![FilmTotaal interviewt regieduo van nieuwe scifi-kraker 'Synchronic' [artikel + video]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/ncvfuzccr17r_hero.jpg)
in Interview
Wat nou als je dankzij een pilletje door de tijd kunt reizen? Voor hun nieuwste film Synchronic heeft het regisseursduo Aaron Moorhead en Justin Benson voor het eerst beschikking over beroemde acteurs. Maar eigenlijk brengt het regieduo allang interessante scifi-concepten naar het witte doek.
De hoofdrollen in Synchronic worden gespeeld door Anthony 'Falcon' Mackie en 'Fifty Shades of' Jamie Dornan. Zij spelen de twee ambulancelieden die proberen uit te zoeken wat er allemaal aan de hand is, wanneer ze dode junks aantreffen met antieke artefacten. Moorhead en Benson stellen al sinds Resolution uit 2012 hun vrij realistisch aanvoelende hoofdpersonen bloot aan allerlei mysterieuze omstandigheden.
"Als wij Jurassic Park hadden gemaakt, zou misschien negentig minuten lang onduidelijk blijven hoe die dino's waren ontstaan..."
Ze hebben tot nu toe al hun films met weinig budget gemaakt, maar met des te meer fantasie. Het tweetal geniet een goede reputatie onder genreliefhebbers, zeker sinds The Endless uit 2017. Synchronic betekent een stap dichter naar een groot publiek. Hoog tijd dus om het tweetal aan de tand te voelen, via een Zoom-verbinding.
Het volledige interview lees je onder de video.
Waar bellen jullie vandaan?
JB: "Los Angeles, actually."
Negen uur tijdverschil, dan is het voor jullie nog 's ochtends vroeg.
JB: "Yeah!"
AM: "We gaan zo nog wat beelden schieten. Dit is voor ons dus een opwarmertje, haha."
Wat ga je filmen?
AM: "We werken aan een piepklein projectje. Iets waar we nog niet over kunnen praten."
Laten we het dan maar vooral over Synchronic hebben! Jullie hadden maar tweeëntwintig dagen om te filmen. Is dat niet ontzettend kort?
AM (lachend): "Ja!"
JB: "Het voelde zelfs als minder."
AM: "Ja, meer zo van: we hebben maar een week."
Waardoor kwam dat?
AM: "Dat is simpelweg een budgetkwestie. Daar komt het altijd op neer. Dit budget was bijzonder strak, en dat is grappig om te zeggen, want op dat moment was het ons hoogste budget tot nog toe. Maar het voelde als minder. Het is moeilijk te omschrijven, maar om er een eigenlijk te negatief klinkende term aan te verbinden: deze productie was opgeblazen. Nou wil dat niet zeggen dat een hoop geld werd verspild. Maar elke keer als je een persoon toevoegt aan een productie, betaal je voor een extra maaltijd, extra vervoersmiddelen, brandstofkosten voor dat vervoer, en kosten waar de vakbond recht op heeft. En dan voeg je niet één persoon toe, maar een heel stel mensen. Het neemt heel snel een vlucht."
Bekijk de afbeeldingAlles in de film gebeurt op één locatie, New Orleans, maar in verschillende periodes. Een ijstijd, een moerassige tijd en dat soort dingen. Hoe was het om binnen die korte productie heel vaak te moeten verhuizen om alles op film te krijgen?
JB: "We hadden een paar grote verhuizingen met het hele gezelschap. Onze planners vertelden ons: 'Jongens, deze scène moet er in drie dagen helemaal op staan. En dan moeten we ervandoor!' Alles inpakken, en op naar de andere kant van de stad."
AM: "Weet je wat grappig is? Als ik het zo door mijn hoofd laat gaan, was het niet al het gedoe met tijdreizen dat zo veel tijd kostte. Die opnames duurden steeds maar een enkele dag. Het was het verspringen tussen plekken in New Orleans, van het Garden District naar een begraafplaats bijvoorbeeld, wat een hele kluif was.
Ook een leuk voorbeeld: voor een lowbudgetfilm - en vergis je niet, Synchronic had een erg laag budget - is het onmogelijk om in het French Quarter te filmen. Het beroemdste, meest toeristische deel van New Orleans, dat kun je niet zomaar afsluiten. Dus wij gingen naar een locatie in een verlaten Six Flags-attractiepark. Daar was een stukje French Quarter nagemaakt, wat er nu compleet verlaten en geruïneerd bij ligt. Onze productieontwerpers hebben de boel een beetje opgelapt, zodat het er nog een tikkeltje verlopen uitziet, maar niet meer compleet verwaarloosd. En daar deden we dan onze French Quarter-scène."
