De Rouille et dOs is het nieuwste wapenfeit van Jacques Audiard, de regisseur die een paar jaar geleden hoge ogen gooide met het grimmige, felrealistischeUn Prophète. Voor die film won hij onder andere de Grand Prix in Cannes. Audiard baseerde De Rouille et dOs losjes op de verhalenreeks Rust and Bone van Craig Davidson. Ook dit keer kiest Audiard voor een film die zich afspeelt aan de onderzijde van de samenleving.
Audiard introduceert als eerste Ali, een beer van een vent die eten uit vuilnisbakken moet halen om zijn zoontje en zichzelf in leven te houden. Hij zit aan de grond en reist naar zijn zus om onderdak te vinden en op zoek te gaan naar een baantje, wat hij uiteindelijk vindt als uitsmijter van een club. Hij ontmoet op een avond orkadresseur Stéphanie nadat zij een klap heeft gekregen en ze onder het bloed naar huis moet worden gebracht. Na een korte conversatie in de keuken van Stéphanie scheiden hun wegen weer, naar het lijkt voorgoed.
Ali hoort niets meer van Stéphanie totdat ze door een tragisch ongeval in een enorme depressie belandt. Wanhopig besluit ze de hulp van Ali in te roepen en belt hem op. Hij gaat erop in en de twee beginnen regelmatig af te spreken. Met kleine stappen begint de vriendschappelijke relatie tussen de twee uit te groeien tot meer.
Net als in Audiards andere werk zijn de personages en hun relaties zeer complex. Goed of slecht bestaan niet, ook niet bij de hoofdpersonages. Ali is weliswaar de enige die Stéphanie als een normaal mens behandelt en haar eigenhandig uit haar depressie haalt, maar hij kwetst haar ook op afschuwelijke manieren. Stéphanie daarentegen accepteert te veel van Ali, die zeker in de relatie met zijn zoontje flink tekortschiet.
Het is jammer dat Audiard de tegenstelling tussen de lichamelijk sterke maar mentaal zwakke Ali en de lichamelijk zwakke maar mentaal sterke Stéphanie soms wel erg overduidelijk als leidraad neemt voor de relatie tussen de twee. De conflicten tussen de twee geliefden komen hierdoor soms wat gekunsteld over. Dit neemt trouwens niet weg dat de twee acteurs beiden een prestatie van formaat leveren en dat er een zeldzame chemie tussen de twee is.
Audiard toont zich wederom een meester op cinematografisch vlak, over elk beeld is nagedacht. De Rouille et dOs is een prachtig filmisch portret dat het grimmige leven aan de onderkant van de samenleving probeert te vangen. Dat leven is niet altijd mooi of logisch, maar vaak lelijk en meedogenloos. Prachtige beelden worden dan ook afgewisseld met niets verhullende, confronterende beelden.
Op plotgebied blijft de film ver verwijderd van standaard Hollywood plotconstructies en is hij altijd op zoek naar een vorm van realisme. Deze hang naar authenticiteit uit zich in een verhaal dat wordt voortgestuwd door toevalligheden. Soms is deze opstapeling van dramatische toevalligheden echter een beetje te veel van het goede en boet het realistische karakter van de film aan kracht in. Ook het einde doet afbreuk aan de film. Ik kan hier natuurlijk niet verder over uitweiden maar wie het einde van Un Prophète mooi vond zal waarschijnlijk teleurgesteld zijn wanneer de aftiteling van De Rouille et dOs begint te rollen.
