Elk jaar verbaas ik me er weer over hoe onwaarschijnlijk veel mensen afkomen op films tijdens het IFFR die bij reguliere uitbreng in de bioscopen zeer waarschijnlijk slechts een handvol bezoekers zouden trekken. Hoewel de collectieve filmgekte de eerste twee dagen van het festival nog meeviel, barstte het geweld vanaf vrijdagavond pas echt los.
In de grootste festivallocatie in Rotterdam, Pathé Schouwburgplein, ontstond door een combinatie van factoren tijdens de eerste vertoning van A Single Man een opstopping die het verkeer in de bioscoop volledig platlegde. Men kon geen kant meer op en moest geduldig afwachten tot de mensenmassa langzaam oploste. Dat de organisatie hiervan had geleerd, bleek de dag erna wel toen na de vertoning van Un Prophète werd gemeld dat men de zaal via de nooduitgang moest verlaten aangezien er anders chaos zou ontstaan. En dat allemaal voor een paar films
Ik had vooraf niet kunnen vermoeden dat de grappigste film van het festival van de hand van Werner Herzog zou zijn. The Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans, een remake (maar ook weer niet) van de beroemde film van Abel Ferrara uit 1992, is een curieuze maar uitermate vermakelijke film. Nicolas Cage, als politieman die alles doet wat God verboden heeft, mag zich twee uur lang volledig uitleven in een rol die hem op het lijf geschreven is en herinneringen oproept aan Leaving Las Vegas. De film heeft een verhaal dat het vermelden bijna niet waard is, maar daar is het Herzog ook om niet te doen. Hij creëert met The Bad Lieutenant, dat zich niet toevallig afspeelt in New Orleans na Katrina, een anarchistische wereld waar het recht van de sterkste heerst en iedereen alleen maar aan zichzelf denkt. Het levert een gedenkwaardige film op, die naast vermaak ook voldoende stof tot nadenken biedt.
[rating 4]
Le Refuge is, na Sous le Sable en Le Temps qui Reste, het derde deel van François Ozons trilogie over de dood. De film lijkt in het begin te gaan over drugsverslaving, maar al snel wordt duidelijk dat Ozon iets anders voor ogen had. Nadat Louis, de vriend van Mousse (een geweldige Isabelle Carré) overlijdt aan een overdosis heroïne, ontdekt Mousse dat ze zwanger van hem is. Ze vlucht naar een kleine badplaats om het verlies te verwerken en om te gaan met haar zwangerschap. Ze krijgt daar gezelschap van Louis broer Paul, met wie ze een bijzondere band opbouwt. Le Refuge is, na Ricky, alweer de tweede film die Ozon vorig jaar afleverde, maar de kwaliteit heeft er gelukkig niet onder te lijden. De film is een kleinschalig drama dat gestaag onder je huid kruipt en van de personages echte mensen maakt. Op een iets te abrupt einde na is Le Refuge dan een uitstekende toevoeging aan het bijzondere oeuvre van François Ozon. Leuk om te vermelden is nog dat actrice Isabelle Carré in het echt ook zwanger was van haar eerste kind, wat de film een zekere dubbelzinnigheid meegeeft.
[rating 4]
Films van Bruno Dumont zijn nooit makkelijk. De Franse regisseur van onder andere LHumanité en Flandres laat het publiek werken om zijn films, met weinig dialoog en veel symboliek, te kunnen doorgronden. Dat is met Hadewijch niet veel anders. Celine is een diepgelovige jonge vrouw die op een dag wordt weggestuurd uit haar klooster, omdat ze volgens de nonnen eerst zichzelf moet zien te vinden in de buitenwereld. Terug in Parijs raakt ze bevriend met een islamitische jongen en zijn oudere broer, een korangeleerde die net als zijn zeer gelovig is, maar dat geloof op een andere manier wil uiten. Hadewijch, een visueel imponerende film, roept zeer interessante vragen op over de noodzaak van religie en het verband tussen liefde en geloof, maar laat je wel zeer onbevredigd achter. De beweegredenen van Celine (een zeer indrukwekkend debuut van Julie Sokolowski) blijven voer voor speculatie, waardoor het moeilijk is de thematiek van de film te doorgronden. Het levert een intrigerende film op, die na een tweede keer kijken hoogstwaarschijnlijk beter op waarde kan worden geschat.