Waarom kozen jullie eigenlijk deze stad uit?
JB: "New Orleans is verreweg het interessantst, wat betreft steden in de V.S. met een geschiedenis om door te kunnen tijdreizen. Het heeft de wildste variatie van wat er allemaal gebeurde in verschillende tijden. New York heeft ook een ontzettend interessant verleden, maar je hebt daar niet zo veel gestuiter van verschillende naties die er allemaal de baas over zijn geweest. Minder, in elk geval. En het landschap van New Orleans is ook nog enorm veranderd. Een hoop stond onder water, bijvoorbeeld, en nu niet meer.
Hadden we Los Angeles als setting gekozen, dan ga je iets langer dan een eeuw terug en vanaf dan is het lange tijd dezelfde homp zand. De woestijn, in principe. En in New Orleans leven allemaal interessante beesten. Niet dat L.A. die niet heeft, maar laten we wel wezen: hier zitten geen alligators."
AM: "En weet je nog dat we Spring (2014) gingen filmen, en dat het zo makkelijk was om vrienden om hulp te vragen, omdat we aan de Italiaanse kust filmden? Zelfde met New Orleans! Het is grappig, stel ik zeg: 'Ik ga filmen in het noorden van Canada, in de winter', dan reageren mensen met: 'Dat kunnen jullie wel zonder mij af!' Maar met New Orleans krijg je ze makkelijk mee, want iedereen wil graag in die stad rondhangen."
Bekijk de afbeeldingDoet denken aan Adam Sandler. Die staat erom bekend dat hij locaties uitkiest, omdat hij er dan met zijn familie op vakantie kan gaan.
AM: "That's fair! En we willen ook allemaal films kijken die ergens plaatsvinden waar we zelf graag zouden zijn. Daar draait heel James Bond om."
In elk van jullie films, van Resolution tot Synchronic zitten van die scènes met twee personages die simpelweg met elkaar praten. Meestal over belangrijke, persoonlijke onderwerpen. Waarom is dat jullie stijl geworden?
JB: "Een paar dingetjes. Ten eerste is dat een praktische kwestie: als je vier personages écht goed wilt leren kennen in een script, wordt de film superlang. Er zijn natuurlijk ook schrijvers die erin slagen om een film over vier personages te schrijven, dat er iets heel erg essentieels blijkt uit hun onderlinge interacties. Maar in onze ervaring, met onafhankelijke films maken, worden ze dan ontzettend lang. We hebben ook scripts geschreven waar dat niet in zit, maar de films die we konden maken hebben dat toevallig wel.
"Lichtheid is iets heel menselijks. En door onze personages menselijk te maken, gaan de kijkers met ze meeleven."
En we hebben ook, even denken... Nee, weet je wat? We hebben er net weer een klein project op zitten met twee mannen die heel veel met elkaar zitten te praten. Laat maar zitten, haha!"
Hierdoor lijken jullie wel beïnvloed door collega-filmmakers uit de hoek van de mumblecore, maar jullie zijn wel een heel andere kant op geslagen. In hoeverre klopt die aanname?
AM: "Ik denk niet dat onze films héél veel gemeen hebben met mumblecore. Onze films bevatten geen improvisatie, en we gebruiken wel steeds lijsten met shots die we willen nemen, we hebben locaties en producenten. Al dat! Kleinere producties dan gebruikelijk, maar er zit inherent een sterkere verhaalstructuur in. Maar de makers in dat genre zijn wel een enorme inspiratie, simpelweg omdat ze er voor gaan. Ze doen het gewoon, en zo zijn wij ook begonnen.
Een erg goed voorbeeld voor ons - als je ze al mumblecore wilt noemen - zijn de broertjes Duplass. Luister naar de toespraak 'The Cavalery isn't Coming' van Mark Duplass op het South by Southwest Festival van 2015. Je kunt een hele studie op de filmacademie inruilen voor die ene toespraak. Want er is niet al een ladder aanwezig die je als filmmaker kunt beklimmen, maar die toespraak reikt je als het ware de ladder. Hij zegt in het kort: doe het zo, dan zal het uiteindelijk vruchten afwerpen. Echt geweldig."
