Productiedesign lijkt van steeds groter belang te worden in de vaderlandse cinema en met name ook in kinderfilms. Met de vormgeving zit het wel snor in Brammetje Baas. De jeugdfilm, geschreven door kinderboeken- en scenarioschrijfster Tamara Bos, is het bioscoopdebuut van Anna van der Heide, tevens scenarioschrijfster en actief in theater- en televisieregie. De makers hebben goed gekeken naar het film- en videowerk van Michel Gondry. Ze combineren eenzelfde knutselwoede als in Be Kind Rewind en The Science of Sleep met een typisch Nederlandse kinderheld: een kleine uitvinder in spe die liever een zo hoog mogelijke berg van zijn doperwtjes maakt dan dat hij ze opeet en die op zijn kamer een telescoop heeft gefröbeld uit wc-rollen.
Brammetje Baas kan niet wachten tot de zomervakantie voorbij is. Dan mag hij naar groep drie en gaat hij vast veel leren, Chinees wellicht. Thuis bereidt hij zich voor. Hij heeft een passie voor uitvindingen en moeilijke woorden en is elke dag in de weer met zijn plakboeken die op beide liefhebberijen zijn toegespitst. Luxaflex komt in het Goede Woorden Schrift. Het is weliswaar een slimme uitvinding, maar als woord is het nog geslaagder.
Maar wat een teleurstelling als zijn nieuwe leerkracht, meester Vis, niet begrijpt dat alles wat zich buiten het klaslokaal afspeelt net zo interessant is en dat Brammetjes benen niet kunnen stoppen met wiebelen onder tafel. Groep drie lijkt in niets lijkt op wat de kleine had gehoopt en bovendien kan hij in de ogen van de meester niks goed doen. Steeds vaker eindigt Bram op de gang, met als gevolg dat hij een einzelgänger wordt en met tegenzin naar school gaat. Zijn ouders moeten op het matje van de schooldirectrice komen. Eerst volgt een goed gesprek met hun kind, vervolgens krijgt hij huiswerk mee en als laatste redmiddel proberen papa en mama een soort Supernanny-systeem met rode stickers als hun zoontje zich misdraagt en groene als beloning voor goed gedrag. Brammetje voelt zich ongelukkig en onbegrepen terwijl zijn ouders, die hun zoon serieus nemen en hem altijd gestimuleerd hebben, in dubio zijn. Is het een fase waar hij doorheen moet? Blijft hij wel dat vrolijke kind als hij in de pas moet lopen?
Een film met kinderen in de hoofdrol staat of valt met de acteerprestaties van de kleintjes. Coen van Overdam is goed gecast als de enthousiaste en soms ongeconcentreerde dromer Brammetje. Frustratie spelen gaat hem iets moeilijker af dan andere emoties, maar het is knap dat het hem lukt de hele film te dragen. Hij zit immers in bijna elke scène. Ook de andere kinderen acteren behoorlijk naturel, als ze tenminste niet de hele tijd volwassen volzinnen moeten reproduceren. Katja Herbers, Egbert Jan Weeber en Tjebbo Gerritsma krijgen echter niet veel te doen. Alles en iedereen staat in het teken van Brammetje Baas. Geen idee wat vader en moeder voor de kost doen en of ze daar voldoening uit halen. Het enige conflict is dat tussen Bram en zijn docent.
Alles wat Brammetje zich voorstelt en waarover hij in de voice-over rept, wordt tevens verbeeld. Dus zien we autos met hooggehakte benen eronder, de meester met een vissenkop en familiekiekjes waarop de geportretteerden van glimlach naar pruillip gaan wanneer een van hen van de foto afgescheurd wordt. Soms wordt dat wat teveel. Brammetje is bijzonder, maar dat zien we niet alleen aan hem, we horen het ook, zijn moeder zegt het en zijn love-interest bevestigt het. De animaties zitten wel erg goed in elkaar en zullen zowel de allerkleinsten als hun ouders aanspreken. Vaak voegen ze ook echt iets toe. De Gondryaanse huisvlijt is het grootste wapenfeit van deze vrolijke en originele film. Met niets nieuws onder de zon weet Brammetje Baas zich op deze manier te onderscheiden van andere familiefilms.
