Seks suggereren is een kunst die het medium film tot in de puntjes verstaat. Hollywood doet dit over het algemeen door de camera subtiel weg te draaien en een romantisch muziekje aan te zetten. Arthouse gaat hier over het algemeen een stuk vrijer mee om. Het is op het IFFR dan ook elk jaar weer wachten tot de eerste grafische seksscène aan ons wordt opgedrongen. Dit jaar duurde het lang, maar gisteren was het dan zo ver, en de personen in kwestie waren nog broer en zus ook.

Sommige ouders gaan wel heel ver in het beschermen van kun kinderen. In Dogtooth maken wij kennis met een wel heel extreem gezin, waar de drie kinderen nog nooit in hun leven buiten zijn geweest. Om het huis staat een groot hek en alle kennis die de kinderen van de wereld hebben, komt van hun ouders, die er geen problemen mee hebben alles bij elkaar te liegen. Zo zijn katten de gevaarlijkste dieren ter wereld en de vliegtuigen die overvliegen speelgoed. Een bizar uitgangspunt dat tot in de puntjes geweldig is uitgewerkt, wat Dogtooth tot één van de grappigste films van dit festival maakt. Toch verlaat ik niet geheel tevreden de bioscoopzaal, want ook al is zowel de komische als de wrange factor perfect, het gevoel blijft dat de film het mooie uitgangspunt vooral gebruikt om een serie fenomenale sketches op ons af te vuren. Ik heb geweldig genoten, maar had graag nog iets meer gehad.

[rating 3.5]

Door naar Autumn Adagio, ook zo’n film die heel mooi kan worden, maar ook kan uitlopen in onsmakelijke seksscènes. De film draait om een non die in de overgang raakt en door het contact met een aantal mannen haar seksualiteit ontdekt op een manier die ze nog niet kende. Toch blijft het dit keer uitermate kuis, sterker nog: er gebeurt helemaal niets. Lange statische shots van de non en blaadjes aan de boom, maar vrijwel geen interactie tussen de non en anderen. Misschien wist de regisseuse niet dat shorts ook altijd zeer veel aandacht krijgen op het IFFR. Had iemand het haar maar verteld, dan had ze dit verhaal, dat toch niet langer dan dertig minuten had mogen duren, misschien niet over zeventig minuten uitgesmeerd.

[rating 2]

Ik sluit de dinsdag af met Symbol, een film die zich volledig lijkt te focussen op piemels, en er dan ook vrijwel continu enkele honderden in beeld heeft. Weliswaar van beelden van babyengeltjes en met de functie van drukknopjes, maar toch… Symbol heeft twee verhaallijnen waarvan de één makkelijk is uit te leggen en de ander de moeite waard is. De eerste volgt een gemaskerde worstelaar in de voorbereidingen van een grote wedstrijd, de ander laat een man zien die wakker wordt in een witte kale ruimte zonder dat hij weet waarom. Uit de muur steken de al eerder genoemde babypiemeltjes, waar hij, om toch iets te doen te hebben, maar op drukt. Wat volgt is de meest bizarre en komische rit die ik dit festival heb meegemaakt. Nooit wordt het saai, want het concept blijft voortdurend in ontwikkeling, waardoor het maar een aantal keer voorspelbaar wordt. Wat overblijft is een reeks zwartgallige slapstick met een man die niet alleen oliedom is, maar ook nog eens alle pech van de wereld lijkt te hebben. Toch zitten de mooiste grappen aan het einde, als de twee verhaallijnen toch nog met elkaar te maken blijken te hebben. Heb ik toch niet voor niets de helft van de film naar de Japanse broer van ‘the gimp’ uit Pulp Fiction zitten kijken.

[rating 4]

Lees meer festivalartikelen op de speciale FilmTotaal IFFR-pagina.