La Jetée duurt nog geen half uur en bestaat uit een serie zwart-wit foto's met een voice-over. De film geniet voornamelijk bekendheid als inspiratiebron voor Terry Gilliams 12 Monkey's. Eigenlijk jammer, omdat je de film op zichzelf moet bezien. Hij's namelijk gewoon erg goed! Als je eenmaal gewend bent aan het feit dat je stills zit te kijken en niet naar bewegend beeld, merk je dat het juist deze vorm is waarom de film zo ontzettend goed werkt: met de verweerde koppen van de figuranten en de unheimische beelden van een vernietigde stad, lijkt het alsof de foto's gemaakt zijn aan een (bestaand) oorlogsfront; alsof het journalistieke foto's betreft. We zien niet eens zo gek veel van de post-apocalyptische wereld, aangezien het grootste deel van het verhaal zich afspeelt in het verleden. Maar de naderende ondergang van de wereld is juist daardoor zo goed voelbaar: we weten wat gaat komen.

Holy fuck, wat is dit voor iets geweldigs?! Kende deze helemaal niet, bedankt Ruben! Bijna niet te bevatten dat een reeks (heel goed gekozen) stilstaande beelden, met wat muziek en enge Duitse fluisterstemmen eronder, zoveel kan oproepen. Het gesproken narratief is soms wel erg, eh... Frans, op een manier die bijna smeekt om parodie. Maar de bijna woordeloze 'scène' in het natuurhistorisch museum is van zo'n romantische tederheid en melancholie dat de tranen je in de ogen springen. Direct naar nummer één.

Eigenlijk wou ik deze er niet op zetten, want hij ligt zo voor de hand en iedereen kent 'm. Maar hoe kan ik anders? Betere - of gestoordere - post-apocalyptische pulp is er gewoonweg niet. Max Rockatansky groeit uit tot de legendarische Road Warrior in zijn strijd tegen de barbaarse bende van The Humungus. Het geweld is grimmig en nihilistisch, maar dankzij de maffe, typisch Australische humor heel goed te verteren. Ook Mel Gibson is precies zoals je 'm hebben wilt: een echte filmster en larger than life als Max, maar gelukkig nog geen foute Amerikaan met een geföhnde mat. De actie, de outfits en het camerawerk zijn allemaal compleet uitzinnig. En Vernon Wells is natuurlijk de beste hysterische bad guy in het universum.

Een unicum: de eerste film die voor de tweede keer in onze lijstjes verschijnt! Eerder noemden we Mad Max 2 in de top-5 beste auto-achtervolgingen. Maar in dit lijstje past ie eigenlijk nóg beter.

En als we straks dat lijstje van Vernon Wells-films maken, komt 'ie nóg een keer terug!

Word.

Hayao Miyazaki's eerste meesterwerk, vier jaar ouder dan Totoro en minstens zo goed. Nausicaä schetst de wereld, duizend jaar na een allesvernietigende oorlog, maar natuurlijk niet zoals we gewend zijn van de Amerikanen. Hier geen cynisch geweld te midden van grootstedelijke ruïnes, maar een origineel, fantastisch getekend actiesprookje (beïnvloed door de psychedelische strips van de Fransman Moebius). De natuur dreigt de mens voorgoed uit te roeien, maar die grijpt opnieuw naar een monsterlijk vernietigingswapen, de Giant Warrior (een overduidelijk symbool voor de nationale Japanse nachtmerrie, de atoombom). Prinses Nausicaä - wat mij betreft Miyazaki's coolste heldin - is voorbestemd om de harmonie tussen mens en natuur te herstellen. Must-see!

Wat je zegt: we zijn met zijn allen zo gebrainwasht door Amerikaanse cinema, dat Miyazaki-films direct opvallen door de grenzeloze fantasie, haast vloeibare narratieven en de sterke vrouwenrollen. Ik kan zijn films eigenlijk nooit helemaal bevatten; ze gaan me te boven. En eigenlijk is dat best fijn. Met Nausicaä komt daar echter bij dat de film me niet echt raakt. Ik vind het allemaal erg knap gemaakt en interessant, maar hij had lang niet zo'n impact als bijvoorbeeld de door jou genoemde Totoro - een van mijn persoonlijke favorieten.

Ik moet iets opbiechten, Kenji: door de jaren heen heb ik een beetje een hekel gekregen aan het post-apocalyptische genre. De dystopische wereld als achtergrond voor (actie)films is een cliché geworden. Alles moet duister en hopeloos, want dat is stoer en veinst diepzinnigheid. Ik vind het maar vermoeiend. WALL·E laat zien hoe het anders kan. Niet dat de wereld er nu zo gezellig uitziet in deze Pixar-film - meer dan een enorme vuilnisbult is het niet - maar het vertederende, guitige robotje WALL·E, dat orde probeert te scheppen in deze rommel, maakt de Apocalyps een stuk draaglijker. Er zijn boeken vol geschreven over de film, en dan in het bijzonder over het eerste half uur, waarin zonder dialoog een compleet verhaal wordt verteld, dus ik hou het gewoon hierbij: een prachtfilm.

Je hebt volkomen gelijk, jongen: het genre is met de jaren alleen maar fantasie- en humorlozer geworden. Bij Waterworld kon je tenminste nog lachen, dankzij die malloot van een Dennis Hopper. Maar The Book of Eli bijvoorbeeld, heb ik na tien minuten uitgezet. Dat afgezaagde grauwe palet en die standaard post-apocalyptische garderobe, hou toch op. Anyway, WALL·E is natuurlijk een supercharmante film. Heb 'm in korte tijd enkele tientallen keren gezien, dankzij m'n kinderen, waardoor hij hier in huis meer een soort bewegend behang is geworden. Mijn perspectief is dus een beetje verwrongen, maar goed blijft 'ie.

The Book of Eli? Suffe, pseudo-filosofische kutfilm.

Ik weet nog goed dat ik voor het eerst de plot hoorde van Children of Men; ik werd er alles behalve enthousiast van. In de nabije toekomst, in een wereld waarin mensen onvruchtbaar zijn geworden, krijgt een sombere einzelgänger de opdracht een zwangere vrouw te beschermen. Klinkt als een foute actiefilm met Snipes of Stallone in de hoofdrol, toch? Niets van dat alles! In de handen van Alfonso Cuarón blijkt Children of Men een sfeervolle, spannende en bij vlagen - jawel - diepzinnige film. Children of Men staat bekend om zijn heftige actiescènes - en toegegeven, de one taker waarin Clive Owen door een muur van kogels op zoek gaat naar de zwangere vrouw is gekmakend geniaal - maar het is de algehele sfeer van de film die beklijft. De teloorgang van de wereld is in elk frame voelbaar. En doordat deze post-apocalyptische wereld tóch zo op de onze lijkt, komt dat des harder binnen. Geen flitsende laserguns, zombies of gekke Henkies met maskers op, maar gewone mensen die zoeken naar een sprankje hoop in een ongewone wereld.

Deze is me niet echt bijgebleven, sorry. Ik weet wel dat Clive Owen er behoorlijk miserabel in kijkt, iets waar hij erg goed in is. En ik herinner me een puike bijrol van Michael Caine, die inmiddels natuurlijk wel iets te vaak is opgevoerd als wereldwijze mentorfiguur - vooral door Christopher Nolan. Maar in deze film vond ik hem een lichtpuntje, weet ik nog.