We hadden dit lijstje makkelijk kunnen vullen met horrorfilms uit de seventies. Die films hebben vaak iets, een impact die verder gaat dan de vereiste schrik en afschuw, wat ze veel meer emotionele lading geeft dan bijvoorbeeld de slashers uit de eighties. Hét voorbeeld daarvan is Nicolas Roegs Don't Look Now. De film eindigt enerzijds zoals je verwacht - met een groots horrormoment - en anderzijds ook helemaal niet. Want de eindscène is niet de laatste draai aan de duimschroeven, die je bij een mindere film zou krijgen, maar juist een bevrijding. De hele film lang heb je gevangen gezeten in de beklemmende visioenen van Donald Sutherland, die allemaal wezen op een onontkoombaar slotakkoord. Want in alle dingen die we doen ligt ook het einde van die dingen besloten, zo blijft de film ons vertellen. En dan komt dat einde, toch nog plotseling, en ziet Sutherland in een briljante montage alle angst, verdriet en liefde uit zijn leven voorbij flitsen, waarna de langverwachte rust volgt. Onvergetelijk mooi, vooral met die muziek erbij!

Don't Look Now was ook de eerste film die bij mij opkwam. Zo knap als jij het beschrijft, zou ik nooit kunnen. Ik was - en ben - gewoon onthutst door dat eind. Punt. Ook de film met de beste seksscène ooit, overigens. Maar dat is voor een volgend lijstje.

Die seksscène is fantastisch! En hét voorbeeld van die rode (jaja) draad in de film, met door de seks heen gemonteerde beelden van Donald en Julie die zich achteraf weer kalmpjes aankleden. Iedere daad impliceert het einde van die daad.

Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik de bioscoop kwam uitgelopen na het zien van Se7en. Of beter: uitgestrompeld. Niet eerder had een film me zo verward en geschokt. Niet eerder had ik het Kwaad gezien op het witte doek. De morele afstraffing die John Doe (Kevin Spacey) ons geeft aan de hand van gruwelijke moorden, is zó overtuigend en grotesk, dat ik me niet kon voorstellen hoe diens laatste daad de vorige zou kunnen overtreffen. Als John Doe in de laatste scène van de film een masker van zijn hoofd zou hebben getrokken en de duivel in hoogsteigen persoon bleek te zijn, had het me niet verbaasd. Maar dat deed hij niet. Het was véél erger. En als kijker reageer je dan precies zoals Brad Pitts karakter: afwisselend met ongeloof, woede en verdriet. Op repeat. Totdat je uiteindelijk kapotgaat.

De eerste keer dat je Se7en ziet is de beste, dan komt dat einde het hardst aan. Omdat Morgan Freeman eerder dan jij snapt, wat de reikwijdte van John Doe's laatste gruweldaad is. En dan zie je het ongeloof, de ontzetting op zijn gezicht en denk je 'Wat? Wat heeft 'ie gezien? Wat gaat er gebeuren?' Die momenten vóórdat Spacey Pitt smalend aankijkt en diens leven verwoest, terwijl Freeman machteloos toeziet, zijn ondraaglijk. En daarna wordt alles alleen maar erger. Geniaal.

Het tweede deel van de Godfather-trilogie is het filmische equivalent van een Griekse tragedie. En tragischer dan het einde van deze film krijg je ze niet. Hoe je het ook wendt of keert, Michael Corleone is de kroon op Al Pacino's carrière. In de loop van de eerste twee films zien we hem veranderen van eigenzinnige jongeman tot nietsontziende gangsterbaas, en uiteindelijk tot een compleet monster. Helemaal aan het eind zet Michael zelf de laatste stap in zijn transformatie, door zijn enige overgebleven broer Fredo ijskoud te laten vermoorden. De beelden van Michael die uit zijn raam over het meer staart, onbewogen als het schot klinkt, en dan de hartverscheurende flashback naar gelukkiger tijden, met alle broers aan de eettafel, zijn al erg genoeg. Maar niks overtreft het gevoel van totale eenzaamheid in het allerlaatste shot: Michael voor zich uit starend in een tuinstoel. Hij zegt niks, maar zijn zielloze blik spreekt boekdelen. IJzingwekkend goed acteerwerk van Pacino.

Mjah. The Godfather. Ik heb ze hier liggen. Ik kijk de films elke paar jaar wel een keertje. Ik zie dat ze goed zijn - deel 3 in mindere mate. Maar écht raken doen ze me nooit. Dus laat ik het hier bij houden, om een grote ruzie te voorkomen: een respectabele keuze.

Tja, da's niet waarom ik 'm koos. En hoezo ruzies voorkomen? Daarvoor zitten we hier toch! Beetje bekvechten. Hoewel: meer vrede is een goed voornemen voor 2016.

The Wicker Man is een carnavaleske, trippy plattelandshorror, waarin een keurige politieagent afreist naar het eiland Summerisle om daar een religieuze sekte te onderzoeken. Vanwege het productiedesign - kneuterig en klungelig, als een goedkope Britse politieserie - word je als kijker in eerste instantie op het verkeerde been gezet. En als ik het me goed herinner - het is alweer een tijd geleden dat ik de film zag - duurt het relatief lang voordat het doordringt dat het wel degelijk flink fout zit op Summerisle. En dan is het al te laat. De eilandbewoners blijken geen rare verkleed-hippies, maar doorgedraaide fundamentalisten, die maar wat graag mensen offeren voor hun geloof. Zo ook meneer agent. Op de meest gruwelijke, genadeloze manier. Kippenvel.

Oef, deze weet ik niet meer, te lang geleden. Hier was toch ook een remake van?

Uhuh. Met Nicolas Cage, of all people. Die mag op het lijstje 'so bad, it's good'.

Mijn Toy Story-lijstje is als volgt: bovenaan deel 2, op afstand gevolgd door 3 en 1. Deel 3 heb ik altijd claustrofobisch, zwaar en weinig verrassend gevonden. Maar dat einde - oef. Een emotionele mokerslag. Wanneer Andy - inmiddels geen klein jongetje meer - zijn oude speelgoed weggeeft aan een jonger meisje, en de toys aan de ene kant blij zijn dat ze een nieuwe eigenaar hebben, maar tegelijk verdrietig omdat ze Andy nooit mee willen zien, leren we een belangrijke levensles. Namelijk dat alles verandert, dat niets voor eeuwig is, dat we allemaal sterfelijk zijn. Echt...tranen met fucking tuiten. Wanneer je het woord 'bitterzoet' zou opzoeken in de Van Dale, zou deze scène daar genoemd moeten worden.

Jeetje Ruben. Zoals je het beschrijft klinkt het inderdaad nogal indrukwekkend en diep; ik heb Toy Story 3 (of 2 of 1) alleen geen moment zo ervaren. Ook het eind niet, het blijft toch, tja... een tekenfilm. Misschien hou ik toch niet meer zo veel van animatie als vroeger. Of misschien ligt het gewoon aan Disney.

Jij en je allergie voor alles wat getekend en/of Disney is - ik snap het werkelijk niet. Dat het getekend is, is slechts de vorm. Kijk daar toch eens doorheen, man!

Ja, wacht es: bij die laatste Miyazaki, en bijvoorbeeld bij Grave of the Fireflies, heb ik het nog wel. Maar ik raak het onmiskenbaar kwijt, dat invoelingsvermogen bij animatie. Ben ik zelf ook niet heel blij mee.