De slotfilm is vertoond en de prijzen zijn uitgereikt, dus Imagine 2014 zit erop. Maar ook weer niet helemaal, want morgen is er nog een toegift: op een extra ingeplande dag worden zeven van de populairste films van deze jaargang nog een laatste keer vertoond. Daarover ongetwijfeld morgen meer, maar voor nu kijken we nog even terug naar wat er de afgelopen dagen zoal te zien was aan actiefilms uit het Verre Oosten. Imagine heeft in zijn programma altijd enige ruimte voor het betere Oost-Aziatische knokwerk en dat was dit jaar niet anders. We behandelen er een uit Indonesië, Japan en China.

The Raid 2 is het vervolg op het Indonesische actiespektakel dat er twee jaar geleden met de publieksprijs vandoor ging. De ambities van schrijver-regisseur Gareth Evans blijken sindsdien flink te zijn gegroeid, want de opvolger van zijn heerlijk rechtlijnige actiefilm is meer een misdaadthriller met shakespeareaanse ondertonen. Ondanks de titel is van een ‘raid’ ditmaal geen sprake. In plaats daarvan gaat Rama, de lone survivor van het eerste deel, undercover bij een misdaadsyndicaat om zodoende de corruptie in het justitiële apparaat te bestrijden. Helaas staat dit personage geregeld aan de zijlijn en mag hij pas tegen het einde uitgebreid zijn vechtkunsten demonstreren. De actiescènes zijn waanzinnig gefilmd en overtreffen qua inventiviteit zelfs die van zijn voorganger, maar door het taaie misdaadplot dat de film domineert valt het allemaal nogal uit de toon. En hoe spectaculair het allemaal ook mag zijn, uiteindelijk ontaardt het net te vaak in pure geweldsporno.

[rating 3]

Het Japanse Why Don’t You Play in Hell? is een stuk beter in balans. De absurde actie werkt hier prima aangezien de makers er geen seconde omheen draaien te mikken op een prettig gestoorde misdaadkomedie. Het soms onnavolgbare plot draait om een groepje amateurfilmmakers dat wordt ingelijfd door een stel gangsters om hun bloedige aanval op een rivaliserende bende te (ver)filmen. Het voornaamste doel hiervan? De dochter van de baas lanceren als actrice en zodoende indruk maken op haar binnenkort uit de gevangenis vrijkomende moeder. Een leuke opzet, maar helaas duurt het meer dan een uur voordat de bal eindelijk begint te rollen. Tot die tijd moet er even door de zure appel heen worden gebeten, want de vele komisch bedoelde taferelen zijn niet allemaal even geslaagd. Gelukkig wordt het wachten beloond met een heerlijk absurde geweldsorgie die nauwelijks onderdoet voor het slotstuk van de eerste Kill Bill.

[rating 3]

Wu xia begint dusdanig idyllisch dat je als kijker wel kunt zien aankomen dat er snel ellende zal volgen. Wanneer een onbeduidende Chinese papiermaker in zelfverdediging twee beruchte bandieten doodt, wordt hij door zijn dorpsgenoten geroemd als held, maar door een detective stevig gewantrouwd. In zijn verdediging heeft de ogenschijnlijk simpele ziel namelijk bepaalde technieken gebruikt die duiden op een duister verleden. Dat dit verhaal sommigen bekend voor zal komen, is omdat Wu Xia een onofficiële remake is van A History of Violence. Dat is niet storend, maar vooral een bewijs dat dit verhaal universeel genoeg is om ook in een andere tijd en cultuur perfect te werken (vergelijkbaar met hoe de Japanse samoeraifilm Yojimbo goed kon worden vertaald naar de spaghettiwestern A Fistful of Dollars). Het scenario plaatst de personages boven de actie, maar dat neemt niet weg dat er op gezette tijden toch het nodige te smullen valt.

[rating 4.5]