De Duitser Dominik Graf bombardeert het festival in Rotterdam met maar liefst zeventien films, waarvan het merendeel televisieproducties. Zijn oeuvre staat centraal in het Signals: Dominik Graf programma. Graf heeft al zijn hele carrière in diverse media gewerkt, naar eigen zeggen maakt de bioscoop of de televisie hem niet uit. Maar nadat in 1994 zijn dure bioscoopfilm Die Sieger keihard flopt, werkte hij bijna alleen nog maar in de televisiewereld. Dat betekent echter niet dat hij geen interessante films heeft gemaakt. Toch valt het gekozen medium wel regelmatig aan het eindproduct af te zien.

Dreileben: Komm mir nicht nach is éénderde van een project van Graf en twee andere Duitse regisseurs, Christian Petzold en Christoph Hochhäusler. Elk maakte in eigen stijl een film met een eigen verhaal rondom de ontsnapping van de perverse misdadiger Frank Molesch, die zich ergens rondom het stadje Dreileben te Thüringen verschanst heeft. Grafs film gaat over Johanna, politiepsychologe die naar Dreileben komt om aan de klopjacht mee te doen. Daarbij belandt ze in het huis en gezelschap van oude vriendin Vera. Als ze erachter komen dat ze ooit tegelijk dezelfde minnaar hadden, heeft dat verregaande emotionele gevolgen.

Waar de andere twee digitaal schoten, koos Graf voor 16mm. Toch ziet de film er af en toe echt als een tv-film uit, qua kadrering en shotkeuze. Doch af en toe laat Graf een flair voor boeiende composities zien, waar wel wat meer mee gedaan had mogen worden. De muziek is op eenzelfde manier af en toe behoorlijk afgezaagd en dan weer flink verrassend, tot op het bizarre af.

Dit schommelen gebeurt ook tussen genres – aan de ene kant een soort psychologisch melodrama in de scènes tussen de twee dames, waar dan af en toe dat politieonderzoek tussendoor komt. Als het ware om stijlbreuk te plegen, want hoewel dit als anker voor het verhaal wordt opgevoerd lijkt Graf er niet echt veel tijd aan te willen besteden. Al deze spanningen tussen stijlen breken de film aan de ene kant een beetje op, hij hinkt teveel op twee gedachtes. Maar aan de andere kant zorgt dit juist ook weer voor verrassingen soms. Toch jammer dat de andere twee Dreileben films niet ook draaien.

[rating 3.5]

Der Felsen is eigenlijk ook al zo'n vreemde film, alhoewel iets minder intrigerend. Om budgettaire reden op goedkope mini-DV camera's vanuit de losse pols, met soms vrij experimentele montage en kleurgebruik. Maar echt experimenteel wordt het nooit, met de alwetende voice-over die doodleuk in de derde persoon alle gedachtes van de personages oplepelt, soms zelfs enkele gebeurtenissen voorkauwt en als een tweede stem in het Duits over de Franse dialoog heen het Frans vertaalt is het helemaal feest. Dat is het ook niet voor Katrin, die op Calvi wordt achtergelaten door haar lover omdat zijn vrouw zwanger is, en dan eenzaam rondzwerft op het eiland, op zoek maar naar wat weet ze zelf ook niet, daarbij een Duitse jongen die op haar verlieft wordt meeslepend. Bij vlagen heel apart, maar dramatisch uiteindelijk niet geheel overtuigend.

[rating 3]