James Camerons Titanic draait om het zinken van het beroemde schip met dezelfde naam. Maar welke delen van de film zijn echt en welke delen zijn dat niet?

Hoewel Titanic voor een groot deel gebaseerd is op het echte zinken van het schip, is er veel in de film niet echt gebeurd. Tegelijk voegde Cameron wel een aantal touches met wortels in de werkelijkheid toe.

Inspiratie voor Rose: Hoewel Rose en Jack volledig fictief zijn, blijkt in elk geval Rose geïnspireerd te zijn op iemand die echt bestond. Het gaat om de Amerikaanse kunstenares Beatrice Wood, wiens autobiografie Cameron las tijdens de ontwikkeling van de film. Hij vond haar precies de Old Rose en combineerde daarom delen van haar persoonlijkheid met Rose. Hoewel Wood trouwens nooit op de Titanic stond.

Inspiratie voor Jack: Er was een passagier met de naam J. Dawson die de Titanic bevoer, maar zijn echte naam was Joseph. En hij was geen passagier, maar werkte als kolenschepper op het schip.

De echte Molly Brown: Zij was echt aan boord, Margaret Brown. Ze was een Amerikaanse filantroop en socialite, maar niet geboren in een rijke familie. Via haar echtgenoot, James Joseph 'J.J.' Brown, wiens familie rijk werd door mijnwerkzaamheden, werd ze wel rijk. Ze kreeg na hun scheiding in 1909 een maandelijkse alimentatie en kon daardoor blijven reizen en sociaal werk verrichten. Maragret was degene die in het echt ook passagiers hielp terwijl ze op een reddingsboot zat. En toen ze op de RMS Carpathia was, het schip dat overlevenden redde, organiseerde ze een comité dat basisvoorzieningen voor de overlevenden uit de tweede en derde klasse regelde. Ze kreeg de bijnaam Unsinkable Molly Brown van de media.

Een ijsberg: Dit element is natuurlijk echt. Op 14 april 1912, om 11:40 in de avond (schiptijd) zag de crew een ijsberg. First Officer Willaim Murdoch probeerde het schip nog te sturen, maar was te laat en aan stuurboord raakte men de ijsberg. Dat zorgde voor een reeks gaten in de zijkant van het schip, dat daardoor zonk. Net zo echt waren trouwens de brokstukken ijs die op het dek landden. En helaas ook de reddingsboten waarvan er zeker niet voldoende waren, waardoor veel passagiers uit de derde klasse gevangen raakten en verdronken. Twee en een half uur nadat de TItanic de ijsberg geraakt had, brak het schip in twee delen en zonk het. Veel passagiers bleven achter in het ijskoude water en overleden binnen 15 tot 30 minuten.

De band bleef spelen: Dit element klopt ook echt. De band bleef spelen, maar welk nummer het laatste was is niet zeker. In de kranten stond dat het Nearer, My God, To Thee was, maar volgens overlevenden was het Song d'Automne.

Het oudere echtpaar: In de film zien we een ouder echtpaar uit de eerste klasse. Zij besloten achter te blijven en verdronken. Cameron liet zich voor hen inspireren voor Isidor en Ida Straus. Zij kregen een plek aangeboden op reddingsboot 8, maar Isidor besloot zijn plek af te staan zolang er nog vrouwen op het schip waren. Ida besloot met hem achter te blijven en samen namen ze plaats op een stel stoelen op het dek. Een ooggetuige noemde het een ongelofelijke vertoning van liefde en toewijding.

Passagiers werden uit het water gered: Twee reddingsboten keerden terug en haalden ook echt mensen uit het water, net als in de film. Een aantal van hen overleden alsnog aan de gevolgen van onderkoeling.

De Carpathia: Rond vier uur 's middags, op 15 april, werden de overlevenden opgepikt door de Carpathia. Dat schip zou eigenlijk naar Oostenrijk-Hongarije varen, maar keerde terug naar New York omdat het niet de passende voorraden aan boord had.