Het engste aan Carrie is niet eens Carrie's alleenstaande, godsdienstwaanzinnige moeder Margaret, die met veel sjeu wordt gespeeld door Piper Laurie. Nee, het allerengste is met afstand de Sint Sebastiaan-figuur met lichtgevende ogen, in het pikdonkere 'bidhokje' waar Carrie door haar moeder wordt opgesloten. Een afschuwelijke horrorpop waar ik serieuze nachtmerries van heb gehad. Maar Margaret heeft dat onding daar natuurlijk wel neergezet, met haar zieke geest. En het is Margaret die met een zalige glimlach en een enorm vleesmes (waarmee ze nog even een kruis slaat, schitterende vondst!) haar eigen dochter neersteekt, omdat ze heilig gelooft dat Carrie door de duivel is bezeten. Reli-gekkies zijn de engste gekkies, dat weet iedere filmliefhebber, dus staat Margaret White bij mij op één.

En bij mij - ondanks mijn allergie voor Brian De Palma-films. Heb je de - tamelijk overbodige - remake ook gezien? Daarin doet Julianne Moore er nog een schepje bovenop. Maar wat blijkt: meer hysterie leidt niet automatisch tot een griezeligere moeder.

Nee, niet gezien en ook niet benieuwd naar. Fucking remakes.

Amelia is een doorgedraaide filmmoeder met wie ik me kan identificeren, als vader van twee. Ze houdt zielsveel van haar fantasierijke, overactieve zoontje Samuel. En tegelijkertijd wordt ze zó knettergek van hem (oké, en van de occulte terreur van de Babadook, die vanuit een voorleesboek belooft dood en verderf te zaaien en alles doet om woord te houden) dat ze tegen het eind van de film uit alle macht probeert zijn keel tot moes te knijpen. Dat liefde en razernij zo dicht bij elkaar liggen is het grote mysterie van het ouderschap. En dan zijn daar de slopende vermoeidheid, de vage herinnering aan rust en autonomie. Dat maakt Amelia geloofwaardig: haar (alweer alleenstaande) moederschap bevat alle horror-ingrediënten al zo'n beetje. De Babadook hoeft haar alleen nog maar een zetje te geven.

Ah ja, The Babadook - oftewel: de beste anti-conceptiefilm ooit. Want ik had het al niet op kinderen; na het zien van deze film heb ik mijn ballen écht aan de wilgen gehangen. Geen kinderen voor mij! Wat een ongelooflijk knappe film, met een actrice die bereid is diep, heel diep te gaan voor haar rol. Ik durf het nog sterker te stellen: misschien is dit wel een van de beste horrorfilms van de afgelopen paar jaar. En dat zonder werkelijk een horrorfilm te zijn. Want wat je zegt, die hele Babadook is slechts bijzaak. Dit is ten eerste een film over psychose. En dat is eigenlijk veel enger dan de boogeyman.

Van de man die ons ook Snowpiercer en The Host bracht, komt het verhaal van een zwakbegaafde jongen die verdacht wordt van moord op een scholiere. Zijn moeder, een klein, breekbaar vrouwtje, verandert in een leeuwin die de onschuld van haar zoon probeert te bewijzen, en daarbij enkele zeer bedenkelijke keuzes maakt. Maar dit is geen evil bitch, geen geflipte idioot. 'Moeder' is een tragisch figuur, een vrouw die voor haar kind door het vuur gaat. Letterlijk. En dat maakt haar aandoenlijk én angstwekkend. Het laatste deel van de film mist focus en het perspectief verspringt iets te vaak naar mijn smaak, maar Madeo is een prachtfilm. Een duister, surrealistisch drama met licht incestueuze trekjes. Wat wil een mens nog meer?

Was de incest nog impliciet in Madeo, in Bad Boy Bubby, van de van oorsprong Nederlandse regisseur Rolf de Heer, is het full on bloedschande. In deze inktzwarte film wordt Bubby zo'n dertig jaar gevangen gehouden en misbruikt door moederlief in een kleine, aftandse flat, waar het wemelt van de kakkerlakken en een soort industrieel gezoem de soundtrack vormt. Wanneer hij zijn moeder uiteindelijk vermoordt - want wat kun je anders? - en de wijde wereld intrekt, blijkt deze haast net zo ziekelijk en lelijk te zijn als de kamer waarin hij door zijn moeder als persoonlijke seksslaaf werd gebruikt. Bubby is beschadigd, functioneert niet, zoekt liefde bij vrouwen die verdacht veel op zijn moeder lijken - en vindt die uiteindelijk. De film eindigt onverwacht zoet, maar geloof me, dat hebben we verdiend na anderhalf uur katmartelen, verdorven seks en nihilisme.

You had me at 'katmartelen'. Deze moet ik zien!

Laat het maar aan David Cronenberg over om een verknipte moederrol te bedenken. Cristina Weiss woont in een slicke villa in Hollywood, haar man Stafford is een succesvolle tv-psycholoog en haar zoon Benjie een beroemd filmsterretje, met Cristina als zijn ambitieuze manager. Maar dat mag bij Cronenberg natuurlijk niet het hele verhaal zijn. De narcistische Benjie is een sociopaat in de dop, Stafford is een emotieloze, gewelddadige klootzak en bovendien Cristina's eigen broer, iets waar ze pas achter kwam nadat ze getrouwd waren. En dan staat haar schizofrene, pyromane dochter ineens voor de deur om haar met haar incestueuze huwelijk te confronteren. Geen wonder dat ze besluit zichzelf theatraal in de fik te steken. Cristina is behoorlijk fucked up, en alsnog (bijna) de minst weerzinwekkende figuur in de film. Da's best knap.

Weet je dat dat personage me helemaal niet meer zo bijstaat? Misschien omdat ik zo onder de indruk was van het vuurwerk door Julianne Moore (daar heb je d'r weer). Maar vooruit. Op nummer 5 dan maar.

Je hebt helemaal gelijk: nummer 5, want natuurlijk steelt Moore de show. Als zij nou ook een moeder speelde, had ik het wel geweten.