In al jullie films presenteren jullie een mysterie, en daar komt vervolgens ook een goede verklaring voor. Maar jullie bijten je, ook in Synchronic, harder vast in het uitdiepen van het mysterie zelf. Kan ik dat zo zeggen?
JB: "Ja, dat denk ik wel! Volgens mij hebben we nog nooit een film gemaakt waar, A, geen mysterie in zit, en B: het mysterie al in de eerste vijftien minuten wordt ontrafeld. We gaan liever uitzoeken wat het mysterie met de wereld eromheen doet en daar verschillende lagen van lostrekken. Als wij Jurassic Park hadden gemaakt, zou het misschien negentig minuten lang onduidelijk blijven hoe die dino's zijn ontstaan. Er zit vast niemand op die versie te wachten."
AM: "Weet je, volgens mij zou het misschien zeventig minuten zijn waar ze naar een eiland zijn gevlogen, en steeds wat zien bewegen in de bladeren. En dan pas zie je: het is een dinosaurus! Hahaha, wat een verschrikkelijke film zouden wij daarvan gemaakt hebben!"
Zou je die film willen maken?
AM: "Yeah! Natuurlijk, want dinosauriërs zijn een van mijn favoriete onderwerpen. Er was zelfs een versie van het scenario voor Synchronic waar een dinosaurus in zat. En we waren zo wijs om het eruit te halen. Er zit wel een heel klein beetje een dino in: die alligator! En we hebben een wollige mammoet."
Bekijk de afbeeldingEen stukje geinige dialoog dat er erg uitsprong was 'Dick-ass conquistador', een beetje een terloopse opmerking van Mackies tijdreizende personage Steve. Hoe ontstaat zoiets?
JB: "In dat deel van de film, waar Steve in zijn eentje aan het experimenteren is, zit een hoop humor. Grapjes om de spanning even wat te ontladen. Ik weet niet eens meer hoe het precies in het script stond, in elk geval iets in dezelfde geest. Alleen heeft Anthony het aangepast. Hij heeft zeker een paar dingetjes uitgeprobeerd op de set... Denk ik, haha."
AM (grijnzend): "Ja, dat is hoe ik het me ook herinner."
Zulke momenten van lichtheid zitten in al jullie films, terwijl ze vaak ook iets duisters hebben. Zowel in de zware scifi als op psychologisch vlak. Hoe belangrijk is het voor jullie om ook je gevoel voor humor erin te stoppen?
AM: "Voor ons betekent het alles! Allereerst, dank je dat je het als zodanig herkent, in plaats van alleen maar als kazige grapjes. Die humor is van ultiem belang. Je hebt films waar niet één grap in zit... bijvoorbeeld Hereditary, die werkt omdat-ie zo ontzettend eng is. Maar wij voelen de behoefte om de spanning wat te ontladen, anders wordt de volgende stap bij ons melodrama. En dat op een verkeerde manier, soapachtig dus. En het andere ding is: lichtheid is iets heel erg menselijks. Door onze personages menselijk te maken, gaan de kijkers met ze meeleven. En als je om ze geeft, vind je het des te enger als er iets griezeligs met ze gebeurt. Zodoende!"
Jullie zijn samen ook best een compleet team, op creatief vlak. Justin schrijft de scripts, Aaron doet het camerawerk. Maar regie en montage doen jullie samen. Hoe verdelen jullie de werklast in gezamenlijke taken?
AM: "Om eerlijk te zijn, verdelen we niet echt. Ook bij de dingen waar we een individuele credit voor krijgen, delen we eigenlijk de werkzaamheden. Op een bepaald punt wordt regie een enorme waslijst aan ja/nee-vragen beantwoorden. 'Dit shirt?' Nee. 'Dat shirt dan?' Yes! Dat soort dingen. Vooral met onze super-microbudgetten. En we zijn heel, heel erg op dezelfde golflengte met elkaar. Negenennegentig procent van de tijd beantwoorden we die met dezelfde ja of nee. Heel efficiënt, dus! Maar da's niet de belangrijkste reden dat we samen regisseren."
JB: "Stel, een van ons heeft een van de pot gerukt idee. Zo een waarvan we normaal zouden denken dat 't te wild is, dat we liever voor onszelf zouden houden en dus nooit zouden uitvoeren. Als we het nu met de ander delen, zegt die heel vaak: 'Ja! En laten we het dan op deze manier doen, dan wordt het nog beter!' Het kan beginnen met een terloops grapje en vervolgens wordt het idee de héle film."
