Het IFFR had de laatste jaren weinig geluk met de openingsfilm. The Hungry Ghosts van vorig jaar was een zeer matige film over het nachtleven in New York, die vooral was gekozen om de première op te luisteren met de Amerikaanse acteurs Michael Imperioli en Steve Scharippa. En wie herinnert zich nog Cordero de Dios en La Antena, de openingsfilms van 2007 en 2008? Het was dan ook een wijs besluit van festivaldirecteur Rutger Wolfson om niet rigide vast te blijven houden aan de eis dat de openingsfilm ook in de Tiger-competitie moest zijn opgenomen. Paju ging vorig jaar al in première op het filmfestival van Pusan en bewijst nu een perfecte openingsfilm voor Rotterdam te zijn.
Regisseur Park-Chan Ok, die zes jaar geleden een Tiger Award won voor Jealousy is My Middle Name, is terug in Rotterdam met haar tweede film en laat zien dat ze een naam is om rekening mee te houden. Paju draait met name om de gecompliceerde relatie tussen een jonge vrouw en haar zwager, en om de gevolgen die gebeurtenissen uit het verleden nog tot ver in de toekomst kunnen hebben. Meer informatie over de plot zou de zorgvuldige opbouw van de film echter ondermijnen, en dat is nu juist een van de grote aantrekkingskrachten van Paju.
De film kent een non-lineaire opbouw en in het eerste deel van de film zorgt dat ervoor dat de kijker de nodige moeite moet doen om alle puzzelstukjes in elkaar te passen. Het veelvuldige gebruik van flashbacks injecteert de film met een prettig mysterieuze sfeer en daagt het publiek uit mee te denken naar de oorzaken van het gedrag van de personages, vergelijkbaar met de scenarios van Guillermo Arriaga (Amores Perros, Babel).
Maar de grootste kracht van Paju schuilt ongetwijfeld in zijn subtiliteit. Park-Chan Ok waakt ervoor hapklare antwoorden te geven inzake de keuzes die de personages maken en registreert slechts, zonder te oordelen. Met behulp van prachtig, genuanceerd acteerwerk van de voltallige cast levert dat een uitermate volwassen film op die alleen maar aan kracht wint als je de bioscoop uitloopt. Het maakt Paju tot verplichte kost voor iedere festivalbezoeker.
[rating 4]
Lees meer festivalartikelen op de speciale FilmTotaal IFFR-pagina.
Regisseur Park-Chan Ok, die zes jaar geleden een Tiger Award won voor Jealousy is My Middle Name, is terug in Rotterdam met haar tweede film en laat zien dat ze een naam is om rekening mee te houden. Paju draait met name om de gecompliceerde relatie tussen een jonge vrouw en haar zwager, en om de gevolgen die gebeurtenissen uit het verleden nog tot ver in de toekomst kunnen hebben. Meer informatie over de plot zou de zorgvuldige opbouw van de film echter ondermijnen, en dat is nu juist een van de grote aantrekkingskrachten van Paju.
De film kent een non-lineaire opbouw en in het eerste deel van de film zorgt dat ervoor dat de kijker de nodige moeite moet doen om alle puzzelstukjes in elkaar te passen. Het veelvuldige gebruik van flashbacks injecteert de film met een prettig mysterieuze sfeer en daagt het publiek uit mee te denken naar de oorzaken van het gedrag van de personages, vergelijkbaar met de scenarios van Guillermo Arriaga (Amores Perros, Babel).
Maar de grootste kracht van Paju schuilt ongetwijfeld in zijn subtiliteit. Park-Chan Ok waakt ervoor hapklare antwoorden te geven inzake de keuzes die de personages maken en registreert slechts, zonder te oordelen. Met behulp van prachtig, genuanceerd acteerwerk van de voltallige cast levert dat een uitermate volwassen film op die alleen maar aan kracht wint als je de bioscoop uitloopt. Het maakt Paju tot verplichte kost voor iedere festivalbezoeker.
[rating 4]
Lees meer festivalartikelen op de speciale FilmTotaal IFFR-pagina.
