Met de uitreiking van de Tiger Awards, de prijzen die het IFFR jaarlijks uitdeelt aan de drie beste nieuwe films in de competitie van jonge, veelbelovende filmmakers, loopt het veertigste Rotterdams filmfestival langzaam tot een eind. De Tiger Awards werden dit jaar gewonnen door het Thaise Eternity, het Zuid-Koreaanse The Journals of Musan en het Spaanse Finisterrae. De speciale prijs die het IFFR in het kader van het veertigjarig jubileum eenmalig in het leven had geroepen voor nieuwe films van regisseurs die in het verleden een Tiger Award wonnen ging ex aequo naar Club Zeus van de Nederlander David Verbeek en Okis Movie van Hang Song-Soo.
Zoals elk jaar blijft het echter de vraag of die Tigercompetitie nu zoveel toevoegt aan het filmfestival. Als we bijvoorbeeld kijken naar de publieksbeoordelingen van de drie winnaars, zien we dat Eternity op dit moment de hoogste genoteerde film is, op een schamele 89e plaats. De andere twee doen het nog slechter op plaats 139 en 166. Het betekent dat het publiek niet bepaalt warmloopt voor de veelal experimentele, moeilijke films uit de Tiger Awardscompetitie, die zich natuurlijk niet kan meten met de officiële competities op de grootste drie Europese filmfestivals, die van Berlijn, Cannes en Venetië. Zolang de films echter toch nieuwsgierige festivalbezoekers lokken die vaak tegen beter weten in hopen dat dat ene verstopte pareltje er toch tussen zit, zal de festivaldirectie weinig reden zien om de zaken aan te passen.
De conclusie moet echter zijn dat de beste films op dit veertigste IFFR de films waren waarvan je het ook mocht verwachten. Ze bewezen dat we de komende weken nog heel wat moois in de bioscopen mogen verwachten. Het overweldigende Black Swan en het ontroerende melodrama Biutiful, naar mijn mening de twee beste films van dit festival, draaien inmiddels al in de Nederlandse bioscopen en die krijgen binnenkort gezelschap van pareltjes als Incendies, 127 Hours en Never Let Me Go, die gelukkig ook niet teleurstelden. Het mooie aan het IFFR is dan ook dat je al die films die in het afgelopen jaar zo bijzonder waren, op één filmfestival kunt terugzien. Het is een soort samenvatting van het afgelopen filmjaar dat, mogen we inmiddels wel zeggen, een groot aantal unieke films heeft opgeleverd.
De grootste verrassing voor mij persoonlijk was de Japanse samoeraifilm 13 Assassins van regisseur Takeshi Miike, waar Kaj en ik in ons verslag nog niet over hebben bericht. Zoals meer filmfans had ik een aantal jaren terug nog veel moeite met het doorgronden van die vreemde Aziatische films die uitblonken in expliciet geweld, maar als je er eenmaal meer ziet (iets wat op het van oudsher Aziatisch georiënteerde IFFR onvermijdelijk is), begin je ze ook veel meer te waarderen. 13 Assassins is de ode van cultheld Takeshi Miike aan Akira Kurosawa, die met The Seven Samurai de moeder aller samoeraifilms maakte. 13 Assassins is een traditioneel opgebouwd epos, dat gaat over de brute lord Naritsugu die volgens velen uit de weg geruimd moet worden. Miike toont in het eerste deel van de film hoe de dertien strijders die dit doel moeten bereiken, bij elkaar verzameld worden en bouwt dan langzaam maar zeker op naar het grootschalige eindgevecht dat maar liefst vijfenveertig minuten (!) duurt. Het levert een unieke film op, vol humor, geweld en emotie die over een paar maanden gelukkig ook in de normale bioscopen te zien zal zijn. Dan zal de kwaliteit van de film nog steeds als een huis overeind staan, maar een volle zaal van negenhonderd man zoals bij het IFFR zul je dan niet snel aantreffen. En het is juist die collectieve filmervaring die ervoor zorgt dat het kijken naar zon sterke film als 13 Assassins op een echt publieksfestival als het IFFR een onvergetelijke ervaring wordt.