Heeft dat zich moeten ontwikkelen of ging het er al meteen zo aan toe?
JB: "Best snel, ja. Die dynamiek was er al zo'n beetje vanaf het begin."
AM: "Ja, we zijn er wel beter in geworden. Maar het ging altijd al een beetje zo."
Bekijk de afbeeldingEn nu hebben jullie nu een klusje in het Marvel Cinematic Universe, als regisseurs van de nieuwe Disney+-serie Moon Knight...
AM (onderbreekt): "O, we voelen ons echt een stelletje lullo's. Daar mogen we echt nog helemaal niks over zeggen. Haha, sorry!"
Helaas, ander onderwerp dan om mee af te sluiten. De 'Hollywood Reporter' gaf jullie het label 'indie auteurs'. Kun je ervan genieten van dat je zo genoemd wordt?
JB (verbaasd): "O? O man, dat hadden we niet eens door. Ik denk dat het beter is dan... eh..."
AM: "Bedrijfssloofjes..."
JB: "Haha, of eh...: 'Ze zijn goede ambachtslui, die ook af en toe popcornvermaak kunnen bieden.' Ik denk dat dit wat beter klinkt."
AM: "Ja, ik zou willen dat het woord 'auteur' niet zo fancy klonk, maar simpelweg betekende: 'Ze vinden het leuk om dingen te maken'. Maar het probleem met dat woord is de implicatie dat we een hoop alleen maar zelf doen. We verrichten meer werk dan onze titel van regisseur inhoudt, da's waar, maar zeker niet alles. Voorbeeldje; onze producent David Lawson, zit nu letterlijk hier buiten het appartement op ons te wachten om weer te gaan filmen, zodra dit interview klaar is. En we hebben een enorme hoeveelheid andere mensen dankzij wie dit alles mogelijk was."
JB: "'t Is raar als je de woorden 'indie auteur' hoort, want er hangt een idee aan vast dat wat we doen zo veel meer doelbewust is. En dat er een methode in zit, terwijl het er eigenlijk veel chaotischer aan toegaat. Je drukt je eigen stempel wel en plant zoveel mogelijk vooruit, maar eigenlijk ben je vooral continu problemen aan het oplossen. Dat is wat filmmaken inhoudt, right?"
Synchronic is te zien bij Pathé Thuis en andere video-on-demanddiensten. Lees ook onze recensie.
De hoofdrollen in Synchronic worden gespeeld door Anthony 'Falcon' Mackie en 'Fifty Shades of' Jamie Dornan. Zij spelen de twee ambulancelieden die proberen uit te zoeken wat er allemaal aan de hand is, wanneer ze dode junks aantreffen met antieke artefacten. Moorhead en Benson stellen al sinds Resolution uit 2012 hun vrij realistisch aanvoelende hoofdpersonen bloot aan allerlei mysterieuze omstandigheden.
Ze hebben tot nu toe al hun films met weinig budget gemaakt, maar met des te meer fantasie. Het tweetal geniet een goede reputatie onder genreliefhebbers, zeker sinds The Endless uit 2017. Synchronic betekent een stap dichter naar een groot publiek. Hoog tijd dus om het tweetal aan de tand te voelen, via een Zoom-verbinding.
Het volledige interview lees je onder de video.
Waar bellen jullie vandaan?
JB: "Los Angeles, actually."
Negen uur tijdverschil, dan is het voor jullie nog 's ochtends vroeg.
JB: "Yeah!"
AM: "We gaan zo nog wat beelden schieten. Dit is voor ons dus een opwarmertje, haha."
Wat ga je filmen?
AM: "We werken aan een piepklein projectje. Iets waar we nog niet over kunnen praten."
Laten we het dan maar vooral over Synchronic hebben! Jullie hadden maar tweeëntwintig dagen om te filmen. Is dat niet ontzettend kort?
AM (lachend): "Ja!"
JB: "Het voelde zelfs als minder."
AM: "Ja, meer zo van: we hebben maar een week."
Waardoor kwam dat?
