Heel bekend is hij nog niet, maar de mensen die Shaun of the Dead en Hot Fuzz hebben gezien weten wie hij is. Nick Frost is de dikke en olijke Brit uit de twee komedies, die vol zitten met knipogen naar klassiekers. Ook zijn nieuwste film Paul is goed gevuld met komische verwijzingen.
Frost werkt in Paul voor een derde keer samen met Simon Pegg. De twee, in het echt ook beste vrienden, spelen twee Britse sciencefictionfanaten die op reis gaan langs bekende alienlocaties in de Verenigde Staten en onderweg een echte alien, Paul, tegenkomen. Omdat de film bomvol zit met filmverwijzingen rijst de vraag al snel in hoeverre hij hier zichzelf speelt. Wij zijn zelf nerds, we zijn ook zo geweest. Ik denk dat er iets van twintig procent van Clive in me zit. Ik denk dat je altijd wel op de een of andere manier een band met je personage moet hebben, het publiek merkt dat.
Dat Frost ook zelf een zwak heeft voor sf-films blijkt wel als hij uitlegt wat zijn mooiste ervaring was bij het maken van Paul: samenwerken met Sigourney Weaver. Ze is geweldig. We zijn filmfans en fan van haar. Er zijn een paar scènes waarvan ik weet dat toen we dat aan het opnemen waren, ik alleen maar dacht: dat is Sigourney Weaver! Ik kan het mezelf zien denken.
Dat de negenendertigjarige acteur van film houdt en dat wil laten merken is duidelijk, maar parodieën wil hij de films niet noemen. Ik vind het woord parodie een beetje misleidend. Films als Epic Movie en Vampires Suck zijn echt parodieën, maar daar zit geen liefde in, de makers hebben eigenlijk niks met die genres. Wij maken films die we zelf zouden willen zien en dat zijn toevallig een zombiefilm, een actiefilm en een sciencefictionfilm/roadmovie.
In die laatste categorie valt Paul. Voor sf-elementen konden ze vooral putten uit hun eigen filmkennis, maar inspiratie voor een roadmovie deden Frost en Pegg op door zelf een tocht door afgelegen gebieden in de Verenigde Staten te maken. Ze bedachten waar de film over moest gaan en werkten alles uit tot een werkbaar scenario. We hadden van tevoren een globaal idee van een begin, midden en eind, met een paar fragmenten die we al hadden bedacht. Eigenlijk was het dus alleen een kwestie van de lege gaten opvullen. We zijn gaan zitten en hebben iedere zin, ieder woord bedacht. Soms klikt er iets doordat je één goede zin hebt, waardoor je uiteindelijk tien paginas verder bent. Op andere dagen schreven we een grap waar we tien minuten om konden lachen om vervolgens naar huis te gaan, met het idee dat het toch niet beter dan dat zou worden.
Maar alleen een goed scenario is niet genoeg. Je kunt het beste script ter wereld schrijven, maar als Paul er slecht uit ziet kun je het schudden. De alien, die het middelpunt van de film vormt, komt volledig uit de computer. Tijdens het draaien werden er verschillende technieken gebruikt, die later bij elkaar geplakt moesten worden om het buitenaardse wezen er realistisch uit te laten zien. Zo praatten de acteurs bijvoorbeeld tegen een stok met twee rode stippen of pingpongballetjes, of een kleine acteur. Het was lastig, we hebben heel veel overlegd over hoe we het wilden aanpakken. Een groot probleem is vaak dat de kijkrichting niet klopt, acteurs kijken net ergens anders heen. Uiteindelijk hebben we vier maanden gedraaid, maar we moesten achttien maanden wachten om te zien hoe het eindresultaat zou zijn, dat was vreselijk. We hadden wel een aantal versies gezien, maar die zagen er eigenlijk nogal slecht uit. Pas toen het echt af was merkten we hoe goed het was.
Eind dit jaar is Frost zelf nog in een geanimeerd lijf te zien in The Adventures of Tintin, de langverwachte Kuifje-verfilming van Steven Spielberg. Voor die tijd speelt hij nog in een kleine onafhankelijke film, in een serieuze rol. Ik kijk er best naar uit. Ik wil niet arrogant overkomen, maar ik ben eigenlijk altijd al grappig geweest. Op school, bij mijn familie; komedie is voor mij best makkelijk. Maar bij drama zou ik mezelf meer kunnen testen, dan heb ik niet die punchline om op terug te vallen. Dat lijkt me best goed. Het geeft je een kans om jezelf uit te dagen, dat is de sleutel om vooruit te komen.
