Vandaag beleef ik mijn eerste volledige dag op het Filmfestival van Venetië. Het is dus afwachten hoe het allemaal zal gaan en wat mogelijk is. Ik haal eerst bij de persbalie een overzicht met de activiteiten van de dag en ga vervolgens naar de derde verdieping van het casino, waar de persconferentieruimte is. Tot mijn verbazing is er geen rij en lopen mensen in en uit wanneer ze daar zin in hebben. Ik kan gewoon naar binnen en plaats nemen op de eerste rij, want er is bijna niemand.
De eerste persconferentie is voor de documentaire Gianluigi Rondi: Vita, Cinema, Passione. Aanwezig zijn de regisseur Giorgio Treves, een aantal van de producenten en Gianluigi Rondi zelf. Alles gaat zo'n beetje in het Italiaans, maar gelukkig volg ik alles met de vertaalheadset, die ik bij de ingang heb gekregen. Gian Luigi Rondi is een filmcriticus, die veel heeft gedaan voor de Italiaanse cinema. Van wat ik uit de vragen en antwoorden begrijp, hielp hij ook films te verkopen in de jaren vijftig, waardoor hij ook een aandeel heeft gehad in de enorme boom van de films uit Italië in deze periode. Rondi is nu de negentig gepasseerd, maar nog altijd scherp en heel graag aan het woord.
De eerste vijftien minuten blijft hij elke vraag zo uitgebreid antwoorden, dat de anderen achter de tafel niet eens de kans krijgen om iets te zeggen. Ik denk dat ik benaderd werd, omdat ik negentig was geworden, vertelt hij. Ik vond het prima om een film te maken over mijn leven. Ik heb zoveel vragen beantwoord, dat ik denk dat er nog een tweede film van gemaakt had kunnen worden. De regisseur begint later ook te vertellen over al het materiaal dat ze over hebben gehouden, waar nog een tweede of zelfs een derde film mee gemaakt kan worden. Is dit een hint om een deel twee al van de grond te krijgen?
Naarmate het einde nadert, begint de zaal ineens vol te stromen. Er komen zoveel mensen, dat ze zelfs langs de kanten van het podium staan. De persconferentie van Hungry Hearts gaat zo van start en deze is om verschillende redenen eentje waar veel mensen op afkomen. Allereerst speelt Alba Rohrwacher de hoofdrol. Een Italiaanse journalist legt me uit dat Alba in Italië mateloos populair is. Al tien jaar wordt ze daar gezien als een van de grootste filmsterren. Ze speelde onder meer de hoofdrol in La solitudine dei numeri primi, een film van regisseur Saverio Costanzo. De twee kregen tijdens de opnames een relatie en zijn hierdoor de Brangelina van Rome.
Iedereen is ook erg benieuwd naar Adam Driver. Hij heeft nog niet veel gedaan, maar zal volgend jaar wel te zien zijn in de nieuwe Star Wars-film. Als de cast en crew achter de tafel plaats neemt, blijft de plek van Adam leeg. Het blijkt dat hij die ochtend aan zou komen, maar wat vertraging heeft. Halverwege de persconferentie komt hij alsnog binnen. Hij krijgt meteen het woord en vertelt waarom hij Hungry Hearts besloot te maken. Ik voelde me aangetrokken tot het koppel dat centraal staat in de film. De manier waarop het verhaal zich ontvouwt, weet je niet wat er gaat gebeuren. Ze beginnen bij hun ontmoeting heel speels, maar dat slaat al snel om in agressiviteit. Ik vond het echt en uitdagend om deze rol te spelen. Op de vraag hoe het was om met Rohrwacher en Lorenzo te werken antwoordt hij sympatico: We zaten voor het filmen samen in kleine claustrofobische ruimtes, maar we wisten het gevoel dat dit creëerde allemaal te gebruiken voor de film. We hadden niet veel tijd om de film te maken dus veel ging op eerste impulsen en dat werkte.
Als de persconferentie eindigt lopen veel mensen meteen op Driver af om hem te fotograferen. Even lijkt hij te bevriezen, een seconde later voert zijn pr dame of manager hem vliegensvlug af. Het gaat zo snel dat het gewoonweg verbaasd. Maar ja, hij is hot property. Mocht zijn rol in Star Wars goed uitpakken, kan hij zomaar een van de bekende gezichten van Hollywood worden. De anderen zijn niet zo snel verdwenen. Vooral Rohrwacher neemt de tijd om met iedereen te praten en loopt als laatste weg.
