Bungeejumpen met een mobiel toilet, een glas zweet drinken of je door een ezel in je ballen laten schoppen: niets lijkt te gek voor de waaghalzen van . Ter gelegenheid van de Nederlandse première van waren brekebeen Johnny Knoxville en regisseur Jeff Tremaine in Nederland. FilmTotaal sprak met hen in het luxe hotel The Grand over dolle stieren, 3D-kots en extreme stunts. Knoxville: “We zijn niet bepaald macho stuntmannen”.

Jullie zijn elkaar constant allemaal streken aan het flikken. Wat voor sfeer hangt er daardoor op de set?

Knoxville: Op de set heb je altijd je ogen open. Er zijn een aantal ideeën die Jeff, de producers en ik willen uitvoeren, maar de streken die we onderling met elkaar uithalen, daar weet niemand van. Er zijn dingen waar ik niks van weet, of waar Jeff niks van weet; hij doet iets bij mij of ik doe weer wat bij hem… Maar ik denk dat Jeff de jongens juist probeert te inspireren tot het verkrijgen van beelden. Hij kent veel verschillende manieren om je te manipuleren, maar ík ben waarschijnlijk het meest enthousiast om streken uit te halen.

Johnny, jij laat je constant op de horens nemen. Wat is het toch met jou en stieren?

Knoxville: Ik hou van stieren, want je krijgt er zulke geweldige beelden door! Ze haten je écht en het liefst willen ze je doden. Het zijn betrouwbare tegenspelers, weet je. Men zegt weleens: “Werk niet met kinderen en met dieren”, maar dat is bullshit.
Tremaine: We hebben heel goede dierlijke acteurs gevonden voor deze film.
Knoxville: Ja, hoe gemener, hoe beter! Die ram had er behoorlijk zin in. Net als die ezel. Maar ik heb wel medelijden met Bob, het varken. Arme Bob (die in de film een appel uit de bilnaad van Preston eet)…

Op welke stunt zijn jullie het meest trots?

Knoxville: We vinden de High Five leuk, met die grote hand en het bungeejumpen met het mobiele toilet. Dat zijn twee van mijn favoriete stunts.
Tremaine: Ik vond de Beehive Tetherball erg geslaagd. En dat Ehren in z’n kruis werd geschopt door een ezel.
Knoxville: (Lacht) Hij was zo bang! We zijn niet bepaald macho stuntmannen.


Hoe zet je die knop in je hoofd om, om een gevaarlijke stunt opnieuw te doen?

Knoxville: Als iemand mij hard slaat, denk ik vaak: “Oké, ik ben nog bij bewustzijn, dus waarschijnlijk moeten we het nog een keer overdoen”. Dan kijk ik over mijn schouder naar Jeff en dan weet ik: (zucht) “Oké, we doen het opnieuw…” (lacht) De laatste keer dat ik na een klap niet meer wist wat er gebeurd was, dacht ik: “Volgens mij hebben we nu de goede take!”
Tremaine: Het is moeilijk om te beslissen of we een stunt opnieuw filmen of dat we kunnen leven met de beelden die we hebben. We zeggen nooit: “We doen nu de laatste take”. We zeggen altijd: “Laten we er nog eentje proberen.” Het is wat veiliger om het zo te stellen, want als iemand zegt: “We doen de laatste take”, dan gaat het altijd fout, man.
Knoxville: Ja, ik zei dat laatst tegen Naomi [Knoxvilles vrouw]. Maar zij was van: “Jij gaat toch altijd maar gewoon door totdát je iets overkomt!” (Lacht) Daar zit ook wel weer wat in, denk ik.

Is er iets dat jullie te ver gaat?

Knoxville: (denkt na)…Ik denk het niet. Onze grenzen liggen meer bij of een stunt in de juiste geest is of niet. Vooral met streken die we in het openbaar uithalen mag het niet gemeen zijn. We kunnen onszelf wel als idioten willen neerzetten, maar dat willen we niet bij andere mensen doen.
Tremaine: Nou, Steve-O had anders wel wat problemen in het mobiele toilet. Hij is claustrofobisch. Van alle gekke dingen die hij heeft gedaan, zou je denken: dit is best veilig. Mijn vader zou dit zelfs kunnen doen! Maar aan bungeejumpen moet hij niet denken.
Knoxville: In probeerden we hem te laten bungeejumpen, maar Steve-O kreeg zowat een inzinking. Hij werd helemaal gek: “Nee, nee, dit ga ik echt niet doen!” Ik had echt iets van: “Echt? En je gaat wél tussen de alligators liggen en tussen de haaien zwemmen?!”

Johnny, hoe reageerde je dochter Madison (veertien jaar) op al die gekke stunts die je uithaalt in ?

Knoxville: Ik liet haar zien en ze zat naast me. Af en toe moest ik haar ogen en oren bedekken. Sommige dingen mocht ze zien, andere dingen niet.
Tremaine: Ze zit zelfs een paar keer in de film!
Knoxville: Ja, ze slaat Jeff met een bokshandschoen tijdens de aftiteling. En in de sketch van de oude man was ze aan het hoelahoepen. Ze was op de set die dag en toen was het van: tja, misschien moet je maar hoelahoepen… Waarom ook niet?
Tremaine: We lieten de film zien aan vrienden en familie en ik zat samen met de rest van de cast achterin de zaal. Maar niemand lacht harder om zijn eigen stommiteiten dan de jongens zelf. Ze lachten zelfs zo hard dat ik de film niet kon verstaan!