Lees ook de recensie van Paul.
Frost werkt in Paul voor een derde keer samen met Simon Pegg. De twee, in het echt ook beste vrienden, spelen twee Britse sciencefictionfanaten die op reis gaan langs bekende alienlocaties in de Verenigde Staten en onderweg een echte alien, Paul, tegenkomen. Omdat de film bomvol zit met filmverwijzingen rijst de vraag al snel in hoeverre hij hier zichzelf speelt. Wij zijn zelf nerds, we zijn ook zo geweest. Ik denk dat er iets van twintig procent van Clive in me zit. Ik denk dat je altijd wel op de een of andere manier een band met je personage moet hebben, het publiek merkt dat.
Dat Frost ook zelf een zwak heeft voor sf-films blijkt wel als hij uitlegt wat zijn mooiste ervaring was bij het maken van Paul: samenwerken met Sigourney Weaver. Ze is geweldig. We zijn filmfans en fan van haar. Er zijn een paar scènes waarvan ik weet dat toen we dat aan het opnemen waren, ik alleen maar dacht: dat is Sigourney Weaver! Ik kan het mezelf zien denken.
Dat de negenendertigjarige acteur van film houdt en dat wil laten merken is duidelijk, maar parodieën wil hij de films niet noemen. Ik vind het woord parodie een beetje misleidend. Films als Epic Movie en Vampires Suck zijn echt parodieën, maar daar zit geen liefde in, de makers hebben eigenlijk niks met die genres. Wij maken films die we zelf zouden willen zien en dat zijn toevallig een zombiefilm, een actiefilm en een sciencefictionfilm/roadmovie.
In die laatste categorie valt Paul. Voor sf-elementen konden ze vooral putten uit hun eigen filmkennis, maar inspiratie voor een roadmovie deden Frost en Pegg op door zelf een tocht door afgelegen gebieden in de Verenigde Staten te maken. Ze bedachten waar de film over moest gaan en werkten alles uit tot een werkbaar scenario. We hadden van tevoren een globaal idee van een begin, midden en eind, met een paar fragmenten die we al hadden bedacht. Eigenlijk was het dus alleen een kwestie van de lege gaten opvullen. We zijn gaan zitten en hebben iedere zin, ieder woord bedacht. Soms klikt er iets doordat je één goede zin hebt, waardoor je uiteindelijk tien paginas verder bent. Op andere dagen schreven we een grap waar we tien minuten om konden lachen om vervolgens naar huis te gaan, met het idee dat het toch niet beter dan dat zou worden.
Maar alleen een goed scenario is niet genoeg. Je kunt het beste script ter wereld schrijven, maar als Paul er slecht uit ziet kun je het schudden. De alien, die het middelpunt van de film vormt, komt volledig uit de computer. Tijdens het draaien werden er verschillende technieken gebruikt, die later bij elkaar geplakt moesten worden om het buitenaardse wezen er realistisch uit te laten zien. Zo praatten de acteurs bijvoorbeeld tegen een stok met twee rode stippen of pingpongballetjes, of een kleine acteur. Het was lastig, we hebben heel veel overlegd over hoe we het wilden aanpakken. Een groot probleem is vaak dat de kijkrichting niet klopt, acteurs kijken net ergens anders heen. Uiteindelijk hebben we vier maanden gedraaid, maar we moesten achttien maanden wachten om te zien hoe het eindresultaat zou zijn, dat was vreselijk. We hadden wel een aantal versies gezien, maar die zagen er eigenlijk nogal slecht uit. Pas toen het echt af was merkten we hoe goed het was.
Eind dit jaar is Frost zelf nog in een geanimeerd lijf te zien in The Adventures of Tintin, de langverwachte Kuifje-verfilming van Steven Spielberg. Voor die tijd speelt hij nog in een kleine onafhankelijke film, in een serieuze rol. Ik kijk er best naar uit. Ik wil niet arrogant overkomen, maar ik ben eigenlijk altijd al grappig geweest. Op school, bij mijn familie; komedie is voor mij best makkelijk. Maar bij drama zou ik mezelf meer kunnen testen, dan heb ik niet die punchline om op terug te vallen. Dat lijkt me best goed. Het geeft je een kans om jezelf uit te dagen, dat is de sleutel om vooruit te komen.
Lees ook de recensie van Paul.
