Als verstokt filmliefhebber zou je bijna vergeten dat niet alleen het leven, maar ook het IFFR zoveel meer te bieden heeft dan films. Voor al die mensen de volgende tip: ga na een dag vol zwaarmoedige arthouse eens naar de afterparty in de Rotterdamse Schouwburg. Binnenkomen kan alleen met een bioscoopkaartje van dezelfde dag, wat de sfeer gegarandeerd stukken beter maakt dan discotheek Hollywood. Gisteren besloot ik mijn dag hier af te sluiten.

In de rij voor de deur begint de pret al als ik in een levendige handel in bioscoopkaartjes beland. Ik besluit mijn kaartjes van die dag gratis onder de menigte te verdelen, iedereen is op het IFFR tenslotte bevriend met iedereen. Binnen is het warm, maar ook een groot feest. De zitzakken van vorig jaar zijn door sponsor Robeco helaas vervangen door houten pallets met kussentjes. Vast heel artistiek, maar niet heel uitnodigend om na het dansen in neer te ploffen. Het mag de pret niet drukken. De sfeer is geweldig op het IFFR, overdag, maar ook ’s nachts.

Vanmorgen stond echter weer vroeg de wekker en heel eventjes zag ik het IFFR gewoon als hard werken. Lang duurde dat gelukkig niet en sprong ik uit bed met de gedachte: vandaag weer lekker filmpjes kijken op het IFFR, de mooiste taak die er is! Wat ik wel merk is dat ik door de veelheid aan films soms helemaal vol zit en de volgende film minder waardeer. Dat had ik zaterdag bijvoorbeeld toen ik mijn dag afsloot met Un Prophète, een veelbekroond en veel te lang gevangenisdrama dat goed is in wat het doet, maar nergens echt iets nieuws brengt. Behalve dan aan het einde als de film het prachtige nummer ‘Mack the Knife’ verkracht, maar dat had ik dan weer liever niet gezien.

Hoog tijd voor wat lichtere films dus. Nu is dat makkelijker gezegd dan gezien op het IFFR, want zelfs in de meest vrolijke film komt nog regelmatig wat kommer en kwel om de hoek kijken. Ik begon met Honeymoons, die heel luchtig begint met een gezin dat zich klaarmaakt om naar een bruiloft te gaan en een pasgetrouwd stel dat zich opmaakt voor een reis naar het buitenland. Vooral de reis van het gezin richting de bruiloft is hilarisch (buschauffeur: “Wij zullen aankomen volgens schema met een vertraging van dertig minuten”). Al snel is het echter uit met de pret, als de problemen tussen Servië en Albanië een steeds belangrijkere rol in het verhaal gaan spelen. Vanaf dan is de lol er af en de verrassing ook, want dit soort films eindigen altijd hetzelfde: in de misère.

[rating 3]

Mijn volgende poging is Crying With Laughter, die ook weer begint als een komedie maar naarmate de tijd vordert steeds naarder wordt. Joey Frisk, een stand-up comedian, maakt in zijn optreden een grap over een schoolvriend van vroeger, die toevallig die avond in de zaal zit. Binnen de kortste keren ziet Joey de man overal opduiken en raakt hij via hem betrokken bij geweldsdelicten, mogelijke moord en ontvoeringen. Ergens halverwege maakt de film een omslag. Steeds minder wordt er gelachen en steeds meer gaat de kijker zich ongemakkelijk voelen. Er is namelijk meer aan de hand in het schoolverleden van de mannen. Joey kan zich dit maar niet herinneren, Frank kan het maar niet vergeten. Hard lachen en uiterst lang de adem inhouden van spanning, Crying With Laughter doet het allebei en combineert de twee perfect en ongeforceerd.

[rating 4]

Lees meer festivalartikelen op de speciale FilmTotaal IFFR-pagina.