De twee films die ik heb uitgekozen voor dit lijstje komen allebei uit hetzelfde jaar: 1982. Puur toeval! Maar de buitenaardse wezens in kwestie kunnen niet meer van elkaar verschillen. Bovenaan staat ET. Natúúrlijk ET. De gestrande bezoeker uit outer space in Spielbergs klassieker is knuffelbaar en eng tegelijk, ontroerend en grappig, en bovendien de beste vriend voor elk kind dat zich buitengesloten en alleen voelt. De film zit vol iconische shots - de oplichtende vingertop van ET, de vliegende fiets langs de volle maan - en biedt behalve fijn escapisme ook nog iets van diepgang, met ET als een Christus-figuur (inclusief wederopstanding) die betekenis geeft aan de levens van de inwoners van de ingeslapen Amerikaanse suburbs.

Natuurlijk moet ET op één, een beroemdere alien bestaat niet! Een vaker geparodieerde ook niet trouwens: voor mijn gevoel riepen mijn vriendjes en ik vroeger te pas en te onpas 'ET phone home!', met een krakend stemmetje en wiebelend met onze wijsvinger. Om 'm weer een beetje serieus te nemen zou ik de film zelf weer eens moeten zien. Maar ik ben bang dat ik dan net zoals vroeger moet janken.

Het zijn niet de meest indrukwekkende of aantrekkelijke aliens, de ondermaatse marsmannetjes uit Tim Burtons leukste film (by far). Maar als ik zelf een buitenaards wezen mocht zijn, zou ik bij dit volkje willen horen. Ze zijn energiek, daadkrachtig en hebben altijd een brede grijns op hun smoel. Ze zijn muzikaal en hebben duidelijk hersens. Met de woordjes 'Ack! Ack! Ack!' kunnen ze al hun gevoelens uitdrukken. En ze hebben zo'n heldere, onsentimentele kijk op de dingen: als je in contact komt met een vreemde beschaving, knal je die enthousiast naar de hel met al je vliegende schotels, want dan heb je er weer een planeet bij! Ondertussen blijf je roepen: 'Don't run! We are your friends!' - want wie weet helpt het. What's not to love?

Net zoals de film een hommage is aan klassieke SF-films, zijn voor mijn gevoel de aliens uit Mars Attacks! een ode aan de buitenaardse wezens uit vintage pulpfilms uit Hollywood. Hun design is zowel nostalgisch als Burtonesque creepy. Zoals je zegt: what's not to love?

En als er één volkje is waar ik niet bij zou willen horen, zijn het wel de Prawns uit Neill Blomkamps fenomenale debuutfilm. In plaats van de zoveelste variant op superieure en ongenaakbare buitenaardse veroveraars, bedacht Blomkamp een ras van intergalactische pechvogels, wier ruimteschip strandt boven Johannesburg. Omdat ze niet meer wegkomen, worden ze met tegenzin opgevangen in een enorm, armoeiig vluchtelingenkamp buiten de stad. De aardse autoriteiten behandelen de ongelukkige lelijkerds als ongedierte, oftewel Prawns. Wie had gedacht dat iemand anno 2009 nog met zo'n (on)frisse, originele kijk op aliens zou komen? District 9 heeft alles: inventiviteit, humor, brute actie, grappige Zuid-Afrikaanse accenten en ja, 'maatschappelijke relevantie'. Een droomdebuut.

Was het 'lightning in a bottle'? Blomkamp heeft zijn debuut tot nu toe niet kunnen overtreffen of zelfs maar evenaren. Ik houd mijn hart vast wat de beste man met Alien 5 gaat doen. Maar de Prawns... tja, wat een intrigerend zootje buitenaards gespuis. Ik vind aardse garnalen er al vies uitzien; deze stumperds, met hun flubbertjes, tentakeltjes en kwabbetjes, staan bij mij met stip op één als het gaat om meest ranzige aliens uit de filmgeschiedenis.

Het origineel - The Thing From Another World - was al vermakelijk, maar Carpenter doet er nog een schepje bovenop in deze remake, misschien wel zijn beste film. Een buitenaards wezen dringt een wetenschappelijke expeditie op de Zuidpool binnen en neemt het uiterlijk aan van mensen en dieren. Paranoia gegarandeerd. Wie is wie? Wie is wat? Schimmen in de arctische duisternis, sabotage, chaos - het gaat compleet mis daar in Antarctica. Opvallend is dat de alien uit The Thing geen herkenbaar, duidelijk uiterlijk heeft, zoals bijvoorbeeld ET. Het is lillend weefsel, een verzameling draden, slijm en knokige poten dat van slachtoffer naar slachtoffer springt. Onmogelijk om te bevatten en in een kader te plaatsen. En dat maakt hem misschien juist wel zo eng.

Ja, onverminderd spannende film, waar Carpenter zijn heldenstatus dubbel en dwars aan verdiend heeft. Mijn liefde voor genrefilms uit de 80's heeft in veel gevallen alles te maken met simpel jeugdsentiment, maar ik geloof serieus dat niemand, zelfs nu, naar de effecten in The Thing kan kijken zonder zijn mond open te laten vallen.

Ik noem Body Snatchers - ook een superieure remake van zo'n paranoïde 50's sci-fi - hier eigenlijk alleen vanwege het einde. En Donald Sutherland. Net zoals in het origineel komen gemene buitenaardse plantjes hierheen om alle mensen in hun slaap te vermoorden en te vervangen door zielloze klonen, die uit peulen worden geboren. Yikes! Klinkt als The Thing, maar dan kolderieker. En toch ook best effectief in de details - vooral het ijzingwekkende gegil van de peulmensen, als ze een normaal mens ontmaskeren. De van zichzelf toch al creepy Sutherland, met z'n nare snor, levert het beste staaltje in de laatste minuut van de film. Een vriendin, die is ontsnapt aan de aliens, loopt nietsvermoedend op hem af. Ineens wijst hij haar aan, spert z'n bolle ogen wijdopen en slaakt die vreselijke gil, zijn mond een zwart gat waar de camera in het allerlaatste shot op inzoomt. Briljant einde.

Kolderiek? Man, je bent niet goed wijs! De kloonscène kan zich wat betreft creep factor meten met alle ranzigheid uit The Thing. En zeker, het einde is briljant, maar de eerste shots van de film, waarin een soort space sperma op Aarde landt, vind ik ook erg sterk. Heerlijk paranoïde film - de enkeling tegen de rest van de crazy wereld. Een beetje zoals ik me voel als ik de kijkcijfers van Boer Zoekt Vrouw hoor.