Een van de grootste voordelen aan Rotterdam als thuis voor het filmfestival zijn de vele Aziatische eettentjes in en rond het centrum. Ideaal voedsel als je tijdens het festival veel Aziatische films ziet, helemaal als ze in die films ook nog eens voortdurend zitten te eten. Daar krijg je automatisch honger van. Iemand die prachtig zijn verhalen om het eten en drinken van zijn personages kan laten draaien is de Zuid-Koreaanse Hong Sang-Soo. Helaas ontbreekt zijn nieuwste film dit jaar op het festival, maar er zijn wel twee Zuid-Koreanen aanwezig die zichtbaar zijn beïnvloed door zijn werk.

A Midsummer's Fantasia is de derde film van Jang Kun-Jae, één van die twee Zuid-Koreanen. Zijn eerste twee films draaien op twee eerdere edities van het IFFR in het Bright Future programma, nu is hij 'gepromoveerd' naar het Spectrum programma. Zijn nieuwste film bestaat uit twee delen. In het eerste, in zwart-wit en als documentaire gefilmde deel bezoekt een Koreaanse regisseur de Japanse stad Gojo, op zoek naar een verhaal of onderwerp om een film te maken. Het tweede deel (in kleur) is de film die hij uiteindelijk maakt, gebaseerd op de verhalen die hij van inwoners van Gojo hoort en zijn eigen ervaringen in de eerste helft.

In die film binnen de film reist een Zuid-Koreaanse actrice, gespeeld door dezelfde actrice die de tolk speelde in de eerste helft, door Japan en komt in de regio van Gojo terecht waar ze een Japanse jongeman ontmoet. Wiens fictieve vader gebaseerd is op de gids die de filmmaker in de eerste helft door Gojo leidt. Het is niet alleen dankzij dit soort narratieve spelletjes dat A Midsummer's Fantasia aan de films van Hong Sang-soo doet denken. In beide delen zitten veel scènes die zo uit een film van hem zouden kunnen komen: een man, een vrouw (minstens één van hen in de filmindustrie), een restaurant, eten en flink wat bier. Ondertussen bloeit er iets op tussen die twee, of juist niet. Niet zo goed als Hong, en de eerste helft is beter dan de tweede, maar toch wel vermakelijk.

[rating 3.5]

A Matter of Interpretation heeft eigenlijk nauwelijks eetscènes, maar er wordt des te meer in gedronken. De tweede film van Lee Kwang-Kuk, die ooit twee keer assistent regisseur voor Hong Sang-Soo was, in 2005 bij A Tale of Cinema en in 2010 bij Hahaha. Daarna debuteerde Lee een jaar later met Romance Joe zelf als regisseur. Het is daarom niet zo vreemd dat Lee beïnvloed is door Hong. Niet alleen op het vlak van de alcoholconsumptie van de personages, maar ook eenzelfde soort gevoel voor humor (hoewel iets absurder), het spel met vertelstructuren, de relatieproblemen en een actrice als hoofdpersoon is zeer des Hongs.

Lee voegt daar nog een belangrijk eigen element aan toe: dromen. En een rechercheur die goed is in het interpreteren daarvan. Een wonderlijk figuur, die op grappige wijze mensen in een openbaar park aanspreekt op hun roken, en ze vervolgens een sigaret belooft als ze over hun dromen vertellen. 'Toevallig' komt hij eerst een actrice tegen, en later haar ex. De tijdslijnen van hun verhalen over hun leven lopen door elkaar, en hoewel de dromen zelf duidelijk afgebakend zijn geeft de verwarrende structuur de hele film iets droomachtigs. Met als hoogtepunt een moment dat zich in de werkelijkheid afspeelt, waarin de actrice een kofferbak opendoet en er allemaal ballonnen uit opstijgen. Mooi magisch realisme, waarmee de vraag of er meer in het leven is dan geld verdienen met een volmondig ja wordt beantwoord.

[rating 4]

Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2015 pagina voor meer verslaggeving.