Afgelopen week was de documentaire Marlon Brando: An Actor Named Desire op tv. Nu is Brando niet een van mijn favorieten al speelt hij wel in een aantal films die hoog op mijn lijst scoren. Een daarvan is de Tennessee Williams- verfilming A Streetcar Named Desire, waarin Brando te zien is tegenover Vivien Leigh.

Het verhaal gaat over Blanche Dubois, een voormalige schoonheid die op het randje zit van een zenuwinzinking. Na een affaire met een minderjarige leerling vlucht ze naar haar zus Stella in New Orleans. Ze vertelt haar zuster dat ze een tijdje ziekteverlof heeft gekregen vanwege haar zenuwinzinking. Om bij te komen, wil ze bij Stella thuis tijdelijk logeren. Allemaal geen probleem ware het niet dat Stella getrouwd is met Stanley. Hij is een simpele man, die bijna dierlijk is in zijn manieren evenals zijn seksualiteit. Als Stanley en Blanche eenmaal het kleine appartement delen, neemt de spanning tussen de twee toe. Blanche begint een verhouding met de vriend van Stanley, genaamd Mitch. Dit lijkt een nieuw begin te kunnen vormen voor Blanche, tot Stanley achter haar geheime verleden komt.

De toneelversie van A Streetcar Named Desire was al honderden malen opgevoerd in zowel Amerika als Engeland, maar geen enkele studio wilde zich eraan wagen om het te verfilmen. In het stuk van Williams zaten namelijk allerlei controversiële onderwerpen voor die tijd als homoseksualiteit, verkrachting en krankzinnigheid. Toen het uiteindelijk werd verfilmd, moest Williams dan ook tal van wijzigingen doorvoeren en er een ander einde van maken, om het door de censuur heen te krijgen.

Elia Kazan had de Broadway versie geregisseerd en moest worden overgehaald om ook de film te maken. Hij had zelf het idee dat met de honderden voorstellingen van het stuk er het beste uitgehaald te hebben. Uiteindelijk ging hij toch akkoord om zich ook aan de film te verbinden. Aanvankelijk werd voor Blanche gedacht aan Jessica Tandy, omdat zij op Broadway met veel succes de rol had gespeeld. De studio vond haar echter niet bekend genoeg en koos Vivien Leigh, die in Londen de rol van Blanche had gespeeld en nog bekend was van haar rol in Gone With the Wind. Kazan wist wel zijn andere spelers van de toneelversie te casten in de andere rollen waaronder Brando als Stanley Kowalski, Kim Hunter als en Karl Malden als Mitch. Dat was best bijzonder, omdat er meestal voor een film niet werd gekozen voor de spelers van Broadway.

Leigh leed ten tijde van de opnamen steeds vaker aan depressies. Het in Londen avond aan avond een zenuwinzinking spelen als Blanche had haar geen goed gedaan en ze was tijdens de opnames vaak eigenlijk precies als Blanche. Kazan was een groot liefhebber van de method acting methode en gebruikte de desoriëntatie van Leigh door dit onderdeel te maken van Blanche. Leigh kon hierdoor fictie en werkelijkheid vaak niet goed uit elkaar houden en zou na de opnames echt een zenuwinzinking krijgen. Volgens een biografie herkenden de medewerkers van de zorginstelling waar ze moest worden opgenomen haar en vroegen of ze Scarlett O'Hara had gespeeld. "Nee, ik ben Blanche Dubois," zou ze hun gezegd hebben. Hoewel het geestelijk dus het nodige vergde van Leigh, is haar Blanche een geweldige acteerprestatie en kreeg ze hier terecht de Oscar voor beste actrice voor. Op zich is het wel frappant dat de ontzettend Britse Leigh, twee Oscars won voor het spelen van Southern Belles namelijk Scarlett O'Hara en Blanche DuBois. Naast Leigh kregen ook Hunter en Malden een Oscar voor hun bijrollen.

Een van de meest iconische beelden uit de film is Brando in een strak t- shirt vol zweetvlekken. Alleen bestonden er in die tijd nog geen t- shirts met een slim fit. Om het gewenste effect te krijgen wasten ze een t-shirt vele malen, trokken ze het strak naar achteren en naaiden het daar vast.

Tenslotte voor de liefhebbers nog een paar quotes: