Film kijken is film beleven. Een film die voor de één de mooiste film uit de geschiedenis is, kan door een ander na een half uur zuchtend en steunend uitgezet worden. Gelukkig maar, want wat is er leuker dan na een film lang doorpraten in de kroeg? Ook dit jaar op het IFFR liepen de meningen soms hevig uiteen. Zelfs de recensenten van FilmTotaal waren het lang niet altijd met elkaar eens. De grootste meningsverschillen waren er over Lourdes, Un Prophète en Do It Again. Laatstgenoemde kreeg van Arman twee sterren en van Evert vierenhalf. Reden genoeg om dit publiekelijk uit te vechten.

In Do It Again volgen wij journalist Geoff Edgers, die eindelijk iets wil doen in zijn leven waar hij trots op kan zijn en een queeste start om de band The Kinks weer bij elkaar te krijgen. Dit blijkt echter een vrijwel onmogelijke opgave. Vooral de twee broers Ray en Dave Davies kunnen al jarenlang niet met elkaar door één deur. Zijn verwoede pogingen de broers toch weer bij elkaar te brengen brengt Geoff bij grootheden zoals Sting, Peter Buck (R.E.M.), Robyn Hitchcock en vele anderen, maar of hij ooit bij Ray zal aankomen…

Evert: Hoeveel documentaires hebben we niet al gezien over legendarische bands uit de jaren zestig? Ontelbaar veel. En vrijwel allemaal gaan ze hetzelfde. Zet al die bekende namen nogmaals voor de camera en prijs iedereen de hemel in (behalve hier en daar een producer die de band naaide in de begindagen). Wissel dit af met mooi archiefmateriaal en de fans smullen er van. Do It Again doet dit anders. Ook hier grote namen en prachtig archiefmateriaal, maar vooral ook een persoonlijk verhaal van fan Geoff en een meeslepende queeste die Do It Again tot één van de spannendste films van dit festivals maakt. Hoeveel muziekdocumentaires kunnen dat zeggen?

Arman: Er is een reden dat al die documentaires over legendarische bands hetzelfde stramien volgen; het is het juiste pad. Do it Again is misschien anders dan de meeste muziekdocumentaires, maar dat maakt de film eerder slechter dan beter dan zijn genregenoten. Wat kan het mij schelen of een of andere onbekende journalist van de Boston Globe, die last heeft van een midlifecrisis, iets wil doen in zijn leven waar hij trots op kan zijn? Als Do it Again iets minder aandacht had besteed aan het persoonlijke verhaal van Edgers en meer op de muziek en bandleden van The Kinks, was de film een stuk geslaagder geworden. Nu kan je net zo goed een cd van The Kinks uit de kast pakken; heb je in ieder geval geen last van die vervelende Edgers.

Evert: Dat de persoon van Geoff je tegenstond kan ik niet veranderen, maar zeggen dat de focus door Geoff minder op de muziek lag is gewoonweg niet waar. Doordat het zo persoonlijk wordt gemaakt en zijn liefde voor de muziek zo van het scherm spat komt die muziek en de muzikanten juist veel dichter bij de kijker. Een mooi voorbeeld hiervan is het feit dat Geoff vrijwel elk interview afsluit door samen met de geïnterviewde kort muziek te maken. Grootheden zoals Sting en Peter Buck, maar ook nieuwkomers als Zooey Deschanel, door samen met Geoff muziek te maken komen ze dichter bij ons als kijker dan als we tien cd’s van ze zouden luisteren.

Arman: Hij maakt weliswaar muziek met de geïnterviewden, maar dit doet hij alleen maar om zijn eigen ego op te kloppen. Kijk eens hoe goed ik gitaar kan spelen, lijkt hij de kijker voortdurend te willen zeggen. Ook de scènes waarin we zien hoe Edgers worstelt met zijn gezinsleven slaan kant noch wal. De enige scène in de film die echt ontroert, is niet toevallig het gesprek met Dave Davies, die altijd in de schaduw stond van zijn broer, frontman van de band Ray Davies. Daar cijfert Edgers zich eindelijk eens weg en laat hij het verhaal het werk doen. Do it Again weet niet wat voor documentaire hij precies wil zijn: een persoonlijke film over een man die een doel zoekt in zijn leven of een terugblik op het uiteenvallen van The Kinks. Beide aspecten komen nu in elk geval niet uit de verf.

Lees meer festivalartikelen op de speciale FilmTotaal IFFR-pagina.