Regie: Craig Gillespie | Cast: Margot Robbie (Tonya Harding), Sebastian Stan (Jeff Gillooly), Julianne Nicholson (Diane Rawlinson), Paul Walter Hauser (Shawn), Bobby Cannavale (Martin Maddox), Allison Janney (LaVona Golden) | Speelduur: 119 minuten | Jaar: 2017

Een meesterwerk. Zo noemde een collega I, Tonya direct na de voorstelling. Of het dat ook echt is, daar zullen de meningen over verschillen. Maar zeer sterk is de film wel. Dat gaat verder dan alleen de tragikomische insteek die regisseur Gillespie gehanteerd heeft en ook verder dan het faux-documentaire aspect dat aan de film klampt. Het is meer het totaalplaatje, dat perfect in elkaar past.

Wellicht ben je oud genoeg om het je te herinneren, maar wellicht ook niet. In 1994 vond er vlak voor de Olympische Winterspelen een ernstig incident plaats. Nancy Kerrigan, een van de grote kanshebbers bij het kunstschaatsen werd aangevallen en raakte geblesseerd. Daarop wezen velen naar haar grootste rivale en outsider Tonya Harding als schuldige. Het is vooral het feit dat zij een outsider was in de wereld van kunstschaatsen, waar nadruk op ligt in de film.

I, Tonya is dus gemaakt als een faux-documentaire, waarbij we beginnen met interview met de belangrijkste personen in de zaak. Zo komt Tonya zelf aan het woord, maar ook ex-man Jeff Gillooly en haar moeder LaVona. Zij bieden allemaal hun eigen perspectief op de jaren die vooraf gingen aan het incident, maar ook op het incident en de nasleep zelf. Daarmee is het een raamvertelling geworden, die continu subversief weet te zijn.

De combinatie van een bijzonder sterke cast, waarbij we hoofdrolspeelster Margot Robbie niet vaak genoeg zouden kunnen noemen, met een briljante soundtrack en het zeer strakke script maken van I, Tonya een fijne film om naar te kijken. Mocht je denken: het is een film voor vrouwen, dan raden we je aan die woorden te heroverwegen. Want je mist wat. Heel wat.



Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2018 pagina voor meer verslaggeving.