Het grote publiek kent voormalig kindster Logan Lerman vooral van zijn titelrol in de Percy Jackson-reeks. De laatste jaren laat de jonge acteur een interessante ontwikkeling zien. Zo was Lerman te zien als één der drie musketiers, naast Emma Watson in The Perks of Being a Wallflower en als één van de twee koters van aartsvader Noach in de bijbelverfilming van Darren Aronofsky. In Fury speelt Lerman het groentje door wiens ogen wij de verbeten strijd van de Amerikanen tegen de nazi’s volgen. Norman is een typist die zonder enige voorbereiding de oorlog in wordt gedumpt. Zijn eerste taak is het opdweilen van het gezicht van zijn ontplofte voorganger. Lerman was in Nederland voor de première van David Ayers oorlogsfilm. In een herfstachtig Amsterdam sprak FilmTotaal met de ambitieuze acteur.

Wat trok je aan in dit project en hoe heb je deze rol binnengehaald?

“Ik werd vooral aangetrokken door het scenario dat echt heel goed geschreven was. Het zat vol met levendige personages. Ik vond Normans transformatie heel interessant. Hij is een heel complex personage om neer te zetten. Daar komt bij dat David Ayer echt een geweldige filmmaker is. Toen ik het las had ik sterk het gevoel dat ik dit moest doen. Ik wilde niets anders dan meedoen aan deze film. Ik heb tijdens de audities hard gewerkt en gevochten om David over te halen om me te casten. Ik was compleet toegewijd aan het project en ik wilde al mijn aandacht eraan geven. Dit was een maand of vijf voor we begonnen met opnemen. Vanaf dat moment werkte ik alleen nog maar aan Fury en dat beviel David wel omdat het overeenkwam met zijn visie. Ik weet nog dat ik zat te wachten op het verlossende telefoontje, maar dat kwam helemaal niet. Ik hoorde dat ze iedereen al gecast hadden. Het is zo’n aantrekkelijk rol, dus ik heb David zelf maar gebeld. Ik gaf aan dat ik me helemaal voor deze rol wilde geven en hij verklaarde dat hij de film met mij wilde maken. Dat was een fantastisch moment dat maar tien seconden duurde. Ik was onder de indruk van Davids werkwijze, maar in onze kringen is het ook bekend dat het heel lastig is om met hem samen te werken.”

Hoezo is hij lastig?

“Toen ik de rol overwoog kwamen mensen naar me toe met de vraag of ik het wel zeker wist. Zijn werkwijze is moeilijk, maar ik wilde juist een regisseur die mij en de rest van de cast uitdaagde. Ik ben op sets geweest waar ik helemaal geen aanwijzingen kreeg, dus het was me om deze ervaring te doen. Vanaf de auditie openden zijn bedoelingen en de achtergrondinfo van zijn personages nieuwe deuren voor me. Leuk is anders, maar het brengt wel interessante kanten van acteurs naar boven.”

Je hebt wel eens aangegeven dat het voor jonge acteurs heel lastig is om goede rollen te bemachtigen.

“Als je jong bent maak je films die aansluiten op je leeftijdsgroep. Veel van deze films missen substantie. Zodra je je uit een bepaalde mal probeert te los te wrikken kom je weer in een nieuwe mal terecht. Naarmate ik ouder word komen er betere rollen voorbij. Het jaar voorafgaand aan Fury waren er bitter weinig goede rollen te vergeven.”

Ben je dan bang voor typecasting? Daar heb je die jongen van Percy Jackson weer?

“Dat niet echt, maar ik wil niet de hele tijd hetzelfde te doen. De rol in Noah was ook heel uitdagend en anders dan al het voorgaande dat ik had gedaan. Mijn rollen in Noah en Fury zijn compleet verschillend, maar hebben als enige overeenkomst dat ik de hele tijd doodsbang moest zijn.”


Onder welke omstandigheden moesten jullie werken? Ik las bijvoorbeeld dat Shia LaBeouf tijdens de opnames niet douchte.

“Daar had ik geen problemen mee; hij ruikt fantastisch. Het geeft aan hoe toegewijd hij is om zijn rollen authenticiteit mee te geven. Hij is een geweldige vent om mee op te trekken. Hij stelde hoge eisen aan zichzelf en hij heeft de rest daarin meegetrokken.”

In de film ben je de nieuwkomer. Gold dat ook voor het werk op de set?

“Niet op die manier nee. Ik werd als gelijkwaardig behandeld en we leunden sterk op elkaar bij het omgaan met de moeilijkheden tijdens het opnameproces. Tegelijkertijd werd ik wel als de nieuwkomer behandeld, omdat we tijdens het opnemen onze rangen in stand hielden. Mijn rol wijkt ook af van de rest. Als groentje kom ik een disfunctionele familie binnen, waarbinnen al veel conflict bestaat. Ze hadden net één van hun dierbaren verloren en ik ben zijn vervanger. Norman krijgt veel affectie van Wardaddy (de leider van de groep gespeeld door Brad Pitt, red.), maar dat ziet de rest niet zo zitten. Norman ondergaat als enige ook een duidelijke verandering. Ik vond het moeilijk om dit vast te leggen. Ik moest duidelijke keuzes maken om dit binnen de vierentwintig uur die de film beslaat vorm te geven. Dit was een vorm van stress die de andere acteurs niet hadden. We probeerden wel te improviseren, maar we moesten de grote lijn zien vast te houden.”

Je bent van Joodse afkomst, hoe kijk je nu tegen de Tweede Wereldoorlog aan?

“Ik heb na deze ervaring een ander perspectief op de oorlog gekregen en heel veel respect voor de strijders. Deze mannen en vrouwen hebben grote psychologische schade opgelopen door wat ze hebben gezien en meegemaakt. Ik heb daarnaast ook met veel veteranen en actieve soldaten gesproken. Er is een sterk contrast tussen de oorlog toen en de manier waarop er nu oorlog wordt gevoerd. Dit hangt nauw samen met de manier van communiceren. Destijds had je veel meer vrijheid om te doen wat je wilde. In mijn familie is de oorlog een gevoelig onderwerp. Mijn grootvader was een Duitse Jood die vlak voor de oorlog wist te ontsnappen. Ik ben veel over de oorlog te weten gekomen, vooral veel specifieke details. David Ayer is zo gedetailleerd in zijn aanpak. We hebben gesproken met historici en militaire adviseurs. Ze leerden ons alle aspecten van het besturen van en werken in een tank. We konden op een gegeven moment aan de rupsbanden zien of een tank Duits of Amerikaans was.”

Hoe lang was de voorbereiding?

“Vier maanden, maar de laatste twee maanden waren heel intens. Toen vlogen we ook naar de filmlocaties. Ze hebben ons echt uitgeput tijdens de bootcamp aan het eind van onze training. Toen werd onze groep ook echt een familie. Door ons helemaal te slopen kwamen we dichter bij elkaar. Ze onthielden ons van slaap en lieten ons vechten en zware parcours afleggen. We moesten hele dagen met ons wapen sjouwen en kregen taken opgelegd die schier onmogelijk waren. Zo kregen we twee loodzware tonnen, twee fietsen en een touw. We moesten de tonnen in vijf minuten driehonderd meter verplaatsen, maar ze mochten niet van de grond komen. Niemand had een flauw idee hoe dit aan te pakken. We raakten gefrustreerd en moesten daarom maar weer een parcoursje rennen. Uiteindelijk ging het om de het vermogen om op elkaar te steunen. Dat was de echte beloning.”

Lees ook de recensie van Fury en het interview met regisseur David Ayer.