Gisteren mocht er gegriezeld worden, vandaag stappen we over op de komische toer. Zoals we inmiddels van Imagine gewend zijn, mogen we echter heel wat anders verwachten dan doorsnee komedies. De humor die ons in de afgelopen week werd voorgeschoteld is wrang, pikzwart en zowel letterlijk als figuurlijk pijnlijk, maar hier en daar ook nog aandoenlijk. In sommige gevallen pakt dit goed uit, in andere wat minder. Met de verfilming van Irvine Welsh´s Filth heeft het festival in elk geval goud in handen.

Zero Charisma
In het regiedebuut van liefdeskoppel Katie Graham en Andrew Matthews volgen we Scott, een corpulente dertiger wiens leven maar draait om een ding: fantasy bordspellen. Een keer per week schuiven zijn vrienden aan in het huis van zijn grootmoeder om te kunnen spelen, en Scott neemt zijn taak als spelleider daarbij uiterst serieus. De dynamiek van de groep verandert echter al snel wanneer nieuwe speler Miles aanschuift. Miles is het modernere soort geek, een hipster met dezelfde interesses als de ouderwetse nerds, maar voorzien van een hippere verschijning en een vlottere babbel. Scott doet zijn uiterste best om niet onder te doen voor zijn nieuwe nemesis, maar faalt jammerlijk, wat meerdere malen leidt tot een aantal heerlijk ongemakkelijke situaties. Zero Charisma staat bol van zelfspot en inside humor, maar is ondanks de misleidende titel tegelijkertijd aandoenlijk en sympathiek genoeg om ook de leken te kunnen vermaken. Een aangenaam debuut dat moeiteloos een glimlach op het gezicht weet te toveren.

[rating 4]

Cheap Thrills
Waar Zero Charisma het meer van de sociaal ongemakkelijke humor moet hebben, gooit regisseur E.L. Katz het volledig op de fysieke toer. In Cheap Thrills zit het brave huisvader Craig niet bepaald mee. De huisbaas dreigt zijn gezin op straat te zetten als de huur niet gauw betaald wordt en tot overmaat van ramp raakt hij op dezelfde dag ook nog eens zijn baan kwijt. Wanneer hij ’s avonds aan de bar een biertje drinkt met een oude vriend, wordt het tweetal plotseling benaderd door de joviale Colin (David Koechner, bekend uit de Anchorman films) en zijn aantrekkelijke jonge vrouw Violet. Gedurende de avond daagt deze man de vrienden uit met een reeks weddenschappen voor absurde geldbedragen. Dat begint onschuldig, van het zo snel mogelijk achterover slaan van een shot tequila of het slaan op het achterwerk van een stripper, maar loopt al snel verder uit de hand. Uiteindelijk mondt dit al snel uit op een voorspelbaar partijtje verpissen in de trant van in de vergetelheid geraakte tv-programma’s als Fear Factor of Een rug te ver, maar de aardige vertolkingen van de hoofdpersonages maken van Cheap Thrills uiteindelijk nog een relatief vermakelijk tussendoortje dat zijn naam eer aan doet.

[rating 3]

Filth
De echte topper in deze categorie (en misschien zelfs wel het hele festival) komt echter van Schotse bodem. Net als Danny Boyle’s Trainspotting staat deze nieuwe bewerking uit het oeuvre van schrijver Irvine Welsh vol met gitzwarte humor en overmatig drank- en drugsgebruik, maar komt het hoofdpersonage zich in zijn zelfdestructieve gedrag uiteindelijk keihard tegen. James McAvoy speelt de beste rol in zijn carriere als Bruce Robertson, een uitermate schofterige detective die via het manipuleren van zijn vrienden en collega's aast op een promotie om zijn huwelijk weer op de rails te krijgen. Aanvankelijk lukt dat heel aardig, maar al gauw blijkt dat Bruce zijn eigen leven lang niet zo goed onder controle heeft als dat van anderen. McAvoy switcht moeiteloos tussen pikzwarte humor en meer aangrijpende momenten, en regisseur Baird weet deze pijnlijke momenten extra wrang te maken met het kiezen van de juiste muziek, of het effectief doorbreken van de vierde muur. Beide heren ontstijgen zichzelf echter volkomen in het laatste half uur, een heftige krachttoer waarin McAvoy puur kippenvel weet te bezorgen. Dat Filth, zoals het er voorlopig naar uitziet, geen reguliere bioscooprelease gaat krijgen is dan ook onbegrijpelijk. Of, zoals ze dat in Schotland zeggen, “Total pish and bollocks”.

[rating 5]