De dochter van de koning heeft een huid zo wit als sneeuw, prachtig donker haar, bloedrode lippen en luistert naar de naam Sneeuwwitje. Wanneer haar moeder tijdens een strenge winter overlijdt, blijft de koning zwaar bedroefd achter. Tot hij de beeldschone Ravenna ontmoet. Door de komst van Ravenna is Sneeuwwitje haar leven niet meer zeker. Want als Sneeuwwitje op haar achttiende mooier dan Ravenna blijkt te zijn, besluit de jaloerse stiefmoeder haar te vermoorden. Maar het dappere meisje weet te ontsnappen en vlucht. De gemene heks laat het er niet bij zitten en beveelt een jager om haar stiefdochter te doden. Gelukkig voor Sneeuwwitje valt de jager voor haar puurheid en strijden ze samen voor Ravennas ondergang.
Ondanks de gewelddadige interpretatie bevat Snow White and the Huntsman vele elementen uit het originele sprookje. Zoals de druppels bloed in de witte sneeuw, de jager, de boze stiefmoeder, de appel en de dwergen. Een en ander is uiteraard wel in een ander jasje gehesen. Zo zijn er geen zeven, maar acht dwergen en wonen ze niet in een huisje, maar in een magisch elfenbos dat een beetje over de top en veel minder knus en kneuterig is. Daarnaast is de appel in de film niet afkomstig van een oud vrouwtje, maar van Ravenna in een andere vermomming. Het grootste gemis is echter de kenmerkende glazen kist waarin Sneeuwwitje altijd opgebaard ligt.
Kist of niet, als dode Sneeuwwitje komt Kristen Stewart wel het geloofwaardigst over. Eindelijk heeft ze wat aan haar holle blik. Haar acteerprestaties zijn echt ver onder de maat. De reden dat de rol van Sneeuwwitje naar Kristen Stewart is gegaan moet dus wel haar bleekheid zijn. Verder is ze saai, emotieloos en ontbeert ze ieder spoor van uitstraling, wat al op de filmposter te zien is. Telkens wanneer ze in beeld is, kakt het hele verhaal in, waardoor de film helaas nooit echt spannend wordt. Daarnaast staat het personage Sneeuwwitje voor pure schoonheid. Nu is Stewart sowieso geen beauty, maar haar gebrek aan charisma maakt haar nog minder aantrekkelijk. Een knappere actrice bleek schminken was wellicht een betere keuze geweest.
Charlize Theron daarentegen is zeer overtuigend in haar rol als geflipte maar bloedmooie stiefmoeder. Zelfs overgoten met melk is ze nog griezelig sexy. Ondanks dat ze het personage dik aanzet weet Charlize aan de goede kant te blijven en haar rol geen moment over de top te tillen. Haar blik en dan vooral de gekte in haar ogen zijn angstaanjagend geloofwaardig. In de meest prachtige kostuums weet ze telkens opnieuw de spanning op te bouwen. Jammer dat dit standaard gevolgd wordt door de eerder genoemde inkakmomenten.
Gelukkig is Charlize niet het enige wat vrolijk stemt. De film wordt begeleid door mooie muziek en toont de meest gekke fantasiefiguren. Zowel in het magische elfenbos als in het donkere bos komen interessante creaties voor die doen denken aan Guillermo del Toros Pans Labyrinth. Regisseur Sanders moet alleen nog wel leren deze wezens net zo uitgebalanceerd in beeld te brengen als Del Toro. De film valt dan ook niet te bestempelen als pure schoonheid en Kristen Stewart draagt een molensteen bij aan dat gebrek. Volgens het spiegeltje aan de wand is alleen Charlize Theron echt briljant.