Top-10:
1.Black Swan [rating 5]
2.Biutiful [rating 5]
3.Incendies [rating 5]
4.13 Assassins [rating 5]
5.127 Hours [rating 4.5]
6.Never Let Me Go [rating 4.5]
6.Blue Valentine[rating 4]
8.Somewhere [rating 4]
9.Attenberg [rating 4]
10.Cirkus Colombia [rating 4]
Zoals elk jaar blijft het echter de vraag of die Tigercompetitie nu zoveel toevoegt aan het filmfestival. Als we bijvoorbeeld kijken naar de publieksbeoordelingen van de drie winnaars, zien we dat Eternity op dit moment de hoogste genoteerde film is, op een schamele 89e plaats. De andere twee doen het nog slechter op plaats 139 en 166. Het betekent dat het publiek niet bepaalt warmloopt voor de veelal experimentele, moeilijke films uit de Tiger Awardscompetitie, die zich natuurlijk niet kan meten met de officiële competities op de grootste drie Europese filmfestivals, die van Berlijn, Cannes en Venetië. Zolang de films echter toch nieuwsgierige festivalbezoekers lokken die vaak tegen beter weten in hopen dat dat ene verstopte pareltje er toch tussen zit, zal de festivaldirectie weinig reden zien om de zaken aan te passen.
De conclusie moet echter zijn dat de beste films op dit veertigste IFFR de films waren waarvan je het ook mocht verwachten. Ze bewezen dat we de komende weken nog heel wat moois in de bioscopen mogen verwachten. Het overweldigende Black Swan en het ontroerende melodrama Biutiful, naar mijn mening de twee beste films van dit festival, draaien inmiddels al in de Nederlandse bioscopen en die krijgen binnenkort gezelschap van pareltjes als Incendies, 127 Hours en Never Let Me Go, die gelukkig ook niet teleurstelden. Het mooie aan het IFFR is dan ook dat je al die films die in het afgelopen jaar zo bijzonder waren, op één filmfestival kunt terugzien. Het is een soort samenvatting van het afgelopen filmjaar dat, mogen we inmiddels wel zeggen, een groot aantal unieke films heeft opgeleverd.
De grootste verrassing voor mij persoonlijk was de Japanse samoeraifilm 13 Assassins van regisseur Takeshi Miike, waar Kaj en ik in ons verslag nog niet over hebben bericht. Zoals meer filmfans had ik een aantal jaren terug nog veel moeite met het doorgronden van die vreemde Aziatische films die uitblonken in expliciet geweld, maar als je er eenmaal meer ziet (iets wat op het van oudsher Aziatisch georiënteerde IFFR onvermijdelijk is), begin je ze ook veel meer te waarderen. 13 Assassins is de ode van cultheld Takeshi Miike aan Akira Kurosawa, die met The Seven Samurai de moeder aller samoeraifilms maakte. 13 Assassins is een traditioneel opgebouwd epos, dat gaat over de brute lord Naritsugu die volgens velen uit de weg geruimd moet worden. Miike toont in het eerste deel van de film hoe de dertien strijders die dit doel moeten bereiken, bij elkaar verzameld worden en bouwt dan langzaam maar zeker op naar het grootschalige eindgevecht dat maar liefst vijfenveertig minuten (!) duurt. Het levert een unieke film op, vol humor, geweld en emotie die over een paar maanden gelukkig ook in de normale bioscopen te zien zal zijn. Dan zal de kwaliteit van de film nog steeds als een huis overeind staan, maar een volle zaal van negenhonderd man zoals bij het IFFR zul je dan niet snel aantreffen. En het is juist die collectieve filmervaring die ervoor zorgt dat het kijken naar zon sterke film als 13 Assassins op een echt publieksfestival als het IFFR een onvergetelijke ervaring wordt.
Top-10:
1.Black Swan [rating 5]
2.Biutiful [rating 5]
3.Incendies [rating 5]
4.13 Assassins [rating 5]
5.127 Hours [rating 4.5]
6.Never Let Me Go [rating 4.5]
6.Blue Valentine[rating 4]
8.Somewhere [rating 4]
9.Attenberg [rating 4]
10.Cirkus Colombia [rating 4]
