz moet genereren voor zijn films. De laatste weken verschijnt hij overal als dictator Aladeen, omringd door schaars geklede vrouwelijke bodyguards met machinegeweren. Tijdens persconferenties blijft hij in zijn rol en shows als de Oscaruitreiking, waar hij as over presentator Ryan Seacrest uitstrooide, en Saturday Night Live worden aangegrepen om zijn nieuwste film te promoten. Je vraagt je dan al snel af of je het leukste deel van The Dictator al hebt gezien in de vorm van de mediastunts.
De vorige films van Cohen rond de typetjes Borat en Brüno waren gebaseerd op het feit dat nietsvermoedende personen in de maling werden genomen. De grap was dat Cohen, vermomd als een van zijn alter ego's vragen stelde en dingen deed, die anderen niet zouden durven. Er was geen grap of punchline, maar de effecten van mensen die probeerden respectvol te blijven tegenover de absurditeit van Cohen waren hilarisch. Zeker degenen die deze typetjes al jaren daarvoor hadden gezien in de Ali G Show weten hoe afhankelijk Cohen was voor zijn komedie van de onwetendheid van degene die hij in de maling nam, waarbij hij het publiek op sleeptouw nam. Sinds het globale succes van Borat, dat deels nog vast kon houden aan deze humor, zagen we met Brüno al dat die dagen van komediegoud achter hem lagen. Verdiend, maar ergens ook helaas, is hij uitgegroeid tot een van 's werelds meest herkenbare figuren. Met The Dictator kiest hij voor een volledig gescripte film.
Het plot van The Dictator doet er eigenlijk niet zo toe. Aladeen komt naar New York om de VN toe te spreken. Zijn oom denkt Aladeen te hebben geliquideerd en laat zijn plek innemen door zijn body double, een achterlijke geitenherder. Aladeen ontsnapt echter en vindt heil in een ecovriendelijke winkel in New York, waar zijn politiek incorrecte uitspraken worden opgevat als humor. Uiteraard is Sacha Baron Cohen de ster van elke scène. Waar hij normaal argeloze omstanders een streek probeert te leveren, doet hij dat nu op ingehuurde acteurs. En het geheel werkt verbazingwekkend goed. Bijna elke scène staat garant voor een goede grap. Jammer genoeg zitten er ook een paar scènes in die expres afgrijzen opwekken, zoals een bevalling en een naaktscène die er niet in hadden gehoeven. Voor het puberpubliek, moet je maar denken.
De film heeft even nodig om op gang te komen, maar nadat Aladeen eenmaal in New York aankomt en zijn intocht begint met een Midden-Oostenversie van Dr Dre's The Chronic op de achtergrond, komt hij goed los en volgen de leuke scènes elkaar in rap tempo op. Leuk zijn de duidelijke knipogen naar de realiteit, die de schrijvers (onder wie Cohen zelf) in het script hebben verwerkt. Situaties rond Iran, oliebelangen, generaal Khaddafi, internationale machtsverhoudingen en wat democratie op papier zou moeten inhouden, passeren de revue en doen je beseffen dat de realiteit soms absurder is dan wat Cohen neerzet als Aladeen.
Hoewel het jammer is dat Cohen noodgedwongen van zijn realitystunts heeft moeten afstappen en meer leunt op acteerwerk en samenspel, brengt hij het er goed vanaf. Het mag dan nergens zo leuk worden als zijn werk in The Ali G Show, het geheel heeft wel iets fris. Het scenario bestaat uit een aaneenschakeling van punchlines en niet elke grap is even leuk, maar er zit genoeg bij om je aan het lachen te houden. In een tijd waarin de meeste komedies met hun leukste stukjes maar net een trailer weten te vullen, biedt The Dictator een stuk meer vermaak en originaliteit. Wie van Cohens eerdere werk en humor houdt, mag deze zeker niet overslaan.