[rating 3.5]
Lees meer festivalartikelen op de speciale FilmTotaal IFFR-pagina.
In de grootste festivallocatie in Rotterdam, Pathé Schouwburgplein, ontstond door een combinatie van factoren tijdens de eerste vertoning van A Single Man een opstopping die het verkeer in de bioscoop volledig platlegde. Men kon geen kant meer op en moest geduldig afwachten tot de mensenmassa langzaam oploste. Dat de organisatie hiervan had geleerd, bleek de dag erna wel toen na de vertoning van Un Prophète werd gemeld dat men de zaal via de nooduitgang moest verlaten aangezien er anders chaos zou ontstaan. En dat allemaal voor een paar films
Ik had vooraf niet kunnen vermoeden dat de grappigste film van het festival van de hand van Werner Herzog zou zijn. The Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans, een remake (maar ook weer niet) van de beroemde film van Abel Ferrara uit 1992, is een curieuze maar uitermate vermakelijke film. Nicolas Cage, als politieman die alles doet wat God verboden heeft, mag zich twee uur lang volledig uitleven in een rol die hem op het lijf geschreven is en herinneringen oproept aan Leaving Las Vegas. De film heeft een verhaal dat het vermelden bijna niet waard is, maar daar is het Herzog ook om niet te doen. Hij creëert met The Bad Lieutenant, dat zich niet toevallig afspeelt in New Orleans na Katrina, een anarchistische wereld waar het recht van de sterkste heerst en iedereen alleen maar aan zichzelf denkt. Het levert een gedenkwaardige film op, die naast vermaak ook voldoende stof tot nadenken biedt.
[rating 4]
Le Refuge is, na Sous le Sable en Le Temps qui Reste, het derde deel van François Ozons trilogie over de dood. De film lijkt in het begin te gaan over drugsverslaving, maar al snel wordt duidelijk dat Ozon iets anders voor ogen had. Nadat Louis, de vriend van Mousse (een geweldige Isabelle Carré) overlijdt aan een overdosis heroïne, ontdekt Mousse dat ze zwanger van hem is. Ze vlucht naar een kleine badplaats om het verlies te verwerken en om te gaan met haar zwangerschap. Ze krijgt daar gezelschap van Louis broer Paul, met wie ze een bijzondere band opbouwt. Le Refuge is, na Ricky, alweer de tweede film die Ozon vorig jaar afleverde, maar de kwaliteit heeft er gelukkig niet onder te lijden. De film is een kleinschalig drama dat gestaag onder je huid kruipt en van de personages echte mensen maakt. Op een iets te abrupt einde na is Le Refuge dan een uitstekende toevoeging aan het bijzondere oeuvre van François Ozon. Leuk om te vermelden is nog dat actrice Isabelle Carré in het echt ook zwanger was van haar eerste kind, wat de film een zekere dubbelzinnigheid meegeeft.
[rating 4]
Films van Bruno Dumont zijn nooit makkelijk. De Franse regisseur van onder andere LHumanité en Flandres laat het publiek werken om zijn films, met weinig dialoog en veel symboliek, te kunnen doorgronden. Dat is met Hadewijch niet veel anders. Celine is een diepgelovige jonge vrouw die op een dag wordt weggestuurd uit haar klooster, omdat ze volgens de nonnen eerst zichzelf moet zien te vinden in de buitenwereld. Terug in Parijs raakt ze bevriend met een islamitische jongen en zijn oudere broer, een korangeleerde die net als zijn zeer gelovig is, maar dat geloof op een andere manier wil uiten. Hadewijch, een visueel imponerende film, roept zeer interessante vragen op over de noodzaak van religie en het verband tussen liefde en geloof, maar laat je wel zeer onbevredigd achter. De beweegredenen van Celine (een zeer indrukwekkend debuut van Julie Sokolowski) blijven voer voor speculatie, waardoor het moeilijk is de thematiek van de film te doorgronden. Het levert een intrigerende film op, die na een tweede keer kijken hoogstwaarschijnlijk beter op waarde kan worden geschat.
[rating 3.5]
Lees meer festivalartikelen op de speciale FilmTotaal IFFR-pagina.
