Audrey Hepburn maakte eigenlijk niet zoveel films aangezien ze aan het begin van haar filmcarrière meteen de hoofdrol kreeg in Roman Holiday en daar een Oscar voor beste actrice voor won. Ze had daarna de films voor het uitkiezen en deed dit selectief. En na vijftien hele succesvolle jaren als actrice, nam Hepburn gas terug en speelde ze nog maar af en toe in een film. Van al haar rollen, is ze vandaag de dag misschien het meest herkenbaar als Holly in Breakfast at Tiffany's. Toch was dit geen vanzelfsprekende keuze voor Hepburn en eentje waar ze erg over twijfelde. Nu wordt dit gezien als haar meest iconische rol en een personage die qua unieke stijl ongeëvenaard is. Maar Holly had een twijfelachtige bron van inkomen en Hepburn was bang dat deze rol haar carrière juist schade zou kunnen berokkenen.
Breakfast at Tiffany's gaat over de partygirl Holly Golightly. Zij is volgens de groep mensen met wie ze omgaat een nepperd, maar wel een echte nepperd. Want wie is Holly eigenlijk? Ze ziet er altijd perfect uit met haar shift jurkjes, opgestoken haren, oversized zonnebril, sigarettenhouder en pumps, maar wat haar achtergrond is weet eigenlijk niemand. Geld krijgt ze door 'weerberichten' door te geven aan een maffiabaas in de gevangenis of door op het juiste moment naar het toilet te gaan als haar dinergasten willen praten zonder dat iemand meeluistert. Dan komt de beginnende schrijver Paul Varjak in hetzelfde gebouw wonen. Hij wordt onderhouden door een oudere dame, maar raakt geïntrigeerd door Holly. Er ontstaat een warme vriendschap tussen hun, maar op het moment dat Paul (die door Holly steevast Fred wordt genoemd) meer wil, doet Holly er alles aan om afstand tussen de twee creëren ondanks hun natuurlijke aantrekkingskracht.
Wie de novelle van Capote kent, weet dat de Holly uit het boek maar weinig lijkt op de Holly uit de film. Capote was dan ook helemaal niet blij met deze verfilming en had liever Marilyn Monroe in de hoofdrol gezien. In het boek is het namelijk duidelijk dat Holly een dame van lichte zeden is, terwijl dat in de film niet naar voren komt. Hepburn is simpelweg te stijlvol en lief om een call girl te zijn en dat maakt het verhaal soms wat warrig. Ook als er iemand uit het verleden van Holly op komt draven, is het (de eerste keer dat je de film kijkt) wat moeilijk te volgen waar het nou precies allemaal om gaat. Er is duidelijk gekozen om er een zo gelikt mogelijke productie van te maken, iets dat regisseur Blake Edwards (ook bekend van The Pink Panther-films) zeker is gelukt. Want het verhaal maakt niet zoveel uit, je bent van begin tot eind aan het kijken naar de prachtige Audrey Hepburn die met zoveel charisma en stijl van scène naar scène feest, om vervolgens weer ontzettend breekbaar over te komen. George Peppard (Hannibal uit The A Team in een vroege rol) is ook mooi als 'Fred' en heeft een natuurlijke chemie met Audrey.
Naast het hoge stijlgehalte, heeft de film ook een hoop emotie. Dat komt met name door het mooie spel van Hepburn (die de film draagt) en haar interactie met George Peppard. De laatste prachtige scène in de regen behoort tot een van de klassieke momenten uit de filmgeschiedenis en boet niet aan kracht in, zelfs als je de film al meerdere malen hebt gezien.
Voor de liefhebbers nog een paar quotes:
"A girl can't read that sort of thing without her lipstick."
"We belong to nobody and nobody belongs to us. We don't even belong to each other."
"Timber!"
