Op de website van Imagine is een overzicht te vinden van de posters van alle voorgaande jaargangen. Men hoeft hier maar een korte blik te werpen om te kunnen concluderen dat het festival door de jaren heen steeds meer salonfähig is geworden. In de jaren dat het nog bekendstond als the Weekend of Terror bestond het programma voornamelijk uit horrorfilms en de posters uit die tijd weerspiegelen dat zeer duidelijk. Vandaag de dag is het filmaanbod is veel diverser (wat gereflecteerd wordt in de neutralere posters), waardoor het als bezoeker zowaar mogelijk is Imagine geheel horrorloos te ervaren (mocht daar om welke reden dan ook behoefte aan zijn). Neemt niet weg dat het horrorgenre nog steeds het ruimst vertegenwoordigd is en de traditionele Night of Terror kan worden beschouwd als het kloppende hart van het festival. In het ruime horroraanbod zitten een paar uitschieters, maar helaas ook wat dieptepunten.

In het Amerikaanse Oculus volgen we broer en zus Tim en Kaylie, die op jonge leeftijd hun ouders hebben verloren. De reden? Een eeuwenoude vervloekte spiegel. Wanneer Tim op volwassen leeftijd wordt ontslagen uit een psychiatrische inrichting, blijkt Kaylie de spiegel te hebben opgespoord met als doel samen af te rekenen met het kwaad dat erin huist. Dit gegeven klinkt misschien knullig, maar de film is dat absoluut niet. Gebruikmakend van een ingenieuze montage (waarin heden en verleden door elkaar lopen), effectieve muziek en een intelligent script, weet regisseur Mike Flanagan op een uiterst vakkundige wijze de spanning op te bouwen. Goedkope schrikmomenten blijven gelukkig achterwege en de cast bestaat voor de verandering eens uit een getalenteerd clubje acteurs, die zich van hun beste kant mogen laten zien. Tegen het einde ontspoort de film helaas enigszins, maar al het voorgaande getuigt van puur vakmanschap.

[rating 4]

Waar Oculus nog even de schijn ophoudt dat er misschien een logische verklaring is voor de vreemde gebeurtenissen waarmee de personages worden geconfronteerd, draait I Am a Ghost er niet omheen: hoofdpersoon Emily is een geest. Daar is ze zich zelf echter niet van bewust, dus voltrekken haar dagen zich volgens een saaie routine. Pas wanneer een medium tot haar spreekt, krijgt ze wat meer grip op de situatie en wordt duidelijk waarom ze nog in haar oude huis rondspookt. Een spookhuisfilm vanuit het perspectief van de dode zou een interessante omdraaiing van een clichématige situatie kunnen opleveren, maar I Am a Ghost bakt hier totaal niets van. Na een dodelijk saai eerste uur, gooit regisseur-schrijver-producent-editor-cameraman H.P. Mendoza het ineens over een lachwekkend amateuristische boeg. Gelukkig duurt de film niet lang, want voor een einde had men blijkbaar geen geld of inspiratie. Het absolute dieptepunt van het festival.

[rating 1]

De verrassingsfilm dit jaar is Aux yeux des vivants, maar helaas is deze Franse slasher verre van verrassend. We volgen drie veertienjarige jongens die tijdens een middagje spijbelen op een oude verlaten filmset belanden en geconfronteerd worden met enkele gruwelijke taferelen. Ze gaan er snel vandoor en halen de politie erbij, maar die gelooft weinig van hun verhaal. Al snel blijkt dat er wel degelijk iets is om bang voor te zijn: het minieme spoortje dat de jongens hebben achtergelaten, is voor de niet bijster intelligent ogende moordenaar blijkbaar voldoende om ze thuis op te sporen en af te slachten. Hoewel dit al de derde horrorfilm is van regisseursduo Alexandre Bustillo en Julien Maury (onder meer verantwoordelijk voor het vrij goed ontvangen À l'intérieur), lijkt het geregeld op een eerste poging tot het maken van een film door een overenthousiaste nieuwkomer van twintig. Voorspelbaar, onrealistisch en vooral niet spannend.

[rating 2]