Regie: Peter Brosens, Jessica Woodworth | Cast: Peter van den Begin (Koning Nicolas III), Lucie Debay (Louise Vancraeyenest), Titus de Voogdt (Carlos), Brune Georis (Ludovic Moreau) e.a. | Speelduur: 94 minuten | Jaar: 2016

Toen in IJsland de vulkaan Eyjafjallajökull uitbarstte, lagen in grote delen van Europa vliegreizen stil. Dat leidde tot problemen, waarbij mensen de weg op moesten, in een poging alsnog thuis te komen. Deze gebeurtenis diende als inspiratie voor het absurdistische King of the Belgians, dat gisteren tijdens IFFR vertoond werd.

Als King of the Belgians begint, is ene Duncan Lloyd net begonnen met het maken een documentaire over Koning Nicolas III. Die worstelt een beetje met zijn imago en staat bekend als een stijve hark die nooit lacht. Als Turkije op het punt staat zich bij de Europese Unie te voegen, reist Nicolas naar het land, om daar aanwezig te zijn bij een ceremonie. Maar terwijl hij dat moment van vereniging bezoekt, valt zijn eigen land uit elkaar en moet hij zo snel mogelijk terug.

Maar daarmee zijn de problemen pas net begonnen, want Nicolas kan niet terug. Een zonnestorm treft de Aarde en als gevolg daarvan gaan er geen vliegtuigen de lucht in. Het leidt tot het hilarische besluit van de koning en Lloyd om zich dan maar de weg op te begeven. Dat tegen de zin van de Turkse geheime dienst in, die zijn eer wil behouden en de koning daar wil houden tot hij terug kan vliegen. En dus reist de groep undercover richting België, via de Balkan.

Het gegeven van de film is erg origineel en bij vlagen ook bijzonder leuk uitgewerkt. Maar King of the Belgians gaat verder dan alleen een traditionele mockumentary en weet zo nu en dan zinvol sociaal commentaar te geven. Thema's als eenheid en de rol van een koning passeren de revue. Mooi is vooral ook hoe Nicolas van een stijve hark aan het begin van de film verandert naar een veel opener man, die eindelijk even kan ontsnappen aan het juk van het koning-zijn en een lossere, humoristischere man blijkt te zijn. Het is mooi om te zien en is ook meteen, samen met die thematiek, het sterkste punt van de film.

Jammer zijn vooral de ideeën die zo nu en dan opgeworpen worden en blijven liggen. Een voorbeeld daarvan ligt in de achtervolging van de Turkse geheime dienst, die de koning en zijn entourage zo snel mogelijk terug in Turkije wil hebben. Een prima gegeven, maar waar gehint wordt naar een achtervolging, is het dat eigenlijk nauwelijks. Ook op een ander moment wordt gehint naar mogelijk gevaar, waar vervolgens niets mee gedaan wordt. Een ander kritiekpunt is ook zeker het continue herhalen van muziek, de Peer Gynt Suite 1 van Grieg, om precies te zijn. Afgezien daarvan is het een amusante film, die echt de moeite van het kijken waard is.

Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2017 pagina voor meer verslaggeving.