Ach, waar is toch de tijd gebleven dat het voor de kijker net zo eenvoudig was om verliefd te worden op Audrey Tautou als haar tegenspelers? Meer dan tien jaar na haar grote doorbraak als Amélie Poulain blijkt de frêle actrice nog genoeg meisjesachtige uitstraling te hebben, maar van haar bijbehorende charme is blijkbaar een hoop verloren gegaan, getuige de wijze waarop ze zich door de hap-slik-wegfilm La Délicatesse heen slaapwandelt. Die titel zou betrekking moeten hebben op haar personage, maar er is eigenlijk maar weinig betoverends aan haar te ontdekken. Tenzij je een sullige en kalende Zweed bent misschien.
Nu heeft Tautous personages Nathalie ook niet echt reden om te stralen, aangezien haar grote liefde al vroeg in de film bij een ongeval om het leven komt. Treurend voor drie jaar lang stort ze zich op haar werk, maar het lijkt er niet op dat haar leven daar ook maar iets beter van wordt. Hoewel redelijk dik aangezet zijn de scènes in dit eerste halfuur vrij aardig, wat vooral te danken is aan een aantal interessante details. Zo slaat Nathalie na de begrafenis druk aan het opruimen om maar niet geconfronteerd te worden met het verlies van haar man, maar om zijn nummer uit haar telefoonlijst te verwijderen blijkt voor haar toch weer net iets te drastisch. Volkomen irrationeel natuurlijk, maar wel menselijk.
Maar Nathalie moet toch verder met haar leven, dus geeft ze toe aan de romantische toenadering van haar baas, om daar uiteindelijk na één etentje toch maar vanaf te zien. Als ze in een moment van verstandsverbijstering haar ondergeschikte collega Markus gepassioneerd begint te zoenen, is deze op slag verliefd. Zij weet in eerste instantie niet goed wat ze hiermee aan moet (ze kan zich het voorval niet eens herinneren), maar blijkt bereid zich te laten meeslepen in zijn verliefdheid. Het grootste obstakel voor een romance tussen de twee is echter niet zozeer Nathalies verdriet (het was ook maar de liefde van haar leven natuurlijk), maar vooral het verschil in uiterlijk: Markus is een sullige Zweed met een kalend hoofd en enkele kilootjes te veel en Nathalie tja, die ziet eruit als Audrey Tautou.
Wat zich vervolgens ontvouwt, is in zekere zin een Franse variant op Shes Out of My League, zij het zonder de humor en luchtigheid die die film draaglijk maakten. Nathalie en Markus lijken er beiden wel voor te willen gaan, maar zijn niet ongevoelig voor de constante bemoeienis van hun omgeving. Een enkele keer leidt dit tot iets aardigs, maar in de meeste gevallen ligt de kortzichtigheid van de personages er zo dik bovenop dat het irritant wordt. Zo is er een scène waarin de twee samen iets gaan drinken en Nathalie wordt aangesproken door een andere cafébezoeker, die vraagt of zij iets van hem wil drinken. Als zij daarop antwoordt dat ze al iets drinkt met Markus, antwoordt hij daarop doodleuk: Wat, daarmee? De intentie van de makers is duidelijk maar dit soort teksten wekt de indruk dat zelfingenomen voor hen een synoniem is voor contactgestoord.
Deze stortvloed van vooroordelen lijkt er vooral te zijn om te laten zien dat de hoofdpersonages zich daar niet schuldig aan maken. Prima, maar voor de sympathie van de kijker is iets meer nodig. En daar schuilt het voornaamste probleem van de film: beide personages hebben een flink gebrek aan persoonlijkheid. Nathalies baas mag dan leuk aan Markus uitleggen wat haar zo aantrekkelijk maakt, maar voor de kijker wordt dit geen moment tastbaar. Markus is op zijn beurt best aandoenlijk, maar het lijkt erop dat Nathalie hem vooral interessant vindt omdat hij haar de aandacht geeft waarvoor ze zichzelf jarenlang heeft afgesloten. De beginscènes over de relatie tussen Nathalie en haar dan nog levende man, zijn weliswaar wat klef maar bevatten tenminste duidelijke romantiek. Dat stukje magie steekt in de allerlaatste scène weliswaar even de kop op, maar de weg daarheen ligt bezaaid met te veel oninteressante passages.