Daarna staat een praatje over The Cut op het programma, een film over de Armeense genocide gedurende de Eerste Wereldoorlog van regisseur Fatih Akin met Tahar Rahim in de hoofdrol. Als eerste komt Akin binnen met de medeschrijver van het scenario, Mardik Martin. Dit is de man die vele geweldige films heeft geschreven waaronder Raging Bull, en met The Cut is hij back on the block, kondigt een enthousiaste Akin aan.
Dat gevoel brengt hij ook over bij het beantwoorden van de vragen. Hij gaat openhartig in op de controverse rond de film. Volgens de Turken heeft de genocide (van een miljoen Armenen) namelijk niet plaats gevonden en Akin is voor het maken van The Cut met de dood bedreigd. Zelf laat hij weten daar niet mee te kunnen zitten. Kunst is het waard om voor te sterven. Ik was acht jaar bezig met de voorbereiding van deze film dus ik had genoeg tijd om na te denken over de reacties en wist wat ik kon verwachten. Toch neem ik het niet echt serieus. Een paar mensen gooien zo een tweet eruit en dan wordt het opgeblazen. Volgens mij is het een kleine groep die zo denkt en deze blaffen harder dan ze bijten.
Als de lui van The Cut de zaal verlaten, is het tijd voor Loin des Hommes met Viggo Mortensen in de hoofdrol. Aragorn zelf is ook aanwezig, dus meer dan genoeg reden om nog even te blijven zitten. Sommige acteurs hebben op het doek iets bijzonders, maar stralen dat in het echte leven niet uit. Een paar hebben dat ook als je ze ziet en Viggo Mortensen is daar een van. Hij blijkt naast charisma ook een behoorlijke talenknobbel te hebben, want hij beantwoordt de vragen in het Engels, Frans en Italiaans.
Mortensen vertelt over de voorbereiding die hij treft bij het maken van een film. Ik probeer zoveel mogelijk onderzoek te doen, te lezen, plaatsen te bezoeken. Je weet nooit of het gebruikt kan worden tijdens het filmen, maar dan heb je die informatie tenminste. Ik vind dat het leukste onderdeel van het proces van een film maken, omdat je dan zo open staat voor alles. Zeker naarmate je ouder wordt is het belangrijk om open te blijven. Als een van de journalisten vraagt of Mortensen zichzelf geloofwaardig vindt in de film, moet hij lachen. Ik ga niet zeggen of ik geloofwaardig ben. Dat is aan jou om voor jezelf te beslissen. Als de persconferentie voorbij is, neemt Viggo uitgebreid de tijd om handtekeningen uit te delen en praatjes te maken. Hij loopt zelfs terug om de laatste mensen die erom vragen een krabbel te geven om vervolgens zwaaiend en al babbelend de zaal uit te lopen.
Na wat te eten op het festivalterrein is het tijd voor mij om The Cut te bekijken. De persconferentie heeft me ontzettend benieuwd gemaakt en daarbij heb ik te horen gekregen dat ik wellicht later deze week Fatih Akin en Tahar Rahim mag interviewen. Maar dan moet ik de film wel gezien hebben natuurlijk. Daarom ga ik naar de galapremière, die in de namiddag wordt gehouden. Als we allemaal in de zaal op onze plek zitten, komen cast en crew binnen en volgt een geweldig applaus.
De film die volgt, is werkelijk een epos, dat je als kijker compleet meesleept. Het schokt, ontroert en Rahim is geweldig als de hoofdpersoon die alles lijkt kwijt te raken. Na afloop barst meteen een luid en langdurig applaus los; de film is bij dit publiek in ieder geval zeker een succes. Ik kan niet wachten tot ze klaar zijn met klappen, want ik moet me haasten om naar de voorstelling van de miniserie Olive Kitteridge, die op HBO zal worden uitgezonden. De vier afleveringen worden achter elkaar gescreend met halverwege een korte pauze. Het is van belang om hierbij aanwezig te zijn, omdat ik wellicht met hoofdrolspelers Richard Jenkins en Frances McDormand een interview mag doen. Beide zie ik altijd graag en in Olive Kitteridge spelen ze werkelijk fantastisch. Deze marathon is dus geen straf! Als de afleveringen voorbij zijn, begint net onweer boven Venetië los te barsten, dus haast ik me naar de vaporette achter het casino. Tijd om het Lido te verlaten, morgen namelijk weer een drukke dag voor de boeg vol persconferenties en wellicht een interview met iemand uit Game of Thrones. A domani!