Was het jullie idee om de derde -film in 3D te schieten?

Tremaine: Nee, we gingen naar de studio (Paramount) en zeiden dat we nog een -film wilden gaan maken. Zij zeiden: “Geweldig, dat moeten jullie in 3D doen!” Maar wij hadden iets van: hm…3D. Wij wilden gewoon snel en spontaan kunnen filmen en we twijfelden er daarom over.

Heeft de aanwezigheid van een speciale 3D-crew dan invloed gehad op jullie spontane manier van filmen?

Tremaine: We deden een test met een bedrijfje dat Paradise 3D heet. We hebben toen niet alleen de techniek getest, maar ook de crew. Steve-O deed een pingpongballetje in z’n mond en Chris Pontius deed z’n broek uit…
Knoxville: (Lacht) Volgens mij was z’n broek al uit…
Tremaine: …en hij sloeg het balletje toen met zijn piemel uit Steve-O’s mond. Het was een hoop kwajongensgedrag, maar ik wilde zien hoe de crew daarop reageerde. Dus het was een soort van dubbele test, omdat al die nieuwe mensen er opeens bij waren. Ik moest zeker weten of ze met deze idioten konden omgaan. En toen we uiteindelijk begonnen met filmen maakte het eigenlijk niet meer uit met wat voor camera’s we filmden. Het was geweldig!
Knoxville: En het had zeker geen invloed op wat de cast deed.

Welke stunts hebben jullie speciaal bedacht voor de 3D-techniek?

Tremaine: Ik had het idee voor Rocky (een stunt waarbij je iemand van achteren besluipt om vervolgens water in z’n gezicht te gooien en een klap uitdeelt met een bokshandschoen), maar de camera die we gebruikten zorgde niet voor het gewenste effect. Ik had wel eens een bokswedstrijd gezien waar met een Phantom [een camera die duizend frames per seconde schiet] werd gefilmd. Daar wilde ik wel een 3D-versie van hebben. Maar die hadden ze niet… Dus de Phantom 3D-camera moesten we zelf laten maken. We kwamen toen al snel op ideeën die we eerder niet op deze manier konden uitvoeren. Het was zo cool, echt fantastisch! Want als 3D snel op je af komt merk je dat amper, maar als het in slow-motion is kun je er als het ware omheen kijken. Met die dure camera hebben we vervolgens de meest krankzinnige dingen gedaan, zoals het afvuren van een dildobazooka.

En heel veel kots.

Knoxville: Jeff en ik zijn niet zo van die kotsers. Misschien als we te veel drinken. Jij kotst vaak als je te veel drinkt, toch?
Tremaine: Niet zo vaak…Ik moest wel bijna kotsen bij Prestons zweetpak. Wat je niet ziet is dat de kamer extra werd verwarmd. Er werd een hoop gedaan alleen maar om Steve-O te laten kotsen, zodat we 3D-kots konden filmen. Lance, onze cameraman, heeft een vreemde weerzin tegen de kleur rood. Dus we hadden ook alle muren rood geverfd en iedereen droeg rode kleding. Dat hij uiteindelijk moest kotsen kwam maar voor een deel door Steve-O.


Probeerden jullie jezelf deze keer te overtreffen in ranzigheid en extreme stunts?

Knoxville: Nee, dat gaat vanzelf. Het begint altijd met het elkaar aan het lachen maken. En zo is het nog steeds. Wat een paar jaar geleden grappig of taboe was, hoeft nu niet meer per se te werken. Maar als iemand een idee heeft en de rest grinnikt, dan is de kans groot dat het de film haalt.
Tremaine: Je moet niet gaan proberen om alles groter te maken dan wat je eerder hebt gedaan. Je raakt klem tijdens het schrijven als je jezelf alleen maar probeert te overtreffen.
Knoxville: Het hoeft niet per se nóg krankzinniger of nóg viezer. Het moet gewoon grappig zijn.
Tremaine: Maar het is wél zo dat het onbewust steeds krankzinniger wordt… Blijkbaar is er steeds meer nodig om ons aan het lachen te krijgen. (Lacht) We zijn één domme familie.

Bij die stunt dat je verkleed als Kerstman boven in een boom zit (die vervolgens wordt omgezaagd) had je je nek wel kunnen breken!

Knoxville: Yup.
Tremaine: (Lacht) Maar hij had wél een kerstmanpak aan!
Knoxville: (Lacht ook) Ja, ja “Maar hij had wel een kerstmanpak aan!” en dat is dan mijn bescherming…
Tremaine: Toen je in die boom zat was trouwens wel de angst van je gezicht af te lezen.
Knoxville: Ach ja, bovenin een boomtop hangen, terwijl een stel idioten beneden de boom probeert om te zagen…(lacht) Ik zat daar maar, stil te wachten tot de boom omviel. Als ie naar achter of opzij was gevallen was het foute boel geweest. Nu viel ie naar voren en kreeg ik alleen een flinke klap op m’n schouder. Ik hou van vallen en neerploffen!

Waren jullie verbaasd over het succes van in de Verenigde Staten?

Tremaine: We waren geshockeerd! Dit hadden we nooit durven dromen.
Knoxville: Het was ons nooit om het succes of om het geld te doen geweest, want we vinden dit echt leuk om te doen! Natuurlijk zijn we wel blij met het succes, maar het is niet zo dat er nu elk jaar een nieuwe -film verschijnt.
Tremaine: Het duurt drie jaar om mentaal te herstellen van het filmen. (Lacht) Pas in het vierde jaar kunnen we weer aan de slag met een film!