Zoals al geruime tijd de traditie is, wordt ieder jaar op Imagine een filmmaker voor zijn oeuvre bekroond met de Career Achievement Award. Deze is dit jaar voor Alejandro Jodorowsky. Dat zijn werk lang niet bij iedereen bekend zal zijn, is niet vreemd: de twee grootste pijlers in zijn werk, El topo en The Holy Mountain waren voor een dikke dertig jaar niet publiek verkrijgbaar. Pas in 2007 werden beide films op dvd uitgebracht, zodat ook huidige generaties verstrikt kunnen raken in de volkomen bizarre werelden die Jodorowsky hierin schetst. Gisteravond bij de opening van het festival had de organisatie helaas slecht nieuws: de eregast is ernstig ziek en moet daarom op doktersadvies verstek laten gaan. Dat betekent dat de ingeplande masterclass en Q&A van het programma zijn geschrapt. Gelukkig hebben we de films nog.

Jodorowsky’s afwezigheid wordt alleen maar pijnlijker bij het zien van de documentaire Jodorowsky’s Dune. De inmiddels 85-jarige Chileen ontpopt zich hierin namelijk tot een zeer intrigerende figuur. De documentaire gaat over zijn poging het bekende sciencefictionboek Dune te verfilmen. Voor deze bizar ambitieuze onderneming (te zeggen dat de film zijn tijd ver vooruit was, is een understatement) werd een cast verzameld van onder meer Orson Welles, Mick Jagger en Salvador Dalí, terwijl Pink Floyd werd vastgelegd voor de muziek. Uiteindelijk zag Hollywood het niet zitten, waardoor de film er nooit is gekomen, maar de documentaire laat netjes zien dat het project wel degelijk zijn sporen heeft nagelaten. Aan het woord komen betrokkenen, filmcritici en bewonderaars, maar vooral Jodorowsky zelf. Hij praat honderduit en neemt daarin geen blad voor de mond, wat leidt tot enkele hilarische uitspraken. Een inzichtelijke documentaire met een mooi slotpleidooi voor het hebben van grote ambities.

[rating 4]

Nadat Jodorowsky’s film niet doorging, kwamen de rechten van Dune terecht bij Dino De Laurentiis. Die kreeg enkele jaren later wel een verfilming van de grond en huurde daarvoor de net doorgebroken David Lynch in als regisseur. Diens Dune is dit jaar precies dertig jaar oud (net zo oud als het festival) en wordt in combinatie met de eerder vermelde documentaire vertoond als double bill. Jodorowsky heeft weinig positiefs te zeggen over Lynch’ film en dat is helaas niet onterecht. De film werd destijds al niet goed onthaald en blijkt er met verouderde effecten en gedateerde muziek niet veel beter op te zijn geworden. De problemen zijn echter niet louter technisch van aard: Dune laat zich omschrijven als traag, rommelig en emotioneel koud. Voor sommigen misschien boeiend als interessante mislukking, maar voor de meesten een duidelijk signaal dat een omvangrijk verhaal als Dune zich niet gemakkelijk laat verfilmen.

[rating 2]

We zijn een stuk beter af bij de nieuwste film van Jodorowsky, La danza de la realidad. Zijn eerste film in 23 jaar is een autobiografisch werk over zijn jeugd in een Chileens kustplaatsje, waar hij opgroeide als kind van joods-Oekraïense ouders. We komen niet veel te weten over zijn liefde voor de kunsten (de man is bedreven in meer dan alleen film), maar over zijn thuissituatie des te meer. Althans, zo lijkt het. Jodorowsky’s liefde voor surrealisme zorgt namelijk voor de nodige absurde taferelen, waardoor de rode draad af en toe ver te zoeken is. Gelukkig is deze nooit geheel onvindbaar en wordt het geheel gekruid met een gezonde dosis humor. Interessant genoeg ligt de focus niet zozeer bij de jonge Alejandrito (zoals zijn permanent opera zingende moeder hem liefkozend noemt), maar bij zijn stalinistische vader. Die wordt op sterke wijze vertolkt door Brontis Jodorowsky. Jawel, de zoon van...

[rating 4]