Praktisch iedere film is gebaat bij een gezond gevoel voor humor. Immers, zoals sciencefictionschrijver Arthur C. Clarke ooit zei: “De beste manier om een probleem op te lossen is de humor ervan te ontdekken.” En dus valt tussen alle monsters, moordenaars en post-apocalyptische narigheid vaak genoeg een relativerende komische noot te ontdekken. Maar is het stiekem niet veel leuker wanneer het gevoel voor humor wat ongezonder is? Op Imagine hebben gebruikelijke lachfilms niets te zoeken, maar zwarte komedies worden er liefdevol omarmd. Niet voor niets is vandaag Alex van Warmerdam te gast, wiens oeuvre vol zit met zwarte humor, bizarre personages en surrealistische situaties. Daarover morgen misschien meer; vandaag behandelen we drie films met dezelfde elementen van zijn collega’s uit Denemarken, Argentinië en Duitsland.

Men & Chicken is de nieuwste film van Anders Thomas Jensen, wiens Adam’s Apples negen jaar geleden de publieksprijs won. Bij aanvang van deze absurdistische komedie blijken twee broers in feite halfbroers en hun recent overleden vader slechts hun adoptievader. De behoefte hun biologische vader te ontmoeten brengt de introverte professor Gabriel en de verstokte masturbator Elias op een klein eiland, waar ze in een bouwvallige villa drie halfbroers aantreffen. Niet bepaald de familieleden waar ze op hoopten, aangezien deze onschoolde wildebrassen hun bezoekers en elkaar regelmatig te lijf gaan met huishoudelijke objecten en opgezette dieren. Zoals iemand al treffend opmerkt: op het eiland is de humor nogal primair. Niet helemaal waar, want de scherpe dialogen zitten vol heerlijk politiek incorrecte opmerkingen en de personages hebben allemaal een onverwachte kant. Achter een kinderlijke ruzie wie bij de avondmaaltijd van welk bord mag eten, steekt meer dan je aanvankelijk zou vermoeden.

[rating 4]

In zijn komische introductiefilmpje noemt regisseur Valentín Javier Diment The Rotten Link een sprookje voor verknipte kinderen. Een treffende omschrijving van deze kruising tussen Alex van Warmerdam en Jean-Pierre Jeunet. In een dorpje met een nogal losse moraal (de bewoners stappen net zo makkelijk het lokale café binnen voor hun dagelijkse portie seksuele bevrediging als voor een drankje) heeft de prostituee Roberta al bijna met alle mannen het bed gedeeld. Daar moet het volgens haar helderziende moeder bij blijven, want seks met letterlijk iedere man zal leiden tot haar dood. Laat nu juist de laatst overgebleven man zijn zinnen op haar hebben gezet... De vrolijke muziek benadrukt dat we het allemaal niet te serieus moeten nemen en vooral smakelijk mogen lachen om de vele absurde taferelen. Diment kijkt gelukkig niet op een litertje bloed meer of minder, maar hij had misschien nog wel even mogen werken aan een completer slotakkoord.

[rating 3.5]

In Der Bunker neemt een academicus zijn intrek in een afgelegen ondergrondse woning om in rust te kunnen werken aan een wetenschappelijk project. Daarvan komt weinig terecht wanneer blijkt dat de heer des huizes dezelfde gastvrijheid hanteert als Basil Fawlty en zijn vrouw in alles luistert naar een buitenaards wezen genaamd Heinrich dat woonachtig is in haar open beenwond. En dan is er nog hun zoon Klaus, die zegt acht jaar oud te zijn en zich ook zo kleedt, maar overduidelijk veel ouder is. Zijn ouders hebben echter grote plannen voor de volkomen wereldvreemde jongen: hij wordt president van de Verenigde Staten. Alleen is daar wel enige topografische kennis voor nodig, dus wordt binnen een mum van tijd de naamloze student verplicht hem daarin te onderwijzen. Op sommige punten is Der Bunker meer thriller dan komedie, maar wel een vol hilarisch ongemakkelijke scènes. Stemmige muziek en vreemde personages doen de rest.

[rating 3.5]