AM: "Dat is simpelweg een budgetkwestie. Daar komt het altijd op neer. Dit budget was bijzonder strak, en dat is grappig om te zeggen, want op dat moment was het ons hoogste budget tot nog toe. Maar het voelde als minder. Het is moeilijk te omschrijven, maar om er een eigenlijk te negatief klinkende term aan te verbinden: deze productie was opgeblazen. Nou wil dat niet zeggen dat een hoop geld werd verspild. Maar elke keer als je een persoon toevoegt aan een productie, betaal je voor een extra maaltijd, extra vervoersmiddelen, brandstofkosten voor dat vervoer, en kosten waar de vakbond recht op heeft. En dan voeg je niet één persoon toe, maar een heel stel mensen. Het neemt heel snel een vlucht."
Bekijk de afbeeldingAlles in de film gebeurt op één locatie, New Orleans, maar in verschillende periodes. Een ijstijd, een moerassige tijd en dat soort dingen. Hoe was het om binnen die korte productie heel vaak te moeten verhuizen om alles op film te krijgen?
JB: "We hadden een paar grote verhuizingen met het hele gezelschap. Onze planners vertelden ons: 'Jongens, deze scène moet er in drie dagen helemaal op staan. En dan moeten we ervandoor!' Alles inpakken, en op naar de andere kant van de stad."
AM: "Weet je wat grappig is? Als ik het zo door mijn hoofd laat gaan, was het niet al het gedoe met tijdreizen dat zo veel tijd kostte. Die opnames duurden steeds maar een enkele dag. Het was het verspringen tussen plekken in New Orleans, van het Garden District naar een begraafplaats bijvoorbeeld, wat een hele kluif was.
Ook een leuk voorbeeld: voor een lowbudgetfilm - en vergis je niet, Synchronic had een erg laag budget - is het onmogelijk om in het French Quarter te filmen. Het beroemdste, meest toeristische deel van New Orleans, dat kun je niet zomaar afsluiten. Dus wij gingen naar een locatie in een verlaten Six Flags-attractiepark. Daar was een stukje French Quarter nagemaakt, wat er nu compleet verlaten en geruïneerd bij ligt. Onze productieontwerpers hebben de boel een beetje opgelapt, zodat het er nog een tikkeltje verlopen uitziet, maar niet meer compleet verwaarloosd. En daar deden we dan onze French Quarter-scène."
Waarom kozen jullie eigenlijk deze stad uit?
JB: "New Orleans is verreweg het interessantst, wat betreft steden in de V.S. met een geschiedenis om door te kunnen tijdreizen. Het heeft de wildste variatie van wat er allemaal gebeurde in verschillende tijden. New York heeft ook een ontzettend interessant verleden, maar je hebt daar niet zo veel gestuiter van verschillende naties die er allemaal de baas over zijn geweest. Minder, in elk geval. En het landschap van New Orleans is ook nog enorm veranderd. Een hoop stond onder water, bijvoorbeeld, en nu niet meer.
Hadden we Los Angeles als setting gekozen, dan ga je iets langer dan een eeuw terug en vanaf dan is het lange tijd dezelfde homp zand. De woestijn, in principe. En in New Orleans leven allemaal interessante beesten. Niet dat L.A. die niet heeft, maar laten we wel wezen: hier zitten geen alligators."
AM: "En weet je nog dat we Spring (2014) gingen filmen, en dat het zo makkelijk was om vrienden om hulp te vragen, omdat we aan de Italiaanse kust filmden? Zelfde met New Orleans! Het is grappig, stel ik zeg: 'Ik ga filmen in het noorden van Canada, in de winter', dan reageren mensen met: 'Dat kunnen jullie wel zonder mij af!' Maar met New Orleans krijg je ze makkelijk mee, want iedereen wil graag in die stad rondhangen."
Bekijk de afbeeldingDoet denken aan Adam Sandler. Die staat erom bekend dat hij locaties uitkiest, omdat hij er dan met zijn familie op vakantie kan gaan.
AM: "That's fair! En we willen ook allemaal films kijken die ergens plaatsvinden waar we zelf graag zouden zijn. Daar draait heel James Bond om."
In elk van jullie films, van Resolution tot Synchronic zitten van die scènes met twee personages die simpelweg met elkaar praten. Meestal over belangrijke, persoonlijke onderwerpen. Waarom is dat jullie stijl geworden?
JB: "Een paar dingetjes. Ten eerste is dat een praktische kwestie: als je vier personages écht goed wilt leren kennen in een script, wordt de film superlang. Er zijn natuurlijk ook schrijvers die erin slagen om een film over vier personages te schrijven, dat er iets heel erg essentieels blijkt uit hun onderlinge interacties. Maar in onze ervaring, met onafhankelijke films maken, worden ze dan ontzettend lang. We hebben ook scripts geschreven waar dat niet in zit, maar de films die we konden maken hebben dat toevallig wel.
En we hebben ook, even denken... Nee, weet je wat? We hebben er net weer een klein project op zitten met twee mannen die heel veel met elkaar zitten te praten. Laat maar zitten, haha!"
Hierdoor lijken jullie wel beïnvloed door collega-filmmakers uit de hoek van de mumblecore, maar jullie zijn wel een heel andere kant op geslagen. In hoeverre klopt die aanname?
AM: "Ik denk niet dat onze films héél veel gemeen hebben met mumblecore. Onze films bevatten geen improvisatie, en we gebruiken wel steeds lijsten met shots die we willen nemen, we hebben locaties en producenten. Al dat! Kleinere producties dan gebruikelijk, maar er zit inherent een sterkere verhaalstructuur in. Maar de makers in dat genre zijn wel een enorme inspiratie, simpelweg omdat ze er voor gaan. Ze doen het gewoon, en zo zijn wij ook begonnen.
Een erg goed voorbeeld voor ons - als je ze al mumblecore wilt noemen - zijn de broertjes Duplass. Luister naar de toespraak 'The Cavalery isn't Coming' van Mark Duplass op het South by Southwest Festival van 2015. Je kunt een hele studie op de filmacademie inruilen voor die ene toespraak. Want er is niet al een ladder aanwezig die je als filmmaker kunt beklimmen, maar die toespraak reikt je als het ware de ladder. Hij zegt in het kort: doe het zo, dan zal het uiteindelijk vruchten afwerpen. Echt geweldig."
In al jullie films presenteren jullie een mysterie, en daar komt vervolgens ook een goede verklaring voor. Maar jullie bijten je, ook in Synchronic, harder vast in het uitdiepen van het mysterie zelf. Kan ik dat zo zeggen?
JB: "Ja, dat denk ik wel! Volgens mij hebben we nog nooit een film gemaakt waar, A, geen mysterie in zit, en B: het mysterie al in de eerste vijftien minuten wordt ontrafeld. We gaan liever uitzoeken wat het mysterie met de wereld eromheen doet en daar verschillende lagen van lostrekken. Als wij Jurassic Park hadden gemaakt, zou het misschien negentig minuten lang onduidelijk blijven hoe die dino's zijn ontstaan. Er zit vast niemand op die versie te wachten."
AM: "Weet je, volgens mij zou het misschien zeventig minuten zijn waar ze naar een eiland zijn gevlogen, en steeds wat zien bewegen in de bladeren. En dan pas zie je: het is een dinosaurus! Hahaha, wat een verschrikkelijke film zouden wij daarvan gemaakt hebben!"
Zou je die film willen maken?
AM: "Yeah! Natuurlijk, want dinosauriërs zijn een van mijn favoriete onderwerpen. Er was zelfs een versie van het scenario voor Synchronic waar een dinosaurus in zat. En we waren zo wijs om het eruit te halen. Er zit wel een heel klein beetje een dino in: die alligator! En we hebben een wollige mammoet."
Bekijk de afbeeldingEen stukje geinige dialoog dat er erg uitsprong was 'Dick-ass conquistador', een beetje een terloopse opmerking van Mackies tijdreizende personage Steve. Hoe ontstaat zoiets?
JB: "In dat deel van de film, waar Steve in zijn eentje aan het experimenteren is, zit een hoop humor. Grapjes om de spanning even wat te ontladen. Ik weet niet eens meer hoe het precies in het script stond, in elk geval iets in dezelfde geest. Alleen heeft Anthony het aangepast. Hij heeft zeker een paar dingetjes uitgeprobeerd op de set... Denk ik, haha."
AM (grijnzend): "Ja, dat is hoe ik het me ook herinner."
Zulke momenten van lichtheid zitten in al jullie films, terwijl ze vaak ook iets duisters hebben. Zowel in de zware scifi als op psychologisch vlak. Hoe belangrijk is het voor jullie om ook je gevoel voor humor erin te stoppen?
AM: "Voor ons betekent het alles! Allereerst, dank je dat je het als zodanig herkent, in plaats van alleen maar als kazige grapjes. Die humor is van ultiem belang. Je hebt films waar niet één grap in zit... bijvoorbeeld Hereditary, die werkt omdat-ie zo ontzettend eng is. Maar wij voelen de behoefte om de spanning wat te ontladen, anders wordt de volgende stap bij ons melodrama. En dat op een verkeerde manier, soapachtig dus. En het andere ding is: lichtheid is iets heel erg menselijks. Door onze personages menselijk te maken, gaan de kijkers met ze meeleven. En als je om ze geeft, vind je het des te enger als er iets griezeligs met ze gebeurt. Zodoende!"
Jullie zijn samen ook best een compleet team, op creatief vlak. Justin schrijft de scripts, Aaron doet het camerawerk. Maar regie en montage doen jullie samen. Hoe verdelen jullie de werklast in gezamenlijke taken?
AM: "Om eerlijk te zijn, verdelen we niet echt. Ook bij de dingen waar we een individuele credit voor krijgen, delen we eigenlijk de werkzaamheden. Op een bepaald punt wordt regie een enorme waslijst aan ja/nee-vragen beantwoorden. 'Dit shirt?' Nee. 'Dat shirt dan?' Yes! Dat soort dingen. Vooral met onze super-microbudgetten. En we zijn heel, heel erg op dezelfde golflengte met elkaar. Negenennegentig procent van de tijd beantwoorden we die met dezelfde ja of nee. Heel efficiënt, dus! Maar da's niet de belangrijkste reden dat we samen regisseren."
JB: "Stel, een van ons heeft een van de pot gerukt idee. Zo een waarvan we normaal zouden denken dat 't te wild is, dat we liever voor onszelf zouden houden en dus nooit zouden uitvoeren. Als we het nu met de ander delen, zegt die heel vaak: 'Ja! En laten we het dan op deze manier doen, dan wordt het nog beter!' Het kan beginnen met een terloops grapje en vervolgens wordt het idee de héle film."
Heeft dat zich moeten ontwikkelen of ging het er al meteen zo aan toe?
JB: "Best snel, ja. Die dynamiek was er al zo'n beetje vanaf het begin."
AM: "Ja, we zijn er wel beter in geworden. Maar het ging altijd al een beetje zo."
Bekijk de afbeeldingEn nu hebben jullie nu een klusje in het Marvel Cinematic Universe, als regisseurs van de nieuwe Disney+-serie Moon Knight...
AM (onderbreekt): "O, we voelen ons echt een stelletje lullo's. Daar mogen we echt nog helemaal niks over zeggen. Haha, sorry!"
Helaas, ander onderwerp dan om mee af te sluiten. De 'Hollywood Reporter' gaf jullie het label 'indie auteurs'. Kun je ervan genieten van dat je zo genoemd wordt?
JB (verbaasd): "O? O man, dat hadden we niet eens door. Ik denk dat het beter is dan... eh..."
AM: "Bedrijfssloofjes..."
JB: "Haha, of eh...: 'Ze zijn goede ambachtslui, die ook af en toe popcornvermaak kunnen bieden.' Ik denk dat dit wat beter klinkt."
AM: "Ja, ik zou willen dat het woord 'auteur' niet zo fancy klonk, maar simpelweg betekende: 'Ze vinden het leuk om dingen te maken'. Maar het probleem met dat woord is de implicatie dat we een hoop alleen maar zelf doen. We verrichten meer werk dan onze titel van regisseur inhoudt, da's waar, maar zeker niet alles. Voorbeeldje; onze producent David Lawson, zit nu letterlijk hier buiten het appartement op ons te wachten om weer te gaan filmen, zodra dit interview klaar is. En we hebben een enorme hoeveelheid andere mensen dankzij wie dit alles mogelijk was."
JB: "'t Is raar als je de woorden 'indie auteur' hoort, want er hangt een idee aan vast dat wat we doen zo veel meer doelbewust is. En dat er een methode in zit, terwijl het er eigenlijk veel chaotischer aan toegaat. Je drukt je eigen stempel wel en plant zoveel mogelijk vooruit, maar eigenlijk ben je vooral continu problemen aan het oplossen. Dat is wat filmmaken inhoudt, right?"
Synchronic is te zien bij Pathé Thuis en andere video-on-demanddiensten. Lees ook onze recensie.
